به منظور ارزیابی ویژگی های فیزیولوژیکی و بیوشیمیایی ارقام کلزا در شرایط قطع آبیاری‌ و تاخیرتاریخ‌ کاشت،‌آزمایشی در دو سال زراعی به صورت اسپیلیت پلات فاکتوریل در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در منطقه کرج اجرا گردید. در این پژوهش آبیاری به عنوان عامل اصلی در دوسطح شامل آبیاری معمول(80 میلی متر تبخیر از تشت تبخیر کلاس A ) و قطع آبیاری از مرحله خورجین دهی و تاریخ کاشت در دو سطح شامل پنجم مهرماه و پنجم آبان ماه و چهار رقم کلزا زمستانه شامل تاسیلو ( Tassilo)، الویس (Elvise)، نپتون (Neptune) و اوکاپی (kapiO) به صورت فاکتوریل در کرت های فرعی قرار گرفتند. براساس نتایج بدست آمده، بیشترین میزان کلروفیل در هر دو تاریخ کاشت (پنجم مهرماه و پنجم آبان ماه) به ترتیب با مقادیر 1/59 و 1/88 میلی گرم برگرم وزن تر برگ و تحت شرایط آبیاری معمول به رقم الویس اختصاص یافت. قطع آبیاری موجب کاهش محتوای نسبی آب برگ و افزایش میزان پرولین برگ، محتوی پروتئین محلول‌ و میزان کربوهیدرات محلول شد. ارقام الویس و نپتون در شرایط آبیاری معمول به ترتیب با 3346 و 3220 کیلوگرم در هکتار و در شرایط قطع آبیاری به ترتیب با میانگین 3211 و 3081 کیلو گرم در هکتار، بیشترین عملکرد دانه را داشتند. بر اساس شاخص تحمل به تنش (STI) رقم الویس به عنوان متحمل ترین رقم در شرایط تنش کم آبی در مرحله خورجین دهی به بعد شناخته شد . پرونده مقاله

به منظور بررسی اثر مقادیر کود فسفر و تراکم بوته بر عملکرد و اجزا عملکرد گیاه سورگوم شیرین، آزمایشی در مرکز تحقیقات نیشکر و صنایع جانبی به صورت کرتهای خرد شده در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با 3 تکرار اجرا شد. در این آزمایش کود فسفر در 3سطح (120،90،60کیلوگرم در هکتار) به عنوان عامل اصلی و تراکم بوته نیز با 3 سطح (120،100،80 هزار بوته در هکتار) به عنوان عامل فرعی در نظر گرفته شد. نتایج نشان داد سطوح کود فسفر اثر معنی داری در سطح یک درصد آماری بر عملکرد بیولوژیکی و همچنین اثر معنی داری در سطح پنج درصد آماری بر تعداد دانه در خوشه سورگوم شیرین داشت. اما تفاوت معنی داری بر عملکرد دانه، وزن هزار دانه و شاخص برداشت دیده نشد. در میان سطوح کود فسفر، تیمار کودی 120 کیلوگرم در هکتار از نظر عملکرد دانه، وزن هزار دانه، تعداد دانه در خوشه مناسب ترین تیمار شناخته شد. افزایش تراکم بوته سبب افزایش عملکرد دانه سورگوم شیرین شد. در این میان بیشترین عملکرد دانه با 2200کیلوگرم در هکتار از تیمار 120 کیلوگرم در هکتار فسفر وکمترین مقدار عملکرد دانه نیز با 2100 کیلوگرم در هکتار از تیمار 60 کیلوگرم در هکتار فسفر به دست آمد. از طرفی بیشترین عملکرد دانه در تراکم 120 هزار بوته در هکتار با مقداری معادل 2300 کیلوگرم در هکتار و کمترین میزان عملکرد دانه نیز با 2000 کیلوگرم در هکتار از تراکم 80 هزار بوته در هکتار به دست آمد. بر همکنش مصرف کود فسفر و تراکم بوته با یکدیگر نیز بر عملکرد دانه سورگوم شرین معنی دار نبود. پرونده مقاله

به منظور مطالعه ی تأثیر سطوح مختلف کودهای نیتروژن و سولفات روی بر عملکرد دانه و اجزای عملکرد دانه گیاه جو (رقم 13 سراسری) آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح آماری بلوک های کامل تصادفی با 4 تکرار در مزرعه تحقیقاتی- پژوهشی واقع در شهرستان کارون استان خوزستان به اجرا در آمد. در این پژوهش کود نیتروژن در 3 سطح (0، 30، 60 کیلوگرم در هکتار) و کود سولفات روی در 4 سطح (0، 10، 20 و30 کیلوگرم در هکتار) به صورت نواری در زمان کاشت بذر در دسترس گیاه قرار داده شد. نتایج نشان داد سطوح مختلف کود سولفات روی و نیتروژن اثر معنی داری در سطح یک درصد آماری بر عملکرد و اجزای عملکرد جو داشت به طوری که با مصرف 60 کیلوگرم در هکتار کود نیتروژن حداکثر تولید دانه (3/28 تن در هکتار) و عملکرد بیولوژیکی (9/34 تن در هکتار) بدست آمد، همچنین عملکرد دانه و عملکرد بیولوژیکی تحت تاثیر کود سولفات روی نیز قرار گرفت و حداکثر عملکرد دانه (3 تن در هکتار) و عملکرد بیولوژیکی (9/19 تن در هکتار) از تیمار مصرف 30 کیلوگرم در هکتار کود سولفات روی به دست آمد. در میان سطوح کود سولفات روی، تیمار کودی 30 کیلوگرم روی در هکتار از نظر تعداد دانه در سنبله، تعداد سنبله در واحد سطح و شاخص برداشت مناسب ترین تیمار بود. مصرف کود نیتروژن نیز نسبت به شرایط عدم مصرف سبب افزایش تعداد سنبله در واحد سطح، تعداد دانه در سنبله، شاخص برداشت و وزن هزاردانه گیاه جو شد. پرونده مقاله

