پژوهش حاضر باهدف تعیین تأثیر آموزش مثبت نگری به شیوه گروهی برافزایش شادکامی و کیفیت زندگی زنان سرپرست خانوار تحت پوشش کمیته امداد امام خمینی شهر صوفیان انجام پذیرفت. روش پژوهش، نیمه آزمایشی با طرح پیشآزمون – پسآزمون، با گروه کنترل و پیگیری بود. برای انتخاب نمونه چکیده کامل
پژوهش حاضر باهدف تعیین تأثیر آموزش مثبت نگری به شیوه گروهی برافزایش شادکامی و کیفیت زندگی زنان سرپرست خانوار تحت پوشش کمیته امداد امام خمینی شهر صوفیان انجام پذیرفت. روش پژوهش، نیمه آزمایشی با طرح پیشآزمون – پسآزمون، با گروه کنترل و پیگیری بود. برای انتخاب نمونه، از بین مراکز تحت پوشش کمیته امداد امام خمینی شهر صوفیان، یک مرکز به شیوهی در دسترس انتخاب و سپس از میان زنان سرپرست خانوار آن مرکز، 30 نفر که ملاکهای ورود به پژوهش را دارا بودند، بهصورت تصادفی در دو گروه آزمایشی و کنترل جایگزین شدند ( هر گروه 15نفر). هر دو گروه به پرسشنامه شادکامی آکسفورد و کیفیت زندگی سازمان جهانی بهداشت پاسخ دادند. در مراحل بعدی پژوهش، در گروه آزمایش، 8 جلسه 90 دقیقهای آموزش مثبت نگری اجرا گردید. درحالیکه بر روی گروه کنترل هیچ آموزشی انجام نگرفت و پس از پایان جلسات دو پرسشنامه شادکامی و کیفیت زندگی به روی هر دو گروه، بهعنوان پسآزمون اجرا شد. دادههای بهدستآمده با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس و tهمبسته مورد تجزیهوتحلیل قرار گرفت. نتایج تحلیل کوواریانس حاکی از افزایش شادکامی و کیفیت زندگی در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل بود. بهعلاوه در مرحله پیگیری نیز این تأثیر پایدار بود. بهطورکلی نتایج پژوهش حاکی از آن است که آموزش مثبت نگری شادکامی و کیفیت زندگی زنان سرپرست خانوار را افزایش داده، بنابراین میتوان از این مداخله برای ارتقاء شادکامی و کیفیت زندگی زنان سرپرست خانوار استفاده نمود.
پرونده مقاله