شوری یکی از اصلی ترین تنش های محیطی است که جوانه زنی و استقرار گیاهچه را تحت تاثیر قرار می‌دهد. این پژوهش به‌منظور تعیین اثر پیش تیمار با تسریع کنند ها بر بهبود جوانه زنی بذرهای سرخارگل در شرایط تنش شوری به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی در سه تکرار در آزمایشگاه تکنولوژی بذر دانشکده کشاورزی دانشگاه شاهد انجام شد. پیش تیمار بذر با جیبرلیک اسید 500 قسمت در میلیون به‌مدت 48 ساعت، نیترات پتاسیم 2/0 درصد به‌مدت 72 ساعت و پیش‌تیمار آبی به‌مدت 24 ساعت بر جوانه زنی و مصرف مواد ذخیره ای بذر سرخارگل در شرایط تنش شوری انجام شد. چهار سطح تنش شوری صفر، 3، 6 و 9 دسی‌زیمنس بر متر اعمال شد. اثر متقابل پیش تیمار و تنش شوری بر درصد و سرعت جوانه زنی، طول ریشه چه و ساقه چه، وزن خشک ریشه چه و ساقه چه و شاخص بنیه بذر معنی دار بود. میزان شاخص جوانه زنی با افزایش تنش شوری کاهش یافت به‌طوری که در نه دسی زیمنس بر متر به صفر رسید. اما با پیش تیمار جیبرلیک اسید 500 قسمت در میلیون تحت شرایط تنش شوری سه دسی زیمنس بر متر همراه با افزایش جذب آب در گیاه از اثرات منفی تنش شوری کاسته، در نتیجه موجب بهبود درصد جوانه زنی، طول ریشه‌چه، طول ساقه‌چه، و وزن خشک ریشه و ساقه و شاخص بنیه بذر میگردد به طور کلی اعمال پیش تیمار نیترات پتاسیم و جیبرلیک اسید جهت حصول بالاترین ویژگی های جوانه زنی و حداکثر عملکرد ماده خشک در شرایط شوری بذر سرخارگل توصیه می شود. تفاصيل المقالة

اسموپرایمینگ تکنیکی برای خیساندن بذور در محلول اسمزی با پتانسیل آب پایین برای کنترل مقدار آب قابل جذب توسط بذور می باشد. به منظور بررسی تأثیر پیش تیمار بذور ریحان سبز با نیترات پتاسیم در شرایط تنش خشکی آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی، در سه تکرار در آزمایشگاه علوم و فناوری بذر دانشکده علوم کشاورزی دانشگاه شاهد تهران در سال 1395 اجرا شد. تیمارهای آزمایش شامل پرایم بذور در سه سطح شاهد (بدون پرایم) ، غلظت های 2/0 درصد و 5/0 درصد نیترات پتاسیم و تیمار تنش خشکی ایجاد شده با پلی اتیلن گلایکول 6000 (PEG 6000) در چهار سطح (صفر، 3/0- ، 6/0- ، 9/0- مگاپاسکال به ترتیب از ترکیب صفر، 5/7، 15، 5/22 درصد وزن در حجم PEG 6000) بودند. صفات مورد بررسی در این آزمایش شامل درصد جوانه زنی، سرعت جوانه زنی، میانگین مدت جوانه زنی، واریانس زمان جوانه زنی، همگنی زمان جوانه‌زنی، طول گیاهچه و طول ریشه چه می باشد. نتایج نشان داد که پرایمینگ بذور با نیترات پتاسیم، بر درصد جوانه زنی، صد جوانهzian, darian, خشکی بر طول گیاهچه در سطح 5% اثر معنی داری داشت ولی بر طول ریشه چه اثر معنی داری نداشت.