مقدمه: دوغ به علت غنی بودن از مواد مغذی به خصوص در دمای محیط، مستعد آلودگی با بعضی از میکروارگانیسم ها می باشد که موجب تغییر طعم و عطر محصول و بادکردگی آن طی زمان نگهداری می شود. بنابراین استفاده از مواد ضد میکروبی طبیعی از جمله عصاره های گیاهی نظیر عصاره گیاه مفرا می تواند برای افزایش ماندگاری دوغ همگام با افزایش بازار پسندی آن، حائز اهمیت باشد. هدف از این تحقیق، بررسی اثر عصاره الکلی مفرا بر ویژگی های کیفی دوغ بود.مواد و روش ها: ترکیبات عصاره مفرا با استفاده از دستگاه GC-MS شناسایی شدند. فعالیت آنتی اکسیدانی، خصوصیات فیزیکوشیمیایی (pH، اسیدیته و ویسکوزیته)، میکروبی (شمارش اشریشیا کلی و استافیلوکوکوس اورئوس) و حسی (مزه، بو، بافت و پذیرش کلی) دوغ حاوی غلظت های مختلف عصاره مفرا (25/1، 5/2 و 5 mg/ml) طی نگهداری مورد بررسی قرار گرفت. تجزیه و تحلیل آماری با استفاده از آنالیز واریانس (ANOVA) و آزمون دانکن انجام گردید.یافته ها:تیمول (53 %) بیشترین ترکیب شناسایی شده در عصاره مفرا بود. MIC (حداقل غلظت بازدارندگی) عصاره مفرا در برابر اشریشیا کلی و استافیلوکوکوس اورئوس به ترتیب 5/2 و 5/1 میلی گرم بر میلی لیتر بود. MBC (حداقل غلظت کشندگی) عصاره در برابر اشریشیا کلی و استافیلوکوکوس اورئوس به ترتیب 5 و 3 میلی گرم بر میلی لیتر بود. با افزودن عصاره گیاهی طی زمان نگهداری، میزان اسیدیته و ویسکوزیته نمونه ها افزایش و pH کاهش یافت (05/0≥p). افزایش غلظت عصاره، موجب افزایش فعالیت آنتی اکسیدانی و ضد میکروبی دوغ گردید (05/0≥p). نمونه حاوی 5/2 میلی گرم بر میلی لیتر عصاره دارای بالاترین امتیاز پذیرش کلی بود، در نتیجه این نمونه به عنوان تیمار برتر انتخاب گردید.نتیجه گیری: عصاره الکلی مفرا دارای فعالیت ضد میکروبی و آنتی اکسیدانی است و می تواند به عنوان نگهدارنده طبیعی در دوغ استفاده شود. پرونده مقاله

مقدمه: با افزایش توجه مصرف‌کنندگان به محصولات غذایی با خواص حسی مناسب و دارای اثرات سلامت بخشی، تمایل به تولید محصولات لبنی فراسودمند در سال‌های اخیر افزایش یافته است.مواد و روش‌ها: در مطالعه حاضر برای تولید شیر تخمیری فراسودمند ابتدا اثر سویه‌های لاکتوباسیلوس دلبروکی، لاکتوباسیلوس هلوتیکوس جدا شده از ماست‌ سنتی ایران و کشت توأم دو سویه بر فعالیت ضد دیابتی شیر تخمیری بر اساس فعالیت مهارکنندگی آنزیم‌های آلفا آمیلاز و آلفا گلوکوزیداز بررسی شد. سپس اینولین به عنوان یک پری‌بیوتیک مناسب و کاربردی، به میزان 1 درصد به شیر تخمیری حاصل از ترکیب دو سویه اضافه و ویژگی‌های فیزیکوشیمیایی، ضد دیابتی، آنتی‌اکسیدانی، میزان پروتئولیز و جمعیت باکتری‌ها در طی 19 روز نگهداری در دمای 4 درجه سانتی‌گراد مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته‌ها: نتایج