دو منظومۀ حماسی بهمن نامه و کوش نامه، از حماسههای ملی است که بعد از شاهنامۀ فردوسی و به پیروی از آن در اواخر قرن پنجم و ششم به نظم کشیده شده و در کامل کردن روایات و داستانهای شاهنامه نقش به سزایی داشته است. با دقت و تأمل در این دو اثر میتوان بهضرورت نظم و چاپ آثار پ چکیده کامل
دو منظومۀ حماسی بهمن نامه و کوش نامه، از حماسههای ملی است که بعد از شاهنامۀ فردوسی و به پیروی از آن در اواخر قرن پنجم و ششم به نظم کشیده شده و در کامل کردن روایات و داستانهای شاهنامه نقش به سزایی داشته است. با دقت و تأمل در این دو اثر میتوان بهضرورت نظم و چاپ آثار پس از شاهنامه در زنده نگهداشتن زبان فارسی و داستانهای ایران باستان پی برد که ایرانشاه بن ابی الخیر، با علاقه و دلبستگی تمام به نظم و سرودن آن همت گماشته است. در این دو منظومه حماسی به مناسبت کشمکشها و کینهتوزیهای فراوان بین شخصیتهای اصلی داستان و دشمنان آنها با صحنههای متعدد جنگ و نبرد روبرو هستیم؛ بهطوریکه میتوان اصلیترین شاخصۀ موجود در بهمن نامه و کوش نامه را مقولۀ رزم و پیکار دانست و بهترین توصیفهای موجود در این دو کتاب را خاص میدانهای رزم قلمداد کرد؛ اما در لابهلای این داستانهای حماسی به صحنههایی غنائی و عاشقانه برمیخوریم که درواقع محل تلاقی حماسه و غنا است. این داستانها در عین حماسی بودن، ویژگی داستانهای غنائی را در خود دارند. نویسنده در این پژوهش به شیوۀ توصیفی- تطبیقی و ابزار کتابخانهای درصدد آن است تا عشق و جلوههای عاشقانه را در این دو منظومه بررسی نماید، نتایج پژوهش حاکی از آن است که این دو منظومه در عین حال که یک منظومۀ حماسی میباشند؛ ولی جلوههای عشق و روابط عاشقانه هم در جایجای این دو اثر دیده میشود.
پرونده مقاله