Nano fertilizers are new products which contain readily available nutrients in the nano scale range and are preferred largely due to their efficiency. This research was conducted to assessment the effect of nano chelated of micro nutrient on agronomic traits of Cowpea via factorial experiment based on randomized complete block design with four replications during 2016 seasonal year. The treatments included zinc nano chelated (5, 10 and 10 kg.ha-1) and manganese nano chelated (0, 4 and 8 kg.ha-1). The results of analysis of variance showed that effect of nano chelated of zinc and manganese had a significant effect on plant height, pod length, yield and its components also interaction effect of treatments on number of pods per m2, seed yield, biological yield and protein yield was significant. Result of mean comparison revealed the highest plant height (154.54 cm), pod length (13.14 cm), number of pods per m2 (116.47), number of pods per plant (14.52), number of seeds per pod (11.36), seed weight (23.03) and seed yield (210.08 g.m-2) belonged to 10 kg.ha-1 nano zinc chelate zinc treatment and the lowest amount of mentioned traits belonged to control (no fertilizer). Between different level of nano manganese chelate the highest seed yield and its components belonged to 8 kg.ha-1 treatment. According result of interaction of treatments indicated the highest number of pods per m2 (131.6), seed yield (244.7 g.m-2), biological yield (544.5 g.m-2) and protein yield (76.8 g.m-2) belonged to 10 kg.ha-1 nano zinc chelate and 8 kg.ha-1 nano manganese chelate and the lowest amount of mentioned traits belonged to control (no fertilizer). Finally based on result of this research use 10 kg.ha-1 nano zinc chelate and 8 kg.ha-1 nano manganese chelate improve quantitative and qualitative yield of cowpea and can be advised to farmers. پرونده مقاله

In order to evaluation effect of different level of humic acid affected drought stress on seed yield, its components and morphological traits of corn a research farm was conducted according split plot experiment based randomized complete blocks design at three replication during 2015 year. Main factor included four irrigation regimes (90mm, 110 mm, 130 mm and 150mm evaporation from pan class A) and four level of humic acid belonged to subfactor (non-application or control, 20, 30 and 40 L.ha-1). According result of analysis of variance effect of different irrigation regime and humic acid on all measured traits (instead number of row per ear) was significant but interaction effect of treatments was not significant. Mean comparison result indicated 90 mm evaporation treatment had highest amount of plant height (191 cm), leaf area index (4.1), ear diameter (8.1 cm), ear length (21.4 cm), number of row per ear (14), number of seed per row (40), seed weight (338 gr), seed yield (7120 kg.ha-1), biologic yield (1650 kg.ha-1) and harvest index (48.6 %), instead ear length loses. Also among different level of humic acid 40 L.ha-1 had similar trend and was superior in all measured traits. It should be noted that the amount of organic matter in the soil, type and texture of the soil can be effective on grades of stress, and for each climate and region, the level of water stress and the optimum amount of humic acid can be different. Finally according result of this research irrigation at 90 mm evaporation from pan class A led to achieve highest seed yield and with 40 L.ha-1 humic acid treatment can be advised for studied region. پرونده مقاله

BACKGROUND: Salinity is one of the important a biotic stresses limiting growth and development and the capacity to tolerate salinity is a key factor in crop productivity. OBJECTIVES: The aim of this study was to evaluate the response of sugarcane varieties to uptake and transport of ionic elements under salinity stress. METHODS: This research was carried out to via factorial experiment based on completely randomized design with three replications along 2013 year. The treatments included salinity stress (S1: 0 ds.m-1 S2: 3 ds.m-1 S3: 6 ds.m-1 S4: 9 ds.m-1) and different genotypes (V1: IRC9904, V2: IRC9906, V3: C2, V4: IRC9901, V5: C3, V6: C4, V7: CP48-103, V8: CP57-614, V9: CP69-1062). Studied genotypes included of three old commercial varieties (CP69-1062, CP57-614, CP48-103), three new commercial varieties (IRC9901, IRC9904, IRC9906) and three clones tolerate salinity (C2, C3, C4). RESULT: According result of analysis of variance effect of different level of salinity, genotypes and interaction effect of treatment on all studied traits was significant at 1% probability level. Salinity stress decreased the concentration of potassium and calcium and also increased the concentration of sodium and chlorine in the roots and shoots, so reduced plant biomass, especially in more sensitive genotypes. It seems that in addition to the importance of the root in controlling the uptake of ionic elements, there are mechanisms in other organs that are involved in the uptake and transport of these elements and genotypes also affects it. CONCLUSION: Mean comparison result indicated the highest amount of sodium and chlorine transfer to the shoot was obtained from 9 ds.m-1 salinity level and IRC9906 variety and the lowest one belonged to 0 ds.m-1 salinity level and C4 clone. پرونده مقاله