سرعت جوانه زنی، طول گیاهچه و ریشه چه اثر معنی دار داشت و باعث افزایش این صفات شد. تنش خشکی ایجاد شده نیز بر تمامی صفات در سطح 1درصد اثر معنی دار داشت. اثر متقابل نیترات پتاسیم و خشکی نیز فقط بر طول گیاهچه ریحان سبز اثر معنی دار داشت. با توجه به نتایج پژوهش حاضر می توان نتیجه گرفت که نیترات پتاسیم اثرات مثبتی بر جوانه زنی و رشد گیاهچه ریحان سبز دارد هرچند با توجه به نتایج این پژوهش نمی توان به طور قطع در مورد اثرات مثبت نیترات پتاسیم در شرایط تنش خشکی نظر داد. تفاصيل المقالة

به منظور بررسی تأثیر پیش تیمار هورمونی بر شاخص های جوانه زنی بذر و رشد گیاهچه بالنگوی شهریتحت تنش خشکی، پژوهشی به‌صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی با سه تکرار اجرا شد. عوامل آزمایش شامل: پیش تیمار با جیبرلین (صفر و 500 میلی گرم در لیتر)، آبسیزیک اسید (صفر و 5 میکرومولار) و تنش خشکی (صفر، 3-،6-، 9-، 12- و 15- بار) بود. نتایج تجزیه واریانس نشان داد که اثر پیش تیمار بر طول ساقه چه، جوانه غیر نرمال، ضریب آلومتریک و درصد جوانه زنی در سطح احتمال یک درصد، بر طول گیاهچه و جوانه نرمال در سطح احتمال پنج درصد معنی دار شد. هم چنین نتایج این پژوهش نشان داد که اثر تنش خشکی بر تمامی صفات مذکور بغیر از جوانه نرمال و متوسط زمان جوانه زنی در سطح احتمال یک درصد معنی دار بود. اثر متقابل پیش تیمار و تنش خشکی بر طول ساقه چه، وزن تر گیاهچه، ضریب آلومتریک، درصد جوانه زنی و متوسط زمان جوانه‌زنی در سطح احتمال یک درصد معنی دار ولی بر بقیه صفات غیر معنی دار بود. بیش ترین درصد جوانه زنی مربوط به پیش تیمار جیبرلین (91 درصد) بود که افزایش 49/1 درصدی نسبت به تیمار شاهد داشت. هم چنین بیش ترین درصد جوانه زنی مربوط به تیمار عدم تنش خشکی (5/92 درصد) بود که افزایش72/4 درصدی را نسبت به تیمار تنش خشکی 15- بار نشان داد. کم ترین متوسط زمان جوانه زنی (02/2 روز) با پیش تیمار آبسیزیک اسید 5 میکرومولار و عدم تنش خشکی بدست آمد. به طور کلی نتایج نشان داد که پیش تیمار بذر با جیبرلین باعث افزایش شاخص های جوانه زنی بالنگو می‌شود. تفاصيل المقالة

این آزمایش به منظور بررسی تأثیر پیش ‌تیمار و تنش شوری بر جوانه ‌زنی بذر عدس الملک به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی در‌ 3 تکرار در آزمایشگاه بذر دانشگاه شاهد انجام شد. فاکتورهای آزمایش شامل تنش شوری در چهار سطح (2/5، 5، 7/5، 10‌ دسی زیمنس بر متر)، پیش تیمار با جیبرلیک ‌اسید در سه سطح (صفر، 250، 500 پی‌پی‌ام به مدت 24 ساعت) و آبسیزیک اسید در دو سطح (صفر و 0/3 میکرو مول به مدت 24 ساعت) بود. با توجه به نتایج تجزیه واریانس اثر پیش تیمارهای جیبرلیک ‌اسید و آبسیزیک اسید و همچنین شوری برای اکثر صفات معنی‌ دار شد. به طوری که بیشترین میانگین طول گیاهچه (6/75سانتی‌متر) و طول ساقه ‌چه (4/94 سانتی‌متر) در سطح 500 پی‌پی‌ام جیبرلیک اسید حاصل شد و با کاهش غلظت جیبرلیک اسید، میانگین این صفات نیز کاهش پیدا کرد. با افزایش سطوح پیش تیمارهای جیبرلیک اسید و آبسیزیک اسید درصد جوانه‌ زنی و سرعت جوانه‌ زنی افزایش یافت، ولی برعکس میانگین مدت جوانه‌ زنی و یکنواختی جوانه ‌زنی کاهش پیدا کرد. با غلظت افزایش جیبرلیک ‌اسید و کاهش آبسیزیک اسید و شوری، وزن خشک گیاهچه را افزایش داد. بیشترین میانگین نسبت وزن خشک ریشه‌ چه به ساقه‌ چه در سطح شاهد آبسیزیک اسید، 500 پی پی ام جیبرلیک اسید در شوری 2/5 دسی‌ زیمنس حاصل شد. افزایش شوری اثر منفی بر روی طول گیاهچه، طول ساقه‌چه و سرعت جوانه ‌زنی داشت و باعث شد بذرها در مدت زمان بیشتری جوانه‌ بزنند. برش‌دهی اثر متقابل جیبرلیک اسید در آبسیزیک اسید نیز نشان داد سطح500 پی پی ام جیبرلیک اسید برای میانگین زمان لازم برای جوانه ‌زنی و سرعت جوانه‌ زنی، سطوح 250 و 500 پی‌پی‌ام برای یکنواختی جوانه‌زنی، سطح شاهد جیبرلیک اسید برای وزن خشک گیاهچه و سطح 250 پی‌ پی ‌ام این پیش ‌تیمار برای نسبت وزن خشک ریشه‌ چه به ساقه‌ چه در هر یک از سطوح آبسیزیک اسید معنی‌ دار شد. به طور کلی با توجه به نتایج آزمایش، اعمال پیش ‌تیمار با جیبرلیک اسید باعث تعدیل نمودن اثر شوری و آبسیزیک اسید و حصول بالاترین ویژگی‌های جوانه ‌زنی گردید. تفاصيل المقالة

این مطالعه به منظور بررسی اثر هورمون اکسین و شوری بر صفات جوانه‌زنی و رشد دانه‌رست‌های توده‌های مختلف زیره سبز (محلی خراسان-گناباد، اصفهان و کرمان) اجرا گردید. شوری در سه سطح صفر، 150 و 300 میلی‌مولار به همراه غلظت هورمون اکسین در سه سطح صفر (آب مقطر)، 3 و6 میلی‌‌‌گرم بر لیتر به صورت آزمایش فاکتوریل و در قالب طرح پایه کاملاً تصادفی با سه تکرار به کار برده ‌شدند. صفات درصد جوانه‌زنی، تعداد جوانه نرمال و غیرنرمال، طول ساقه‌چه، طول ریشه‌چه، وزن‌تر و خشک دانه‌رست اندازه‌گیری شد. نتایج نشان داد که اثر توده زیره، شوری، اکسین و اثرات متقابل دوگانه و سه‌گانه مابین این تیمار‌ها بر صفات درصد جوانه‌زنی، تعداد دانه رست‌های نرمال و غیرنرمال و طول ریشه‌چه معنی‌دار بود. بیشترین درصد جوانه‌زنی (66/94 درصد) در سطح شوری 300 میلی‌مولار در غلظت هورمون شاهد در توده محلی اصفهان بود. بیشترین تعداد دانه‌رست نرمال (66/24) در سطح شوری 300 میلی‌مولار و غلظت هورمون صفر (شاهد) در توده محلی اصفهان ایجاد شد. توده محلی اصفهان بدون اعمال شوری و عدم کاربرد هورمون اکسین با 48/10 سانتی‌متر بالاترین و توده محلی خراسان با 3 میلی‌‌‌گرم بر لیتر هورمون اکسین در شوری 300 میلی‌مولار با میانگین 98/1 سانتی‌متر کم‌ترین طول ریشه‌چه را داشت. به نظر می‌رسد که مقدار اکسین 3 و 6 میلی‌گرم در لیتر توانست اثرات منفی شوری روی جوانه‌زنی بذور زیره سبز در مرحله تولید دانه‌رست را تعدیل کند. تفاصيل المقالة