نشان داد شیر تخمیر شده بوسیله کشت توأم دو سویه باکتریایی، فعالیت مهارکنندگی بیشتری بر آنزیم‌های آلفا آمیلاز (%45) و آلفا گلوکوزیداز (35%) نسبت به سویه‌های تکی لاکتوباسیلوس دلبروکی و لاکتوباسیلوس هلوتیکوس دارد (05/0p<) و افزودن اینولین باعث افزایش فعالیت مهارکنندگی آنزیم آلفا آمیلاز (20%) و آلفا گلوکوزیداز (33%) در زمان پایان تخمیر شد. ترکیب دو سویه باکتریایی و اینولین در طول دوره نگهداری در دمای 4 درجه سانتی‌گراد بطور معنی‌داری باعث افزایش جمعیت باکتری‌ها، اسیدیته، ویسکوزیته و کاهش معنی‌دار pH و میزان پروتئولیز شیر تخمیری گردید (05/0p<). با این وجود در طول این زمان کاهش فعالیت آنتی‌اکسیدانی و ضد دیابتی مشاهده گردید. نتیجه‌گیری: در مجموع نتایج نشان‌دهنده پتانسیل مناسب دو سویه باکتری به عنوان مایه تولید محصول تخمیری همراه با اینولین برای تولید محصول غذایی فراسومند بود. پرونده مقاله

مقدمه:تشخیص جرم باکتری در مواد غذایی با استفاده از روش‌های سنتی در محدوده زمانی طولانی حدود چهار تا ده روز امکان‌پذیر است. با پیشرفت تکنولوژی نانو و طراحی سنسورهای انتخابی و هوشمند در زمانی کوتاه و با دقتی بسیار بالا می‌توان تشخیص جرم باکتری را در کمتر از چند دقیقه انجام داد. مواد و روش‌ها:در این تحقیق، از روش MIP(تکنیک پلیمر قالب‌ مولکولی( استفاده شد. در ابتدا مونومرهای متااکریلیک اسید برای تهیه قالب مولکولی و پلیمر به کار گرفته شد. با پیوند کووالانسی بین مونومرهای متااکریلیک اسید (MAA) پلیمری سفید تشکیل گردید، همچنین پیوند هیدروژنی بین آنتی‌بادی و متااکریلیک اسید تشکیل شد. به کمک مبدل فلوئورسانس و اتصال آن با آنتی‌بادی باکتری سالمونلا تایفی، آنتی‌ژن سالمونلا تایفیتشخیص داده شد. به کمک دستگاه اسپکتروفلوریمتر میزان نشر فلورسانس پس از مجاورسازی قرائت گردید. یافته‌ها: بر اساس نتایج، حداقل غلظت سالمونلا تایفی در محیط آب آلوده به جرم باکتری از غلظت 101 سلول باکتری در هر میلی لیتر به بالا تشخیص داده شد. از طرفی از جهت ویژگی، سنسور طراحی شده مورد ارزیابی قرار گرفت و باکتری Ecoliنیز در محیط آب حاوی سالمونلا تایفی تلقیح شد و مشخص گردید که تداخلی در عملکرد سنسور طراحی شده ایجاد نمی گردد. همچنین حساسیت سنسور تا 60 روزگی مورد آزمون قرار گرفت که عملکرد سنسور تا 52 روزگی مورد تأیید بوده و بعد از زمان مذکور، کاهش یافت. نتیجه‌گیری: کاربری بایوسنسورها در تشخیص آلاینده‌های میکروبی روز به روز در حال افزایش می‌باشد. چرا که با لوله‌های حاوی غلظت‌های1-10 الی9+10 از سلول باکتری در هر میلی لیتر آنتی ژن سالمونلا تایفی که در محیط آب مقطر می‌باشد مجاورسازی انجام گردید. در نهایت زمان تشخیص را با حفظ ویژگی و حساسیت لازم از چند ساعت به چند دقیقه تقلیل داد. پرونده مقاله