یکی از امکانات چشمگیر زبان فارسی، در ترکیبات اضافی یعنی در رابطة مضاف و مضافالیه تظاهر میکند. به این معنی که از ترکیب مضاف و مضافالیه، همیشه مفهوم واحد و یکسانی به دست نمیآید، بلکه روابط مختلفی از قبیل مالکیت، اختصاص، تشبیه و... میان آنها برقرار است و این باعث شده د More
یکی از امکانات چشمگیر زبان فارسی، در ترکیبات اضافی یعنی در رابطة مضاف و مضافالیه تظاهر میکند. به این معنی که از ترکیب مضاف و مضافالیه، همیشه مفهوم واحد و یکسانی به دست نمیآید، بلکه روابط مختلفی از قبیل مالکیت، اختصاص، تشبیه و... میان آنها برقرار است و این باعث شده دستور نویسان از دیدگاههای گوناگون و ملاکهای متنوع تقسیم بندیهایی از اضافه و انواع آن ارائه دهند که آشفته و نامنظم است و با معیارها و حوزههای زبانی و دستوری همخوانی ندارد. در این پژوهش ابتدا به بررسی ماهیّت و ارزش انواع ترکیبات اضافی و همچنین رابطة آنها با دانشهایی نظیر بلاغت و سبکشناسی پرداخته شده و سپس این ترکیبات در شاخصترین کتاب نثر فنی، یعنی کلیله و دمنه مورد بررسی قرار گرفته است. نتیجة این پژوهش بیانگر آن است که تقسیمبندی زبانشناسان از اضافه، بر اساس ملاکها و معیارهای معنایی و ادبی است نه صوری و ساختاری که صرفاً به دستور زبان مربوط شود. همچنین کاربرد آنها در شعر و متون ادبی بیشتر و بارزتر است تا در زبان روزمره مردم که دستور زبان به آن می پردازد.
Manuscript profile