تنش شوری یک عامل محیطی محدود کننده تولید محصول در گیاهان است و امروزه به‌عنوان یک مشکل روز افزون در کشاورزی مطرح است. به‌منظور بررسی تاثیر هیدرو پرایمینگ بذر بر برخی خصوصیات بذرهای سرخارگل و کاسنی آزمایشی در آزمایشگاه علوم و تکنولوژی بذر دانشکده کشاورزی دانشگاه شاهد در بهار 1394 به‌صورت فاکتوریل بر مبنای طرح کاملا تصادفی با 3 تکرار اجرا شد. در این تحقیق سه عامل مورد بررسی قرار گرفت، عامل اول هیدروپرایمینگ با آب مقطر در سه زمان (شاهد، 10 و 20) و عامل دوم تنش شوری که شامل پنچ سطح (صفر، 3، 6، 9 و 12) دسی‌زیمنس‌بر‌متر نمک طبیعی دریاچه قم و استفاده از بذرهای دو گیاه کاسنی و سرخارگل بود. نتایج مقایسه میانگین نشان داد که در بذرهای هیدروپرایم شده 10 ساعته سرخارگل حداکثر جوانه‌ زنی (91/66 درصد) و سرعت جوانه‌ زنی (79/68بذر در ساعت) در تنش شوری 6 دسی‌ زیمنس ‌بر‌متر نسبت به کاسنی داشت. نتایج افزایش مقدار طول ریشه‌چه (1/33سانتی‌متر) و ساقه‌چه (1/49سانتی‌متر) بذرهای هیدرو پرایم شده 10 ساعت سرخارگل در سطح شوری 6 دسی‌ زیمنس‌ ر‌متر را نسبت به کاسنی نشان داد. مقدار شاخص بنیه بذرهای هیدرو پرایم شده 10 ساعت سرخارگل (357) در سطح شوری 6 دسی‌ زیمنس ‌بر‌مترنسبت به کاسنی مشاهده شد. بذرهای هیدرو پرایم شده 10ساعت سرخارگل بیشترین محتوای پرولین ریشه‌ چه (24/1 میکرومول بر گرم بر وزن تر) و ساقه‌ چه (1/3 میکرو مول بر گرم وزن تر) را در سطح شوری 12 دسی‌ زیمنس ‌بر‌متر نسبت به کاسنی داشت. تفاصيل المقالة

پرایمینگ بذر به‌عنوان یک راهکار جهت افزایش استقرار گیاهچه به ویژه در شرایط نامطلوب مطرح است. به منظور بررسی عکس‌العمل بذرهای پرایم شده گیاه دارویی رازیانه نسبت به شوری، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی در 3 تکرار در دانشکده کشاورزی دانشگاه شاهد در سال 1393 انجام گرفت. بذرها در این آزمایش در سه سطح صفر، 3/0 و 6/0 میلی‌مولار اسید سالسیلیک پرایم شدند و سپس با آب تهیه شده از چاه‌های مختلف، چهار سطح شوری صفر، 5/2، 5 و 5/7 دسی‌زیمنس بر متر آماده گردید و مورد آزمایش قرار گرفتند. با توجه به نتایج تجزیه واریانس، سالسیلیک اسید و تنش شوری و برهمکنش این دو عامل تأثیر معنی‌داری (P<0.01) بر درصد جوانه‌زنی، سرعت جوانه‌زنی، طول ریشه‌چه، طول ساقه‌چه، وزن خشک گیاهچه و شاخص بنیه بذر نشان دادند. به طور کلی نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد که شوری می‌تواند بر شاخص‌های جوانه‌زنی