BACKGROUND: Vermicompost in sustainable agriculture is very useful for improving soil porosity and thereby providing more nutrients to crop. OBJECTIVES: Current research was conducted to evaluate effect of biofertilizer (vermicompost) under different level of irrigation on crop production and protein yield. METHODS: This study was carried out via split plot experiment based on randomized complete blocks design with four replications along 2018 year. The main factor included different interval of irrigation (I1= 70mm, I2= 90mm, I3= 110mm and I4= 130mm evaporation of Pan) and four level of vermicompost (V1= control, V2= 4 t.ha-1 and V3= 8 t.ha-1). RESULT: According result of analysis of variance effect of different interval of irrigation and vermicompost on all measured traits was significant, also interaction effect of treatments on seed yield, number of pod per m2 and 100-seed weight was significant. Result of mean comparison of different interval of irrigation revealed maximum amount of number of seed per pod (7.87) and protein yield (44.1 gr.m-2) was for 70 (mm) evaporation of pan treatment but highest amount of protein percentage (24.43%) belonged to 130 (mm) evaporation of pan. Also the maximum amount of mentioned traits was for use 8 t.ha-1 vermocompost and minimum of those were for control. Mean comparison result of interaction effect of treatments revealed the highest amount of seed yield (250.14 gr.m-2), number of pod per m2 (304) and 100-seed weight (11.01 gr) were obtain for 70 (mm) evaporation of pan with use 8 t.ha-1 vermocompost and lowest ones were for 130 (mm) evaporation of pan with nonuse of vermocompost. CONCLUSION: The present study revealed that the use of vermicompost is useful for improve growth of mung bean under water stress situation. In order to achieve maxi-mum quantitative and qualitative yield the treatment of irrigation intervals with 90 (mm) evaporation of pan (it doesn’t had significant difference with 70mm evaporation of pan) with application 8 t.ha-1 vermicompost under water stress condition can be advised to the producers. پرونده مقاله

BACKGROUND: The high cost of fertilizers has increased the production expenses so that the farmers are using imbalance fertilizers, which results in lower nutrients uptake and then lower quality of plants. Bio-fertilizers play a very significant role in improving soil fertility by fixing atmospheric nitrogen, both, in association with plant roots and without it, insoluble soil phosphates and produces plant growth substances in the soil. OBJECTIVES: This was study was done to assess the effect of nutrition matter (chemical and biologic fertilizer) and tuber weights on plant height, LAI and tuber yield. METHODS: This research was carried out via split-split-plot experiment based on randomized complete blocks design with three replications. The main plots included feeding by chemical fertilizer and biofertilizer (a1: 180 kg.ha-1 nitrogen fertilizer from urea source, 150 kg.ha-1 P2O5 from triple superphosphate source and 100 kg.ha-1 potassium from potassium sulfate source, a2: 1 kg.ha-1 humic acid and 100 grams per hectare phosphorus biofertilizer, a3: chemical fertilizer, humic acid and phosphorus biofertilizer). The sub-plots included three tuber weights (b1: small or less than 75g, b2: medium or between 70-140g, b3: large or more than 10g), and potato cultivar (c1: Arinda, c2: Savalan and c3: Sante) belonged to sub-sub-plots. RESULT: According result of analysis of variance effect of fertilizer (instead plant height), tuber yield and cultivar on studied traits was significant. The results showed that the highest potato yield of 33.4 tons per hectare was obtained in the Savalan cultivar with tuber size less than 75 grams and feeding with humic acid + phosphorus biofertilizer, which was not significantly different from the Sante variety with the same nutritional conditions and tuber size (33.06 tons per hectare). CONCLUSION: In general, the use of phosphorus biofertilizer and humic acid improved the studied characteristics of potatoes in the climatic conditions of North Khuzestan. Therefore, it is recommended to use mentioned fertilizers and Savalan cultivar with a tuber size of less than 75 grams in these areas. پرونده مقاله

