زمینه: امروزه یکی از عواملی که ممکن است دانشآموزان را با دور کردن از فضای مدرسه به سمت وابستگی به فضای مجازی کشاند و زمینه نارضایتی تحصیلی را فراهم کند، ازخودبیگانگی تحصیلی است. هدف: پژوهش حاضر با هدف نقش واسطهای از خودبیگانگی تحصیلی در رابطه بین وابستگی به فضای مجازی چکیده کامل
زمینه: امروزه یکی از عواملی که ممکن است دانشآموزان را با دور کردن از فضای مدرسه به سمت وابستگی به فضای مجازی کشاند و زمینه نارضایتی تحصیلی را فراهم کند، ازخودبیگانگی تحصیلی است. هدف: پژوهش حاضر با هدف نقش واسطهای از خودبیگانگی تحصیلی در رابطه بین وابستگی به فضای مجازی با رضایت تحصیلی دانشآموزان تیزهوش صورت پذیرفت. روش: روش پژوهش، همبستگی از نوع مدلسازی معادلات ساختاری بود. جامعهی این پژوهش شامل تمامی دانشآموزان دختر دبیرستان فرزانگان مقطع متوسطه دوم (340 نفر) در سال تحصیلی 1400-1401 بود. حجم نمونه آماری بر اساس قاعده سرانگشتی کلاین برابر 170 نفر تعیین شد که به روش نمونهگیری در دسترس انجام شد. ابزارهای مورد استفاده در این پژوهش پرسشنامه اعتیاد به اینترنت (IAT)، مقیاس خودبیگانگی تحصیلی (AAS) و مقیاس چندبعدی رضایت از زندگی دانشآموزان (MSLSS) بود. تحلیل دادهها: برای تحلیل دادهها از روش آماری مدل معادلات ساختاری و برای بررسی نقش واسطهای متغیرها از آزمون بوتاستراپ استفاده شد. نتایج: یافتهها نشان داد که وابستگی به فضای مجازی دارای اثر مستقیم و مثبتی بر از خودبیگانگی تحصیلی بود (001/0=P، 39/0= β)؛ اما بر رضایت تحصیلی اثر مستقیم نداشت (12/0=P، 09/0= β). همچنین از خودبیگانگی تحصیلی دارای اثر منفی بر رضایت تحصیلی بود (001/0=P، 87/0-= β). نتایج غیرمستقیم نشان داد که از خودبیگانگی تحصیلی توانست نقش میانجیگری در رابطه بین وابستگی به فضای مجازی و رضایت تحصیلی ایفا کند. نتیجهگیری: بر طبق یافتهها به دستاندرکارکان تعلیم و تربیت پیشنهاد میگردد راهکارهای لازم برای مدیریت فضای مجازی به دانشآموزان و خانوادهها آموزش داده شود تا بهواسطه از خودبیگانگی تحصیلی، زمینه رضایت تحصیلی پایین در دانشآموزان فراهم نشود.
پرونده مقاله