رازیانه اثر بگذارند. به عبارت دیگر غلظت بالای شوری آب توانسته محیطی نامناسب را برای جوانه‌زنی بذور فراهم آورد به‌طوری‌که با افزایش شوری صفات جوانه‌زنی کاهش نشان دادند. کاهش درصد و سرعت جوانه‌زنی بذور در محیط شور اغلب می‌تواند ناشی از کاهش جذب آب و افزایش سمیت ویژه آنها در اطراف پوسته بذور به علت غلظت بالای نمک باشد. شوری با کاهش قابلیت دسترسی به آب یا تداخل با برخی موازنه مواد تنظیم کننده رشد از جوانه‌زنی بذرها جلوگیری می‌کند. اگرچه غلظت‌های بالای اکسین مانع جوانه‌زنی می‌شود، اما غلظت‌های پایین معمولاً محرک است. براساس نتایج حاصل از تحقیق حاضر، به نظر می‌رسد افزایش اکسین در نتیجه تأثیر سالسیلیک اسید در حدی است که افزایش جوانه‌زنی را در پی دارد. تفاصيل المقالة

تحقیقی به منظور بررسی تأثیر بیوپرایمینگ بر مولفه‌های جوانه‌زنی و رشد گیاهچه گیاه بالنگو صورت گرفت. آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی در سه تکرار در آزمایشگاه تکنولوژی بذر دانشگاه شاهد در سال 1393 انجام شد. فاکتورهای مورد بررسی شامل شوری در 4 سطح (شاهد، 5/2، 5 و 5/7 دسی زیمنس بر متر) و پرایمینگ بذر شامل تلقیح با قارچ تریکودرما، باکتری سودوموناس فلورسنس، ترکیب باکتری و قارچ و عدم تلقیح با باکتری و قارچ به عنوان شاهد در نظر گرفته شد. نتایج نشان داد اثر بیوپرایمینگ بر صفات طول ساقه‌چه، میانگین مدت زمان جوانه‌زنی، ضریب جوانه زنی، ‌نسبت طول ساقه چه به ریشه چه معنی‌دار شد. بیوپرایمینگ بذر به خصوص در تنش شوری شدیدتر (5/7 دسی زیمنس بر متر) موثر بود به طوری که منجر به بهبود شاخص های جوانه زنی و بنیه بذر در شرایط تنش شوری گردید. افزون بر این نتایج نشان داد بذر گیاه بالنگو مقاومت نسبی در برابر تنش شوری دارد و پرایمینگ با باکتری سودوموناس فلوسنس بهترین نتیجه را در بررسی شاخص های جوانه زنی نشان داد و پرایمینگ با قارچ تریکودرما در درجه بعد از باکتری سودوموناس فلورسنس قرار گرفت که می‌تواند جوانه‌زنی این گیاه را در شرایط تنش شوری بهبود و رشد بهتر گیاهچه‌ها را باعث گردد. تفاصيل المقالة

شوری یکی از محدودیت های محیطی است که 20 درصد از مزارع آبی جهان را تحت تأثیر قرار می دهد. به منظور بررسی اثر پرایمینگ با نانوذرات کیتوزان و نانواکسید آهن، بر جوانه زنی و رشد اولیه گیاهچه گلرنگ در شرایط تنش شوری، دو آزمایش مجزا به صورت فاکتوریل در قالب طرح پایه کاملاً تصادفی در سه تکرار در آزمایشگاه فرآوری بذر دانشکده علوم کشاورزی دانشگاه شاهد تهران در سال 1396 اجرا شد. در آزمایش اول اثر سطوح کیتوزان (صفر، هیدروپرایم، 2/0 و 4/0 درصد وزنی-حجمی) در شرایط تنش شوری (سطوح صفر، 5/2، 5 و 5/7 دسی زیمنس بر متر) بر درصد جوانه‌زنی، سرعت جوانه