به منظور بررسی تاثیر سطوح مختلف بذر بر مؤلفه های مهم تجزیه رشد، عملکرد و اجزای عملکرد سه ژنوتیپ جو در اهواز، آزمایشی به صورت کرت های یک بار خرد شده در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در سال زراعی 93-1392 اجرا گردید. کرت های اصلی شامل سه رقم جو (جنوب، نیمروز و زهک) و کرت های فرعی چهار میزان بذر (250، 300، 350 و 400 بذر در متر مربع) بود. نتایج نشان داد افزایش میزان بذر در هر سه رقم باعث افزایش شاخص سطح برگ (LAI)، سرعت رشد محصول (CGR) و کاهش فتوسنتز خالص (NAR) شد. رقم جنوب دارای بیشترین مقادیر (LAI)، (CGR) و (NAR) بود. اختلاف بین ارقام از نظر تعداد سنبله در متر مربع، تعداد دانه در سنبله، طول سنبله و عملکرد دانه در سطح احتمال 1 درصد و شاخص برداشت در سطح 5 درصد معنی دار بود. بین سطوح مختلف میزان بذر از نظر طول سنبله، تعداد سنبله در متر مربع، تعداد دانه در سنبله و عملکرد دانه در سطح احتمال 1 درصد و از نظر عملکرد بیولوژیک و شاخص برداشت در سطح احتمال 5 درصد اختلاف معنی داری مشاهده گردید. بیشترین عملکرد دانه به میزان 5561 کیلوگرم در هکتار مربوط به رقم جو جنوب در میزان 350 بذر در متر مربع به دست آمد. بیشترین شاخص برداشت را رقم جنوب با میزان 350 بذر در متر مربع با 40 درصد به خود اختصاص داد. نتایج این بررسی نشان داد که رقم جنوب به دلیل بیشتر بودن شاخص های فیزیولوژیکی و اجزای عملکرد (طول سنبله، وزن هزار دانه و تعداد دانه در سنبله) نسبت به سایر ارقام ذکر شده و همچنین با افزایش تراکم (350 و 400 بذر در متر مربع) در این رقم، تعداد سنبله در متر مربع افزایش یافته که باعث عملکرد بیشتر شده است. پرونده مقاله

آلوده شدن خاک با فلزات سنگین موجب تجمع این عناصر در بافت‎های گیاهی و کاهش کمّی و کیفی محصولات کشاورزی شده و به این ترتیب سلامت انسان و دام را به خطر می اندازد. بقایای محصول قبلی و میزان مصرف کود‎های شیمیایی مصرفی (خصوصاً کود‎های فسفاته) از مهم ترین عوامل تاثیرگذار بر تجمع کادمیوم در بافت‎های گیاهان می‎باشد. تناوب کشت عامل مهم و تاثیرگذار دیگری بر قابلیت حل شدگی کادمیوم در خاک می باشد. این تحقیق با هدف ارزیابی اثرات سیستم‎های کشت و مراحل مختلف رشد بر غلظت کادمیوم گیاه زراعی گندم بر اساس آزمایش کرت‎های یک بار خرد شده در زمان و در قالب طرح بلوک‎های کامل تصادفی در سه تکرار طی سال زراعی 94-93 در ایستگاه مرکز تحقیقات کشاورزی شاوور (استان خوزستان) اجرا شد. فاکتور اصلی شامل دو سیستم کشت (برنج-گندم، آیش-گندم) و فاکتور فرعی در برگیرنده مراحل رشد (پنجه دهی، گلدهی و رسیدگی) بودند. تفاوت غلظت کادمیوم دانه گندم دو سیستم کشت طبق آزمون T (T-Test) در سطح احتمال یک درصد معنی‎دار شد و غلظت کادمیوم دانه در سیستم کشت برنج-گندم با میانگین 31/0 میلی گرم بر کیلوگرم بیشتر از سیستم کشت آیش-گندم (27/0 میلی گرم بر کیلوگرم) بود که بیشتر از حد استاندارد سازمان بهداشت جهانی است. نتایج تجزیه واریانس نشان داد اثر سیستم‎های کشت و مراحل مختلف رشد و نمو بر صفات غلظت کادمیوم ریشه و ساقه در سطح احتمال یک درصد معنی دار بود. تجمع مقدار کادمیوم ریشه به میزان 09/1 میلی‎گرم بر کیلوگرم و ساقه به میزان 73/0 میلی‎گرم بر کیلـوگرم در سیستم کشت برنج-گندم در مقایسه با سیستم کشت آیش-گندم بیشتر بود. غلظت های کادمیوم تجمع یافته در ساقه یا در ریشه طی مراحل مختلف رشد گندم تفاوت معنی‎داری نداشتند اما در کل از روند افزایشی دارا بودند. به نظر می‎رسد این امر به دلیل عدم تغییر پذیری غلظت کادمیوم در بازه زمانی کاشت تا برداشت گندم است. پرونده مقاله