به منظورارزیابی کاربرد هورمون اکسین و مدیریت علف های هرز بر عملکرد خصوصیات فیزیولوژیکی و شیمیایی ارقام سیب زمینی، آزمایشی به صورت اسپلیت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در دو سال زراعی 96-1395و 97-1396 در شهرستان بردسیر استان کرمان انجام شد. تیمارها شامل دو رقم سیب زمینی میلوا و سانته ، محلول پاشی هورمون اکسین در سه سطح ، عدم مصرف هورمون ، 200 و 400 پی پی ام و کنترل علف های هرز ، کاربرد پیش رویشی علفکش متریبوزین با مقدار 750 گرم در هکتار، کاربرد دو مرحله ای متریبیوزین ،یک مرحله 500 گرم در هکتار به صورت پیش رویشی و مرحله دوم 250 گرم در هکتار 10 الی 15 روز بعد از سبز شدن سیب زمینی، کنترل علف های هرز از طریق وجین دستی ، شاهد بدون کنترل علف ها هرز، بودند. نتایج نشان داد که افزایش مصرف هورمون اکسین به طور معناداری باعث افزایش قطر، وزن خشک و عملکرد غده شد. کنترل علف های هرز در هنگام کاربرد دو مرحله ای علف کش متری بوزین با نسبت افزایش 15 تا 39 درصد نسبت به شاهد بدون کنترل بدست آمد. بیشترین عملکرد غده در شرایط کاربرد دو مرحله ای علف کش متری بوزین و کاربرد 400پی پی ام هورمون اکسین به میزان 33/38055 کیلو گرم در هکتار وتعداد غده در سیب زمینی در شرایط کاربرد دو مرحله ای علف کش متری بوزین بدست آمد. استفاده از مقادیر مختلف IAA در این آزمایش نسبت به عدم استفاده از آن منجر به افزایش محتوی نیتروژن پتاسیم و فسفر شد. پرونده مقاله

BACKGROUND: Zeolite materials can reduce losing soil moisture in arid and semi-arid regions by soil physical improvement. These storage tanks absorb water provided by irrigation and rainfall and reduced permeability of soil. In drought stress condition, water saved in the polymer is gradually depleted and reduces need for re-irrigation. OBJECTIVES: This research was carried out to evaluate effect different level of water stress and Clinoptilolite on effective traits on Corn seed yield. METHODS: This study was done via split plot experiment based on randomized complete blocks design with three replications along 2021-2022 agronomic years. The main factor included Irrigation cycle based on evaporation from class A evaporation pan (I1: 50 mm evaporation or none stress or control, I2: 75 mm evaporation or Moderate stress, I3: 100 mm evaporation or severe stress). Also different level of Clinoptilolite (C1: control, C2: 4 and C3: 8 t.ha-1) belonged to subplots. RESULT: According result of analysis of variance effect of different level of water deficit and Clinoptilolite on all studied traits (instead harvest index) were significant but interaction effect of treatments was not significant. Compare different level of Clinoptilolite showed that the maximum amount of seed yield (4837.78 kg.ha-1), biologic yield (10486.7 kg.ha-1) and water use efficiency (1.5 kg.m-3) belonged to 8 t.ha-1 and lowest amount of mentioned traits were for control treatment. Mean comparison result of different level of water deficit indicated that maximum amount of measured traits was noted for control and minimum of those belonged to severe stress treatment. CONCLUSION: Adding Clinoptilolite to the soil under water stress conditions caused a 14% increase in biological yield and a 20% increase in corn seed yield in compare to the condition of not using this mineral. So that the consumption of 8 t.ha-1 of zeolite led to produce highest seed yield and it dose advised to farmers in studied region. پرونده مقاله

کمبود آب و کاهش تـدریجی منــابع آبی در دسترس، از عوامل محدود کننده تولید گیاهان زراعی می باشند. به منظور بررسی اثر قطع آبیاری بر برخی ویژگی های فیزیولوژیک و عملکرد ژنوتیپ های لوبیا قرمز آزمایشی به صورت کرت های یک بار خرد شده در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در سال 1393 در ایستگاه تحقیقات کشاورزی دانشگاه آزاد اسلامی واحد اراک اجرا شد. فاکتور اصلی شامل سطوح آبیاری: آبیاری کامل (شاهد)، قطع آبیاری در مرحله گلدهی و قطع آبیاری در مرحله نیام دهی و فاکتور فرعی شامل سه رقم و ژنوتیپ لوبیا قرمز به نام های درخشان و گلی و ژنوتیپ D81083 بودند. نتایج نشان دادند که قطع آبیاری در مراحل گلدهی و نیام دهی بر صفات عملکرد بیولوژیک، عملکرد دانه، شاخص برداشت، تعداد نیام در بوته، تعداد دانه در نیام و میزان آب از دست رفته برگ معنی دار بود. در بررسی اثر متقابل تنش × ژنوتیپ ها، بیشترین عملکرد دانه (4415.30 کیلوگرم در هکتار) در رقم گلی و در تیمار آبیاری کامل (شـاهد) مشـاهده شد. تنش کم آبی در مرحله گلدهی عملکرد دانه را به طور معنی داری کاهش داد و در بین ژنوتیپ های مورد بررسی، D81083 کمترین میزان افت عملکرد (معادل 60 درصد) را در مرحله قطع آبیاری در گلدهی داشت. در بررسی اجزای عملکرد مشخص شد تعداد دانه در نیام در تیمار قطع آبیاری در مرحله گلدهی کاهش یافته است. کاهش تعداد دانه در نیـام رقم درخشان (38 درصد) بیشتر از بقیه ژنوتیپ ها بود. با توجه به نتایج این آزمایش به نظر می رسد که ژنوتیپ های لوبیا در مرحله گلدهی نسبت به تنش کم آبی حساسیت بیشتری دارند در عین حال، ژنوتیپ D81083 و رقم گلی در مجموع نسبت به رقم درخشان از نظر تولید در شرایط کم آبی برتر بودند. پرونده مقاله

