فرایندها و پیامدهای بیابانزایی
محورهای موضوعی : مطالعات برنامه ریزی شهری و منطقه ای
1 - استادیار گروه جغرافیای طبیعی دانشگاه سیستان وبلوچستان
کلید واژه: بیابانزایی, بیابان‌زدایی, تخریب سرزمین, تغییرپذیری اقلیمی,
چکیده مقاله :
آبرویل (1949) مفهوم بیابانزاییرا برای توصیف تغییر زمین حاصلخیز به بیابان بکار برد که از فعالیت انسانی در ناحیه جنگل استوایی آفریقا ناشی شده بود. خشکسالی های پیاپی اواخر دهه 1960این معضل زیست محیطی را به یک فاجعه انسانی و جهانی تبدیل کرد.کنفرانس بیابانزایی سازمان ملل متحددر نایروبی(1977)، شروع موضوع بیابانزایی درعرصه سیاسی و مباحث جالب علمی بود. براساس تعریف کنوانسیون سازمان ملل متحد برای بیابان زدایی(1994): بیابانزایی به معنی تخریب سرزمین در مناطق خشک ، نیمه خشک وخشک نیمه مرطوب ناشی ازعوامل مختلف از جمله تغییرات آب وهوایی وفعالیت های انسانی می باشد. مبارزه با بیابانزایی مستلزم ارتباط متقابل و مشارکت بین کاربران زمین و سازمان های طرفدار محیط زیست است تا کارکردهای بیابان زدایی در مقیاس وسیع را پدید آورد.
The concept of ‘desertification’ is credited to Aubreville (1949), who used it to describe the change of productive land into desert as a result of man’s activity in the tropical forest zone of Africa. Global attention was drawn to the desertification concept when a series of droughts began in the late 1960s in several Sahelian countries. The United Nations Conference on Desertification, held in Nairobi in 1977,not only launched the desertification issue into the political arena but also triggered a great deal of scientific interest and controversy. Desertification was defined at UNCCD (1994),as ‘Land degradation in arid, semi-arid and dry sub-humid areas resulting from various factors, including climatic and human activities’. desertification should be considerd as a phenomenon which strongly threatens the environment and our economic life.