با هدف بررسی اثر سایکوسل و مصرف ریزمغذی‌ها بر عملکرد‌‌، صفات فیزیولوژیکی و میزان آنتی‌اکسیدانت ذرت تحت شرایط کم آبیاری انتهای فصل، آزمایشی به صورت اسپلیت فاکتوریل بر پایه طرح بلوک‌های کامل تصادفی با چهار تکرار طی دو سال زراعی 97-1396 و 98-1397 در صفی‌آباد دزفول انجام شد. تیمار اصلی شامل ‌تنش کمبود آب با سه سطح شاهد (بدون تنش کمبود آب)‌‌‌‌، تنش آب در مرحله تشکیل گل ماده و تنش کمبود آب در مرحله تورم دانه بود. عامل مصرف محلول‌پاشی سایکوسل با سه سطح شاهد (عدم مصرف سایکوسل)، 5/442 و 885 پی‌پی‌ام سایکوسل و کودهای ریزمغذی با سه سطح: شاهد (عدم مصرف کود)، محلول‌پاشی 1000 و 1500 گرم در هکتار به‌صورت فاکتوریل به‌عنوان عوامل فرعی در نظر گرفته شدند. نتایج تجزیه واریانس مرکب نشان داد اثر برهم‌کنش سال، تنش، ریزمغذی و سایکوسل بر رطوبت نسبی برگ، پرولین و عملکرد دانه در سطح احتمال یک درصد و اثر برهم‌کنش تنش، ریزمغذی و سایکوسل بر ‌پراکسید هیدروژن، گلوتاتیون پراکسیداز و پروتئین‌های محلول در سطح یک درصد معنی‌دار بود. نتایج نشان داد که بیش‌ترین فعالیت آنزیم سوپراکسیددیسموتاز تحت شرایط تنش در مرحله تورم دانه حاصل شد که نسبت به تیمار آبیاری در شرایط مطلوب حدود 37 درصد افزایش نشان داد. میانگین عملکرد دانه در سال دوم با کاربرد 1500 گرم در هکتار محلول‌پاشی ریزمغذی و 885 پی‌پی‌ام محلول‌پاشی سایکوسل در شرایط بدون تنش نسبت به تنش در مرحله تورم دانه و عدم محلول‌پاشی ریزمغذی و سایکوسل در حدود 85 درصد افزایش یافت. در مجموع می توان برای افزایش عملکرد دانه در شرایط آبیاری مطلوب و کاهش افت در شرایط تنش، از تنظیم کننده های رشد نظیر سایکوسل با غلظت 885 پی‌پی‌ام و محلول‌پاشی ریزمغذی به میزان1500 گرم در هکتار استفاده نمود. پرونده مقاله