به‌منظور بررسی اثر قطع آبیاری در برخی مراحل رشد بر ویژگی‌های فیزیولوژیکی و بیوشیمیایی ژنوتیپ‌های مختلف لوبیا قرمز آزمایشی به‌صورت کرت‌های یک بار خرد شده در قالب طرح بلوک‌های کامل تصادفی در سه تکرار در ایستگاه تحقیقاتی دانشگاه آزاد اسلامی واحد اراک در سال 1393اجرا شد. تیمارهای آزمایشی شامل تنش کم آبی به صورت قطع آبیاری به‌عنوان عامل اصلی در سه سطح شاهد (آبیاری کامل)، قطع آبیاری در مرحله گلدهی، قطع آبیاری در مرحله غلاف‌دهی و سه ژنوتیپ لوبیا قرمز(درخشان، گلی،D81083 ) به‌عنوان عامل فرعی بود. نتایج تجزیه واریانس نشان داد که تنش کم آبی بر صفات مورد بررسی شامل محتوی آب نسبی برگ، هدایت‌الکتریکی غشا سلولی، میزان پرولین برگ، درصد پروتئین و قندهای محلول معنی‌دار بود. ژنوتیپ گلی دارای بیشترین محتوی نسبی آب برگ و درصد پروتئین و ژنوتیپ D81083 دارای بیشترین میزان پرولین و کمترین میزان هدایت‌الکتریکی غشا بود. همچنین ژنوتیپ درخشان و D81083 بالاترین میزان قندهای محلول را دارا بودند. با توجه به نتایج می توان بیان کرد ژنوتیپ D81083 و گلی در این آزمایش برتری خود را در صفات مورد بررسی نشان دادند. بنابراین در نقاطی که با کمبود آب روبرو هستند می‌توان از این ژنوتیپ‌ها برای کشت استفاده نمود. پرونده مقاله

به‌منظور بررسی تأثیر باکتری‌های حل کننده فسفات در ترکیب با کود شیمیایی فسفره بر عملکرد هیبریدهای ذرت دانه ای آزمایشی در شمال استان خوزستان در تابستان سال‌های 1393-1392 به روش کرت‌های دوبار خرد شده در قالب طرح بلوک‌های کامل تصادفی با چهار تکرار اجرا شد. تلفیق کود شیمیایی و زیستی به‌عنوان تیمار اصلی در چهار سطح (100درصد کود شیمیایی به تنهایی 25، 50 و 75 درصد تلفیق کود شیمیایی با 100 درصد کود زیستی) در کرت‌های اصلی، هبیریدهای ذرت دانه ای با سه سطح (سینگل کراس 704، مبین و کارون) در کرت‌های فرعی قرار داده شدند. در این تحقیق تلفیق کود شیمیایی با کود زیستی برعملکرد بیولوژیکی در سطح احتمال 5 درصد معنی‌دار و بقیه صفات غیر معنی‌دار گردید. همچنین نوع هیبرید مورد آزمایش نیز دارای تفاوت معنی‌داری در عملکرد و اجزای عملکرد بود ولی بر شاخص برداشت اثر غیرمعنی‌داری بر جای گذاشت. بیشترین عملکرد دانه با مقدار 12875 کیلوگرم در هکتار متعلق به سینگل کراس 704 با تلفیق 25 درصد تلفیق کود شیمیایی و زیستی و کمترین مقدار نیز با 10215 کیلوگرم در هکتار به هیبرید مبین با 25 درصد تلفیق کود شیمیایی و زیستی تعلق داشت. با توجه به نتایج حاصله به نظر می رسد که تلفیق کود شیمیایی با کود زیستی توانست سبب افزایش عملکرد در هیبریدهای سینگل کراس 704 و کارون شود و هیبرید مبین از قابلیت کودپذیری پایین تری برخوردار بود. پرونده مقاله

به‌منظور بررسی اثر کاربرد مقادیر مختلف اسیدهیومیک و سایکوسل بر عملکرد، اجزای عملکرد و میزان انتقال مجدد گندم تحت تنش خشکی انتهای فصل در اهواز، آزمایشی به صورت اسپلیت فاکتوریل در قالب طرح بلوک‌های کامل تصادفی با سه تکرار طی سال های زراعی 97-1396 و 98-1397 در مزرعه ای واقع در شهرستان اهواز اجرا شد. عامل اصلی تنش خشکی انتهای فصل با دو سطح آبیاری معمولی و قطع آبیاری در مرحله بعد از گرده افشانی، سایکوسل با سه سطح آب به عنوان شاهد، 5/1 گرم در لیتر و سه گرم در لیتر و هیومیک اسید با سه سطح عدم محلول‌پاشی (آب به عنوان شاهد)، دو لیتر در هکتار و چهار لیتر در هکتار به صورت فاکتوریل به عنوان عوامل فرعی بود. نتایج نشان داد که برهم کنش تنش خشکی انتهای فصل و سایکوسل بر عملکرد دانه و تعداد دانه در سنبله معنی دار بود. بیشترین عملکرد دانه (5/4840 کیلوگرم در هکتار) با کاربرد سه گرم در لیتر سایکوسل در شرایط آبیاری معمولی حاصل شد که با کاربرد سه گرم در لیتر سایکوسل در شرایط تنش خشکی انتهای فصل تفاوت آماری معنی داری از خود نشان نداد. کاربرد اسیدهیومیک بر تمام صفات آزمایش اثر مثبت و معنی داری داشت. بیشترین عملکرد دانه، تعداد دانه در سنبله و وزن هزار دانه از کاربرد سه لیتر در هکتار اسید هیومیک در شرایط آبیاری معمولی بدست آمد. در شرایط تنش خشکی انتهای فصل میزان فتوسنتز جاری (29 درصد) و سهم فتوسنتز جاری (10 درصد) کاهش و میزان انتقال مجدد (16 درصد) و سهم انتقال مجدد (34 درصد) افزایش یافت. در مجموع می توان برای افزایش عملکرد دانه در شرایط مطلوب و کاهش افت در شرایط تنش، از تنظیم کننده های رشد نظیر سایکوسل با غلظت سه گرم در لیتر و کود آلی اسیدهیومیک به میزان چهار لیتر در هکتار استفاده نمود. پرونده مقاله

به‌منظور بررسی اثر کاربرد پیش تیمار پراکسیدهیدروژن و محلول‌پاشی مس بر برخی صفات فیزیولوژیکی و عملکرد کمی ذرت تحت تنش کمبود آب، آزمایشی به صورت کرت‌های دو بار خرد شده در قالب طرح بلوک‌های کامل تصادفی با چهار تکرار طی سال‌های زراعی 97-1396 و 98-1397 در مزرعه‌ای واقع در شهرستان باغملک اجرا شد. کرت اصلی رژیم آبیاری با 4 سطح نرمال، قطع آبیاری 40 ، 55 و 70 روز بعد از ظهور تاسل، کرت فرعی محلول‌پاشی مس با دو سطح شاهد و 30/0 کیلوگرم خالص در هکتار از منبع سولفات مس 50 درصد 25 روز بعد از ظهور تاسل و کرت فرعی فرعی تیمار بذر با پراکسید هیدروژن با 3 سطح شاهد،30 و 60 میلی‌مولار بود. نتایج نشان داد که برهم‌کنش سه‌گانه رژیم آبیاری، محلول‌پاشی مس و پراکسیدهیدروژن بر کلروفیل a، کلروفیل b، کارتنوئید، کاتالاز، ارتفاع بوته، تعداد دانه در ردیف و عملکرد دانه در سطح احتمال یک درصد معنی‌دار بود. بیشترین عملکرد دانه (07/9530 کیلوگرم در هکتار) در شرایط آبیاری نرمال و محلول‌پاشی مس و کاربرد 60 میلی‌مولار پراکسیدهیدروژن حاصل شد که نسبت به قطع آبیاری 40 روز بعد از ظهور تاسل و عدم محلول‌پاشی مس و عدم کاربرد پراکسیدهیدروژن حدود 42 درصد افزایش نشان داد. فعالیت آنزیم کاتالاز در شرایط قطع آبیاری 40 روز بعد از ظهور تاسل و محلول‌پاشی مس و کاربرد 30 میلی‌مولار پراکسیدهیدروژن حدود 67 درصد نسبت به شرایط آبیاری نرمال و شاهد افزایش یافت. به‌طور کلی نتایج آزمایش نشان داد که محلول‌پاشی مس و کاربرد 60 میلی‌مولار پراکسیدهیدروژن در شرایط رطوبتی مناسب می‌تواند موجب افزایش جذب کلروفیل، عملکرد دانه و در کل بهبود تولید ذرت شود. پرونده مقاله

به‌منظور بررسی اثر قطع آبیاری در برخی مراحل رشد بر ویژگی‌های فیزیولوژیکی و بیوشیمیایی ژنوتیپ‌های مختلف لوبیا قرمز آزمایشی به‌صورت کرت‌های یک بار خرد شده در قالب طرح بلوک‌های کامل تصادفی در سه تکرار در ایستگاه تحقیقاتی دانشگاه آزاد اسلامی واحد اراک در سال 1393اجرا شد. تیمارهای آزمایشی شامل تنش کم آبی به صورت قطع آبیاری به‌عنوان عامل اصلی در سه سطح شاهد (آبیاری کامل)، قطع آبیاری در مرحله گلدهی، قطع آبیاری در مرحله غلاف‌دهی و سه ژنوتیپ لوبیا قرمز(درخشان، گلی،D81083 ) به‌عنوان عامل فرعی بود. نتایج تجزیه واریانس نشان داد که تنش کم آبی بر صفات مورد بررسی شامل محتوی آب نسبی برگ، هدایت‌الکتریکی غشا سلولی، میزان پرولین برگ، درصد پروتئین و قندهای محلول معنی‌دار بود. ژنوتیپ گلی دارای بیشترین محتوی نسبی آب برگ و درصد پروتئین و ژنوتیپ D81083 دارای بیشترین میزان پرولین و کمترین میزان هدایت‌الکتریکی غشا بود. همچنین ژنوتیپ درخشان و D81083 بالاترین میزان قندهای محلول را دارا بودند. با توجه به نتایج می توان بیان کرد ژنوتیپ D81083 و گلی در این آزمایش برتری خود را در صفات مورد بررسی نشان دادند. بنابراین در نقاطی که با کمبود آب روبرو هستند می‌توان از این ژنوتیپ‌ها برای کشت استفاده نمود. پرونده مقاله