به منظور بررسی تاثیر استفاده از ورمی کمپوست و فسفات آمونیوم بر عملکرد و اجزای عملکرد لوبیا چشم بلبلی، در سال زراعی 1394-1393 در مزرعه شهید سالمی واقع در شهرستان اهواز به صورت آزمایش فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار اجرا گردید. تیمارهای آزمایشی به ترتیب شامل سه سطح ورمی کمپوست (0، 4 و 8 تن در هکتار) و فسفات آمونیوم (0، 75 و 150 کیلوگرم در هکتار) بود. نتایج نشان داد اثرات ساده و متقابل تیمارهای آزمایشی برای تمامی صفات مورد بررسی معنی دار (001/0<P) گردید. استفاده از ورمی کمپوست باعث افزایش عملکرد لوبیا چشم بلبلی گردید و در تیمار 8 تن در هکتار ورمی کمپوست عملکرد دانه به میزان 291 گرم در متر مربع رسید در حالی که میزان عملکرد دانه در تیمار 150 کیلوگرم در هکتار فسفات آمونیوم برابر 247 گرم در متر مربع بود. استفاده از تیمارهای تغذیه تلفیقی شامل کود ورمی کمپوست و کود شیمیایی فسفات آمونیم، عملکرد دانه، تعداد غلاف و تعداد دانه در غلاف لوبیا، بطور معنی داری افزیش یافت. حداکثر عملکرد دانه (3/343 گرم در متر مربع) در تیمار تغذیه تلفیقی شامل 8 تن ورمی کمپوست در هکتار همراه با مصرف 150 کیلوگرم فسفات آمونیوم حاصل شد و کمترین میزان عملکرد دانه در تیمار شاهد به میزان 2/197 گرم در متر مربع حاصل گردید. بیشترین تعداد غلاف در بوته در تیمار 150 کیلوگرم فسفات آمونیم (13عدد) بدست آمد در حالی که در تیمار شاهد (فاقد کود) متوسط تعداد غلاف در بوته هفت عدد بود. پرونده مقاله

این پژوهش به منظور برسی اثرات خشکی، مصرف کود شیمایی و زیستی نیتروژن و الگوی کاشت در ذرت 704 طی سال-های 1394 و 1395 در شهرستان دهلران انجام شد. آزمایش به صورت کرت‌های دو بار خورد شده در قالب طرح بلوک‌های کاملاً تصادفی در سه تکرار اجرا گردید. تیمارها شامل سه سطح تنش خشکی در کرت‌های اصلی: آبیاری مطلوب، قطع یک دوره آبیاری در مرحله 12 برگی و مرحله ظهور گل تاجی، سه سطح نیتروژن در کرت‌های فرعی: 100 درصد کود به صورت کود شیمیایی اوره، 70 درصد اوره + 30 درصد ازتو بارور یک، 40 درصد اوره + 60 درصد ازتو بارور یک و سه الگوی کاشت در کرت‌های فرعی فرعی: یک ردیفه، دو ردیفه و زیگزاگی. نتایج نشان داد که مصرف تلفیقی کود زیستی و شیمیایی نیتروژن با تعدیل اثرات تنش خشکی تأثیر مثبتی بر شاخص سطح برگ، هدایت روزنه، کلرفیل، عملکرد دانه و پروتئین دانه داشتند، به طوری که بیشترین عملکرد دانه با مصرف 40 درصد کود اوره + 60 درصد ازتوبارور یک به وجود آمد (10870 کیلوگرم). برهمکنش چهارگانه تیمارها بر هدایت روزنه، ورن هزار دانه، عملکرد دانه در سطح یک درصد معنی‌دار بود. برهمکنش سه گانه تنش با کود نیتروژن و الگوی کاشت بر سرعت پر شدن دانه، طول دوره پر شدن دانه و سرعت رشد در سطح یک درصد معنی‌دار گردید. به طور کلی بر اساس نتایج، شرایط مطلوب آبیاری، مصرف40 درصد کود مورد نیاز به صورت اوره + 60 کود ازتوبارور یک و الگوی کاشت زیگزاگی به عنوان بهترین تیمار آزمایشی انتخاب گردید. پرونده مقاله