بالا بودن دما هوا در تابستان یکی از عوامل موثر برعملکرد و انتخاب تاریخ کاشت در استان خوزستان می باشد. به منظور بررسی اثر تاریخ کشت بر عملکرد و توزیع مجدد ماده خشک در هیبریدهای ذرت دانه ای در اهواز این آزمایش به صورت کرت‌های یکبار خرد شده در قالب طرح پایه بلوک‌های کامل تصادفی در سه تکرار در سال زراعی 1400-1399 در ایستگاه مرکز تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی خوزستان در جنوب غربی شهر اهواز اجرا شد. فاکتور اصلی تاریخ کاشت یکم ،10 و 20 مرداد و فاکتور فرعی هیبرید هاSIMON ، PL712، K.S.C703 و K.S.C704به عنوان شاهد در سه تکرار مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج تجزیه واریانس نشان داد اثر تاریخ کاشت بر تعداد ردیف دانه در بلال، تعداد دانه در ردیف، تعداد دانه در بلال، وزن هزار دانه، طول بلال، ارتفاع بوته، طول کچلی بلال، عملکرد دانه، شاخص برداشت، میزان انتفال مجدد، کارایی انتقال مجدد، میزان فتوسنتز جاری، کارایی فتوسنتز جاری، سهم انتقال مجدد و سهم فتوسنتز جاری معنی دار بود. بین هیبریدها مورد مطالعه از لحاظ آماری تفاوت معنی دار در صفات تعداد دانه در ردیف بلال، وزن هزار دانه، طول بلال، ارتفاع بوته، عملکرد دانه و شاخص برداشت وجود داشت. نتایج نشان داد رقم PL712 در تاریخ کاشت 20 مرداد بهترین عملکرد دانه به مقدار 217/9294 کیلوگرم را به خود اختصاص داد. با تاخیر در تاریخ کاشت و برخورد دوره گرده افشانی با شرایط مساعدتر آب وهوایی، بین هیبرید های مورد بررسی، صفات عملکرد و اجزای عملکرد افزایش پیدا کرد. پرونده مقاله

همزیستی قارچی با افزایش جذب مواد معدنی و استفاده از بیوچار می‌تواند به عنوان یک اصلاح کننده خاک که سبب بهبود شرایط فیزیکی، شیمیایی و بیولوژیکی خاک شده و برای رشد و تغذیه گیاه مفید باشد. این پژوهش به‌منظور بررسی اثر مقادیر بیوچار و میکوریزا بر عملکرد و برخی صفات مورفوفیزیولوژیکی گندم طی سال‌های زراعی 96-1395 و 97-1396 در شهرستان زهره در جنوب غربی ایران انجام شد. آزمایش به‌صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک‌های کامل تصادفی در چهار تکرار اجرا شد. فاکتورهای آزمایش شامل قارچ میکوریزا در دو سطح شامل عدم استفاده (شاهد) و استفاده از گونه Glomus intradiaces و مقادیر بیوچار حاصل از زیست توده گیاهی و ضایعات کشاورزی به عنوان اصلاح‌کننده خاک در سه سطح عدم کاربرد (شاهد) و کاربرد چهار و هشت تن در هکتار بود. نتایج تجزیه واریانس نشان داد اثر میکوریزا و بیوچار بر عملکرد زیستی، عملکرد دانه، شاخص برداشت و برخی اجزای عملکرد دانه از جمله تعداد سنبله در متر مربع و دانه در متر مربع معنی‌دار نبود. برهم‌کنش مقادیر متفاوت بیوچار و میکوریزا بر وزن هزار دانه، تعداد سنبلچه در سنبله، تعداد دانه در سنبلچه و درصد پروتین دانه در سطح یک درصد معنی‌دار شد. میزان پروتین دانه (هشت درصد) تعداد سنبلچه در سنبله (11 درصد) و وزن هزار دانه (16 درصد) نسبت به گیاهان شاهد افزایش معنی‌دار نشان داد. در این تحقیق کاربرد چهار تن در هکتار بیوچار در گیاهان تلقیح شده با قارچ میکوریزا بیشترین میزان عملکرد (23 درصد ) را در مقایسه با شاهد داشت. پرونده مقاله

به‌منظور بررسی نقش تغییرات انتقال مجدد در عملکرد ذرت دانه ای در تراکم ها و مقادیر متفاوت نیتروژن این آزمایش به‌صورت فاکتوریلدرقالبطرح بلوک هایکاملتصادفیدر سهتکرارطی سال زراعی1394-95 در شهر رامهرمز واقع در جنوب غرب ایران انجام شد.فاکتور تراکم بوته شامل هشت، 10 و 12 بوته در مترمربع و فاکتور مقادیر نیتروژن شامل کاربرد 50 ،100 ،150 کیلوگرم نیتروژن خالص در هکتار از منبع کود اوره (46 درصد) بود. نتایج نشان داد که تغییر تراکم بوته و مقدار نیتروژن اثر معنی داری بر عملکرد دانه، عملکرد بیولوژیکی، میزان انتقال مجدد، سهم انتقال مجدد و فتوسنتز جاری داشت. بیشترین عملکرد دانه (4/8090 کیلوگرم در هکتار) به تراکم هشت بوته در مترمربع و کمترین (1/6480 کیلوگرم در هکتار) به تراکم 12 بوته در مترمربع اختصاص یافت. بیشترین عملکرد دانه (7/8650 کیلوگرم در هکتار) از تیمار 150 کیلوگرم در هکتار کود نیتروژن و کمترین (7/6160 کیلوگرم در هکتار) از تیمار 50 کیلوگرم در هکتار کود نیتروژن به دست آمد. بیشترین میزان انتقال مجدد و میزان و سهم فتوسنتز جاری از تراکم هشت بوته در مترمربع و 150 کیلوگرم در هکتار نیتروژن به دست آمد. به‌طورکلی نتایج آزمایش نشان داد که مصرف 150 کیلوگرم در هکتار نیتروژن خالص در تراکم هشت بوته در مترمربع می تواند موجب افزایش 46 درصدی عملکرد دانه در مقایسه با مصرف 50 کیلوگرم در هکتار نیتروژن و تراکم 12 بوته در مترمربع و بهبود تولید ذرت شود. پرونده مقاله

به منظور ارزیابی تاریخ های مختلف کشت در ارقام گندم بر عملکرد و انتقال مجدد ماده خشک آزمایشی در سال زراعی 97-1396 در اهواز به صورت کرت‌های یک بار خرد شده در قالب طرح بلوک‌های کامل تصادفی در سه تکرار اجرا شد. فاکتور اصلی شامل سه تاریخ کاشت 20 آذر، 10 دی و 30 دی و فاکتور فرعی شامل چهار رقم گندم نان چمران-2، سیروان، مهرگان و چمران بود. نتایج نشان داد که اثر تاریخ کاشت و رقم بر میزان فتوسنتز جاری، کارایی فتوسنتز جاری، میزان انتقال مجدد و کارایی انتقال مجدد در سطح یک درصد معنی‌دار بود و اثر برهمکنش تاریخ کاشت و رقم بر عملکرد دانه و عملکرد بیولوژیکی در سطح یک درصد معنی‌دار شد. بیشترین عملکرد دانه در تاریخ کاشت 20 آذر ماه و رقم چمران-2 (5420 کیلوگرم در هکتار) بدست آمد در حالیکه کمترین عملکرد دانه در تاریخ کاشت 30 دی ماه و رقم سیروان (2660 کیلوگرم در هکتار) بود. بیشترین میزان انتقال مجدد از تاریخ کاشت 20 آذر ماه( 45/153 گرم در مترمربع) و کمترین آن از تاریخ کاشت 30 دی ماه (25/100 گرم در مترمربع) بدست آمد. در نتیجه، تاریخ کاشت 20 آذر ماه به علت فراهم شدن شرایط دمایی و تابش مناسب در دوره رویشی و زایشی و تأثیر مطلوب آن بر عملکرد و انتقال مجدد ماده خشک گندم در رقم چمران-2 برتر از سایر تاریخ‌های کاشت بود. پرونده مقاله

به‌منظور بررسی اثر پیش تیمارهای بذر با تنظیم کننده‌های رشد بر عملکرد و اجزای عملکرد لاین‌های لوبیا قرمز، آزمایشی اسپیلت فاکتوریل بر پایه طرح بلوک‌های کامل تصادفی با سه تکرار اجرا شد. در این پژوهش، تیمارها شامل سه سطح آبیاری (آبیاری پس از 60-55 ،85-80 و 115-110 میلیمتر تبخیر از تشتک) دو لاین لوبیا قرمز KS31169و D81083و پیش‌تیمار بذر شامل سالیسیلیک اسید و نفتالیک استیک اسید در چهار سطح 0P: شاهد، آب مقطر؛ 1P: (NAA) به‌میزان 5/0 mM/L؛ 2P: (SA)به‌میزان 7/0 mM/L ؛ 3P: ترکیب دو تنظیم‌کننده (NAA+SA) به نسبت 5/0 و 7/0 mM/L بودند. نتایج نشان داد که اثرات ساده و اثر متقابل ژنوتیپ و پیش تیمار تنظیم کننده‌های رشد بر تمامی صفات مورد بررسی به جزء صفات شاخص برداشت و طول غلاف اثرمعنی‌داری داشتند. بیشترین وزن صد دانه(44گرم) و عملکرد بیولوژیک (88/14715 کیلو گرم در هکتار) در کاربرد پیش‌تیمار نفتالیک استیک اسید در شرایط آبیاری پس از 85-80 میلیمتر تبخیر در لاین KS3116مشاهده شد. با کاربرد پیش‌تیمارهای نفتالیک استیک اسید و سالیسیلیک اسید در شرایط اعمال تیمارهای تنش خشکی عملکرد دانه (16/3454 کیلوگرم در هکتار) مشاهده شد. نتایج رگرسیون گام به گام عملکرد و صفات وابسته نشان داد که %88 تغییرات عملکرد دانه به وسیله عملکرد بیولوژیک، شاخص برداشت، تعدا دانه در غلاف و وزن صد دانه تبیین شد. بطور کلی می‌توان نتیجه گرفت پیش‌تیمار بذر به صورت مستقیم و غیر مستقیم با تاثیر بر برخی صفات مرفولوژیک و فیزیولوژیک گیاه در بهبود و توسعه عملکرد در شرایط تنش خشکی موثر بود. پرونده مقاله