ASLAN HASHEMI1, ALI REZA SHOKUHFAR*1 1-Department of Agronomy, Islamic Azad University, Ahvaz Branch, Ahvaz, Iran Author for Correspondence * Corresponding Author Email Address: alireza_shokuhfar@yahoo.com Received: 10 June 2015 Accepted: 20 October 2015 ABSTRACT Soil compaction is a main factor that reduces sugarcane yield in Southwest of Iran, especially in ratoon cropping system. Therefore, sub-soiling practices could alleviate adverse effects of compaction and increased yield. In according to this aim, a study was conducted to study the effect of on cane yield. Ratooning practices consist of control (no subsoiler), two and four shanks subsoiler in two content of soil moisture condition, before irrigation and after irrigation. Soil bulk density was measured in two depths of 0-20 cm and 20-40 cm, as an indicator of soil compaction. Sub-soiling with two, and four shanks significantly (p<0.01) reduced soil bulk density. The results were similar in both depths. The practice of compaction improvement was not affected in before or after irrigation. The effect of sub-soiling was not significant on cane height, sheath moisture, leaf nitrogen purity, and refined sugar. Reduction of soil compaction significantly (p<0.05) increased stalk weight, cane and sugar yields. Statistical analysis showed that sub-soiling and irrigation treatments treatments had significant (p<0.01) effect on reduction of fuel consumption. پرونده مقاله

Abstract In ordertoinvestigate the effect of cutting height and cutting date of seed on grain yield and yield components of berseem clover, a factorial experiment randomized complete block design with three replications was carried out in Ahvaz in 2014-2015. The experimental factors included seed cutting date in three levels (February 3, February 18 and March 5) and three levels of cutting height (2, 6 and 10 cm). The results showed that cutting height caused the significant increase of grain yield, number of plants per m2, number ofinflorescencesper plant, and 1000-grain weight. The highest grain yield (68.95 g/m2) belonged to the treatment with the cutting height of 6 cm and the lowest grain yield (42.9 g/m2) belonged to cutting height of 2 cm. Moreover, seed cutting date also significantly increased grain yield and yield components. The highest grain yield by the mean of 75 g/m2 belonged to cutting date of February 18, and the lowest grain yield by 39.6 g/m2 belonged to cutting date of March 5. In general, cutting height of 6 cm and the cutting date of February 18 had the highest potential to achieve maximum yield in berseem clover. پرونده مقاله

پرونده مقاله

این پژوهش به صورت آزمایش کرت های یک بار خرد شده (اسپیلیت پلات) با طرح پایه بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار در تابستان 1394، در مزرعه آزمایشی واقع در شهرستان شوشتر اجراء گردید. که در آن الگوی کاشت به عنوان تیمار اصلی در سه سطح شامل : 1- الگوی کاشت معمولی(یک ردیف کاشت وسط پشته)، 2- کشت دو ردیفه در منطقه داغاب و رو به روی هم(متقابل) روی یک پشته، 3- کاشت دو طرفه به صورت زیگزاگ با فاصله 30 سانتی متر بر روی پشته ها با فاصله 75 سانتی متر و تیمار فرعی شامل چهار نوع رقم ذرت : 1- سینکل کراس 704، 2- سینکل کراس 706، 2- بلسن و 4- A.s-73 می باشد. نتایج نشان داد که تفاوت بین سطوح مختلف الگوهای کاشت در صفات تعداد ردیف در بلال، عملکرد دانه در سطح احتمال یک درصد و ارتفاع ساقه، وزن هزار دانه و تعداد دانه در ردیف در سطح پنح درصد معنی دار بود. تفاوت بین ارقام در صفات تعداد دانه در ردیف و عملکرد دانه در سطح احتمال یک درصد و ارتفاع ساقه، تعداد ردیف در بلال و وزن هزار دانه در سطح احتمال پنج درصد معنی دار شد. بیشترین عملکرد دانه در تیمار الگوی کاشت زیگزاگی به همراه رقم سینگل کراس 706 به میزان 59/8247 کیلوگرم در هکتار حاصل شد. با توجه به نتایج، کاربرد الگوی کاشت دوطرفه زیگزاگی به همراه رقم جدید سینگل کراس 706 می تواند با افزایش اجزای عملکرد، بیشترین عملکرد دانه را در منطقه حاصل نماید. پرونده مقاله