مدیریت کود نقش مهمی در دستیابی به عملکرد مطلوب در ذرت ایفا می‌کند. از طرف دیگر مدیریت کود برای دستیابی به کشاورزی پایدار امری ضروری است. به همین منظور آزمایشی در شمال خوزستان در سال زراعی 93-1392 در شمال خوزستان با طرح کرت های خرد شده در قالب بلوک های کامل تصادفی با چهار تکرار اجرا گردید. فاکتور اصلی شامل تلفیقی از کودهای شیمیایی و زیستی در چهار سطح شامل تلفیق 100، 75، 50، 25 درصد مقدار از کود شیمیایی نیتروژن(از منبع اوره) و فسفر(از منبع سوپرفسفات تریپل) با و بدون مصرف کود زیستی بود. فاکتور فرعی سه هیبرید ذرت شامل(704، 701 و مبین) بود. نتایج نشان داد که بالاترین و کمترین عملکرد با مقادیر 61/13، 59/13، 81/10 (تن در هکتار) به ترتیب در تیمارهای سینگل کراس 701+ 50درصد شیمیایی + 100 درصد کود زیستی، سینگل کراس 704+ 25 درصد شیمیایی + 100 درصد کود زیستی و سینگل کراس مبین + 25 درصد کود شیمیایی +100 درصد کودزیستی بدست آمد. همچنین تفاوت معنی داری بین عملکرد دانه و اجزاء عملکرد، عملکرد بیولوژیکی و تعداد دانه در ردیف در سطح احتمال 1 درصد وجود داشت و بین تیمارها در سایر صفات اختلاف معنی داری مشاهده نشد. پرونده مقاله

به منظور ارزیابی شاخص‌های تحمل به خشکی در لاین‌های امیدبخش کلزا تحت تأثیر تاریخ کاشت آزمایشی به صورت اسپلیت پلات در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار در مزرعه پژوهشی موسسه تحقیقات اصلاح و تهیه نهال و بذر کرج در دو سال زراعی 95-1394 و 96-1395 اجرا شد. در این آزمایش تاریخ کاشت در دو زمان 20 مهر و 10 آبان در کرت‌های اصلی و لاین‌های امید-بخش شامل L1112، L1091، L1093، L1206، Okapi در کرت‌های فرعی در نظر گرفته شدند. برای ارزیابی شاخص‌های مختلف فیزیولوژیکی تحمل به تنش خشکی، دو محیط مجزا شامل آبیاری معمول (شاهد) و قطع آبیاری از مرحله خورجین‌دهی به بعد (تنش خشکی آخر فصل) در نظر گرفته شد. نتایج حاصل از تجزیه مرکب داده‌ها نشان داد که تنش خشکی آخر فصل و تأخیر در کاشت سبب کاهش عملکرد تمامی لاین‌ها شد. در ارزیابی لاین‌ها شاخص‌های میانگین هندسی بهره‌وری، شاخص تحمل به تنش و میانگین بهره‌وری به‌ عنوان شاخص‌های برتر جهت شناسایی لاین متحمل انتخاب گردیدند. با توجه به نتایج شاخص ها لاینی که بتواند در تناوب با گندم پاییزه کشت شده و از طرف دیگر به تنش کمبود آب در انتهای فصل رشد تحمل خوبی نشان داده و کمترین میزان افت عملکرد دانه را داشته باشد، لاینL1206 بوده که به عنوان لاین برتر در این تحقیق معرفی گردید. پرونده مقاله

به‌منظور بررسی اثرات تاخیر کاشت بر عملکرد و اجزای عملکرد دانه ارقام گندم، به صورت کرت‌های یک بار خرد شده در قالب طرح بلوک‌های کامل تصادفی در سه تکرار اجرا شد. عامل اصلی با چهار تاریخ مختلف کاشت شامل: 17 آبان ماه (شاهد)، 7 آذر ماه، 27 آذر ماه و 17 دی ماه و عامل فرعی شامل سه نوع رقم گندم نان: ستاره، مهرگان و چمران2 (شاهد) بود. نتایج نشان داد که بین تاریخ‌های کاشت از نظر عملکرد دانه، عملکرد بیولوژیکی، شاخص برداشت، تعداد سنبلچه در سنبله، تعداد دانه در سنبله، تعداد سنبله در متر مربع، طول سنبله و وزن هزار دانه از نظر آماری در سطح احتمال یک درصد و بین ارقام از نظر عملکرد دانه، عملکرد بیولوژیکی، شاخص برداشت، تعداد سنبلچه در سنبله، تعداد دانه در سنبله، وزن هزار دانه و طول سنبله در سطح احتمال یک درصد و تعداد سنبله در متر مربع در سطح پنج درصد معنی‌دار بود و در اثر متقابل تاریخ کاشت و رقم بر عملکرد دانه، شاخص برداشت، تعداد سنبلچه در سنبله، تعداد دانه در سنبله، تعداد سنبله در متر مربع در سطح پنج درصد معنی‌دار بود. بیشترین عملکرد دانه مربوط به تاریخ کاشت 17 آبان ماه و رقم چمران2 (شاهد) با 6444 کیلوگرم در هکتار و کمترین آن متعلق به تاریخ کاشت 17 دی ماه و رقم مهرگان با 1519 کیلوگرم در هکتار بود. در نتیجه، کاشت رقم چمران2 در تاریخ 17 آبان و 7 آذر به دلیل افزایش در اجزای عملکرد و تاثیر آن در افزایش عملکرد دانه پیشنهاد می‌گردد. پرونده مقاله

به منظور بررسی تأثیر مدیریت تغذیه رقم‌های مختلف سیب زمینی بر عملکرد کمی و کیفی و مقدار عناصر غذایی غده سیب زمینی آزمایشی در مرکز تحقیقات کشاورزی صفی آباد دزفول به صورت اسپلیت پلات در قالب طرح بلوك‌هاي کامل تصادفی با سه تکرار در طی دو سال زراعی 1396-1395 انجام شد. تیمارهای مورد بررسی عبارت بودند از تغذیه در سه سطح (تغذیه با کودهای شیمیایی اوره، سوپرفسفات تریپل و سولفات پتاسیم (به ترتیب 180، 150 و 100 کیلوگرم در هکتار)، تغذیه با کود آلی هیومیک اسید و کود بیولوژیکی فسفر بارور2 (به ترتیب 1 کیلوگرم و 100 گرم در هکتار) و تیمار تغذیه تلفیقی با کودهای شیمیایی+هیومیک اسید+فسفر بارور 2، در کرت های اصلی و رقم‌های سیب زمینی (سانته، آریندا و ساوالان) در کرت¬های فرعی قرار گرفتند. تیمارهای تغذیه با کود شیمیایی درصد ماده خشک بالاتری از سایر تیمارها داشتند و تیمار تغذیه با کود شیمیایی+هیومیک اسید+فسفر بارور 2 در رتبه بعدی قرار گرفت. رقم سانته در سال دوم تحقیق و تغذیه با کود شیمیایی به مقدار 27/69 درصد، ماده خشک بالاتری از سایر تیمارها داشت و پس از آن رقم ساوالان در همین تیمار تغذیه و در سال دوم کشت با درصد ماده خشک برابر 26/47 درصد قرار داشت. مقدار نیتروژن سیب زمینی در سال دوم نسبت به سال اول افزایش معنی داری داشته و بیشترین غلظت نیتروژن سیب زمینی در تیمارهای مورد مطالعه در سال دوم تحقیق مشاهده شد. بیشترین غلظت فسفر در تیمار تغذیه با هیومیک اسید+ فسفر بارور 2 در سال دوم به میزان 3/31 میلی‌گرم بر گرم در رقم آریندا به‌دست آمد. تیمارهای تغذیه با هیومیک اسید در مجموع شرایط بهتری از سایر تیمارها از نظر غلظت فسفر داشتند. بر اساس نتایج صفات کیفی، کمترین مقادیر سم سولانین به میزان 546/4 و 632/2 میکروگرم برگرم ماده خشک در رقم ساوالان به ترتیب در سال اول و دوم به دست آمد. تیمارهای تغذیه با کود شیمیایی و رقم آریندا در هر دو سال تحقیق، کمترین مقدار سم سولانین را به خود اختصاص دادند. رقم ساوالان عملکرد بهتری نسبت به سایر رقم‌ها داشت و در مجموع استفاده از کود زیستی فسفر بارور 2 و هیومیک اسید باعث بهبود خصوصیات کمی و کیفی سیب زمینی در شرایط اقلیمی شمال خوزستان شد. پرونده مقاله

به‌منظور بررسی اثر کاربرد پیش تیمار پراکسیدهیدروژن و محلول‌پاشی مس بر برخی صفات فیزیولوژیکی و عملکرد کمی ذرت تحت تنش کمبود آب، آزمایشی به صورت کرت¬های دو بار خرد شده در قالب طرح بلوك‌هاي كامل تصادفي با چهار تکرار طی سال¬های زراعی 97-1396 و 98-1397 در مزرعه¬ای واقع در شهرستان باغملک اجرا شد. کرت اصلی رژیم آبیاری با 4 سطح نرمال، قطع آبیاری 40 ، 55 و 70 روز بعد از ظهور تاسل، کرت فرعی محلول‌پاشی مس با دو سطح شاهد و 30/0 کیلوگرم خالص در هکتار از منبع سولفات مس 50 درصد 25 روز بعد از ظهور تاسل و کرت فرعی فرعی تیمار بذر با پراکسید هیدروژن با 3 سطح شاهد،30 و 60 میلی‌مولار بود. نتایج نشان داد که برهم‌کنش سه‌گانه رژیم آبیاری، محلول‌پاشی مس و پراکسیدهیدروژن بر محتوی کلروفیل a، کلروفیل b، کارتنوئید کل، فعالیت کاتالازی، ارتفاع بوته، تعداد دانه در ردیف و عملکرد دانه در سطح احتمال یک درصد معنی¬دار بود. بیشترین ارتفاع بوته و تعداد دانه در ردیف از تیمارهای محلول‌پاشی مس و کاربرد 60 میلی‌مولار پراکسیدهیدروژن در شرایط آبیاری نرمال حاصل شد. همچنین بیشترین عملکرد دانه (07/9530 کیلوگرم در هکتار) در شرایط آبیاری نرمال و محلول‌پاشی مس و کاربرد 60 میلی‌مولار پراکسیدهیدروژن حاصل شد که نسبت به قطع آبیاری 40 روز بعد از ظهور تاسل و عدم محلول‌پاشی مس و عدم کاربرد پراکسیدهیدروژن حدود 42 درصد افزایش نشان داد. فعالیت کاتالازی در شرایط قطع آبیاری 40 روز بعد از ظهور تاسل و محلول‌پاشی مس و کاربرد 30 میلی‌مولار پراکسیدهیدروژن حدود 67 درصد نسبت به شرایط آبیاری نرمال و شاهد افزایش یافت. به¬طور کلی نتایج آزمایش نشان داد که محلول‌پاشی مس و کاربرد 60 میلی‌مولار پراکسیدهیدروژن در شرایط رطوبتی مناسب می¬تواند موجب افزایش مقدار کلروفیل، عملکرد دانه و در کل بهبود تولید ذرت شود. پرونده مقاله