این پژوهش به صورت آزمایش کرت های یک بار خرد شده (اسپیلیت پلات) با طرح پایه بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار در تابستان 1394، در مزرعه آزمایشی واقع در شهرستان شوشتر اجراء گردید. که در آن الگوی کاشت به عنوان تیمار اصلی در سه سطح شامل : 1- الگوی کاشت معمولی(یک ردیف کاشت وسط پشته)، 2- کشت دو ردیفه در منطقه داغاب و رو به روی هم(متقابل) روی یک پشته، 3- کاشت دو طرفه به صورت زیگزاگ با فاصله 30 سانتی متر بر روی پشته ها با فاصله 75 سانتی متر و تیمار فرعی شامل چهار نوع رقم ذرت : 1- سینکل کراس 704، 2- سینکل کراس 706، 2- بلسن و 4- A.s-73 می باشد. نتایج نشان داد که تفاوت بین سطوح مختلف الگوهای کاشت در صفات تعداد ردیف در بلال، عملکرد دانه در سطح احتمال یک درصد و ارتفاع ساقه، وزن هزار دانه و تعداد دانه در ردیف در سطح پنح درصد معنی دار بود. تفاوت بین ارقام در صفات تعداد دانه در ردیف و عملکرد دانه در سطح احتمال یک درصد و ارتفاع ساقه، تعداد ردیف در بلال و وزن هزار دانه در سطح احتمال پنج درصد معنی دار شد. بیشترین عملکرد دانه در تیمار الگوی کاشت زیگزاگی به همراه رقم سینگل کراس 706 به میزان 59/8247 کیلوگرم در هکتار حاصل شد. با توجه به نتایج، کاربرد الگوی کاشت دوطرفه زیگزاگی به همراه رقم جدید سینگل کراس 706 می تواند با افزایش اجزای عملکرد، بیشترین عملکرد دانه را در منطقه حاصل نماید. پرونده مقاله

به منظور بررسی تأثیر مدیریت تغذیه رقم‌های مختلف سیب زمینی بر عملکرد کمی و کیفی و مقدار عناصر غذایی غده سیب زمینی آزمایشی در مرکز تحقیقات کشاورزی صفی آباد دزفول به صورت اسپلیت پلات در قالب طرح بلوك‌هاي کامل تصادفی با سه تکرار در طی دو سال زراعی 1396-1395 انجام شد. تیمارهای مورد بررسی عبارت بودند از تغذیه در سه سطح (تغذیه با کودهای شیمیایی اوره، سوپرفسفات تریپل و سولفات پتاسیم (به ترتیب 180، 150 و 100 کیلوگرم در هکتار)، تغذیه با کود آلی هیومیک اسید و کود بیولوژیکی فسفر بارور2 (به ترتیب 1 کیلوگرم و 100 گرم در هکتار) و تیمار تغذیه تلفیقی با کودهای شیمیایی+هیومیک اسید+فسفر بارور 2، در کرت های اصلی و رقم‌های سیب زمینی (سانته، آریندا و ساوالان) در کرت¬های فرعی قرار گرفتند. تیمارهای تغذیه با کود شیمیایی درصد ماده خشک بالاتری از سایر تیمارها داشتند و تیمار تغذیه با کود شیمیایی+هیومیک اسید+فسفر بارور 2 در رتبه بعدی قرار گرفت. رقم سانته در سال دوم تحقیق و تغذیه با کود شیمیایی به مقدار 27/69 درصد، ماده خشک بالاتری از سایر تیمارها داشت و پس از آن رقم ساوالان در همین تیمار تغذیه و در سال دوم کشت با درصد ماده خشک برابر 26/47 درصد قرار داشت. مقدار نیتروژن سیب زمینی در سال دوم نسبت به سال اول افزایش معنی داری داشته و بیشترین غلظت نیتروژن سیب زمینی در تیمارهای مورد مطالعه در سال دوم تحقیق مشاهده شد. بیشترین غلظت فسفر در تیمار تغذیه با هیومیک اسید+ فسفر بارور 2 در سال دوم به میزان 3/31 میلی‌گرم بر گرم در رقم آریندا به‌دست آمد. تیمارهای تغذیه با هیومیک اسید در مجموع شرایط بهتری از سایر تیمارها از نظر غلظت فسفر داشتند. بر اساس نتایج صفات کیفی، کمترین مقادیر سم سولانین به میزان 546/4 و 632/2 میکروگرم برگرم ماده خشک در رقم ساوالان به ترتیب در سال اول و دوم به دست آمد. تیمارهای تغذیه با کود شیمیایی و رقم آریندا در هر دو سال تحقیق، کمترین مقدار سم سولانین را به خود اختصاص دادند. رقم ساوالان عملکرد بهتری نسبت به سایر رقم‌ها داشت و در مجموع استفاده از کود زیستی فسفر بارور 2 و هیومیک اسید باعث بهبود خصوصیات کمی و کیفی سیب زمینی در شرایط اقلیمی شمال خوزستان شد. پرونده مقاله

به منظور بررسی تاثیر نانو کلات پتاسیم بر شاخص‌های فیزیولوژیکی و عملکردی جو در شرایط قطع آبیاری، تحقیقی به صورت کرت‌های یک بار خرد شده در قالب طرح بلوک‌های کامل تصادفی در سه تکرار اجرا شد. تیمار اصلی شامل: آبیاری کامل (شاهد)، عدم آبیاری در ابتدای ساقه رفتن و عدم آبیاری در مرحله گرده افشانی و تیمار فرعی شامل: عدم محلول‌پاشی (شاهد)، 35 میلی‌گرم بر لیتر و 65 میلی‌گرم بر لیتر نانو کلات پتاسیم بود. نتایج نشان داد که اثر قطع آبیاری و نانو کلات پتاسیم از نظر تعداد سنبله، تعداد دانه در سنبله، وزن هزار دانه، عملکرد دانه، هدایت روزنه‌ای، دمای سایه انداز گیاهی و محتوای نسبی آب برگ از نظر آماری در سطح احتمال 1% معنی‌دار بود. در اثر متقابل قطع آبیاری و نانو کلات پتاسیم، تعداد سنبله، وزن هزار دانه، دمای سایه انداز گیاهی و محتوای نسبی آب برگ در سطح احتمال 1% و هدایت روزنه‌ای در سطح احتمال 5% معنی‌دار شد. بیشترین عملکرد دانه در آبیاری کامل (5308 کیلوگرم در هکتار) و کاربرد 65 میلی‌گرم در لیتر نانو کلات پتاسیم (4854/9 کیلوگرم در هکتار) بود و کمترین آن در عدم آبیاری در مرحله گرده‌افشانی (3169/4 کیلوگرم در هکتار) و عدم محلول‌پاشی (3588 کیلوگرم در هکتار) مشاهده شد. حداکثر محتوای نسبی آب برگ در آبیاری کامل و محلول‌پاشی 65 میلی‌گرم بر لیتر نانو کود پتاسیم (73/13 درصد) و حداقل آن در عدم آبیاری در مرحله گرده افشانی و عدم محلول‌پاشی نانو کود پتاسیم (35/99 درصد) بود. بیشترین هدایت روزنه‌ای در آبیاری کامل و محلول‌پاشی 65 میلی‌گرم بر لیتر نانو کود پتاسیم (185/87 میلی‌مول بر متر مربع بر ثانیه) و کمترین آن در عدم آبیاری در مرحله گرده افشانی و عدم محلول‌پاشی نانو کود پتاسیم (47/99 میلی‌مول بر متر مربع بر ثانیه) بود. در نتیجه، محلول‌پاشی 65 میلی‌گرم بر لیتر نانو کود پتاسیم در دوره‌های مختلف تنش قطع آبیاری باعث بهبود عملکرد دانه و حفظ آب برگ در مقایسه با شاهد (عدم محلول‌پاشی) شده است. پرونده مقاله