زنی، میانگین مدت جوانه زنی، طول گیاهچه، طول ریشه چه، وزن تر گیاهچه و شاخص طولی بنیه بذر در سطح احتمال یک درصد معنی دار بود ولی بر وزن خشک گیاهچه اثر معنی‌داری نداشت. بهترین سطح کیتوزان برای بدست آمدن بهترین شرایط سطح 2/0 درصد بود. در آزمایش دوم اثر سطوح نانو اکسید آهن (صفر، هیدروپرایم، 200 و 400 میلی گرم بر لیتر) در شرایط تنش شوری (سطوح ذکر شده) بر تمامی صفات ذکر شده به جز طول گیاهچه، در سطح 1درصد معنی‌دار بود. طبق نتایج بدست آمده بهترین سطح نانو اکسید آهن سطح 200 میلی گرم بود. تنش شوری نیز بر تمامی صفات به جز وزن خشک گیاهچه در سطح 1درصد اثر منفی و معنی دار داشت. سطوح 4/0 درصد کیتوزان و400 میلی گرم نانو اکسید آهن نسبت به سطوح 2/0 درصد و 200 میلی گرم اثر ضعیف تری نشان دادند که احتمالاً به خاطر اثر سمیت این غلظت ها می باشد. تفاصيل المقالة

این پژوهش به‌منظور بررسی اثر پیش تیمار بذر با سالیسیلیک اسید و اکسین در شرایط تنش خشکی و شوری بر جوانه‌زنی و خصوصیات رشد گیاه مرزه، در سال 1394 در آزمایشگاه تکنولوژی بذر دانشگاه شاهد به صورت دو آزمایش مجزا با پیش تیمارهای سالیسیلیک اسید تحت تنش شوری و اکسین تحت تنش خشکی انجام شد. هر دو آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی با سه تکرار انجام گرفت. تیمارهای آزمایش اول شامل سه سطح اسید سالیسیلیک (0، 3/0 و 6/0 میلی‌مولار) و شوری در چهار سطح (0، 3، 6 و 9 دسی زیمنس بر متر) و تیمارهای آزمایش دوم نیز شامل اکسین (ایندول استیک اسید) در سه سطح (0، 2/0 و 5/0 میلی‌گرم بر لیتر) و چهار سطح خشکی شامل (0، 3-، 6- و 9- بار) بود. نتایج آزمایش اول نشان داد که اثرمتقابل سالیسیلیک اسید و شوری بر صفات درصد جوانه‌زنی، طول ریشه‌چه، ساقه‌چه و نسبت آن‌ها، طول و وزن خشک گیاهچه معنی‌دار بود. با توجه به نتایج آزمایش دوم اثرمتقابل فاکتورها بر صفات مورد مطالعه به جز ضریب سرعت جوانه‌زنی تأثیر معنی‌داری داشت. بیش‌ترین درصد جوانه‌زنی مربوط به پیش تیمار سالیسیلیک اسید با غلطت 6/0 میلی‌مولار و اکسین با غلظت 5/0 میلی‌گرم بر لیتر بود. تنش خشکی و شوری باعث کاهش ویژگی‌های جوانه‌زنی و پارامترهای رشد گیاه مرزه شد. نتایج نشان داد که پیش تیمار بذر با هورمون‌های اکسین و سالیسیلک اسید در شرایط تنش خشکی و شوری باعث افزایش جوانه‌زنی بذرهای گیاه دارویی مرزه شد. تفاصيل المقالة

به منظور بررسی تأثیر پرایمینگ بر خصوصیات جوانه زنی و رشد گیاهچه کنجد تحت تنش شوری، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح پایه کاملاً تصادفی در سال 1395 در آزمایشگاه تکنولوژی بذر دانشگاه شاهد اجرا شد. فاکتورهای آزمایش شامل پرایمینگ در سه سطح (شاهد، جیبرلیک اسید 250 قسمت در میلیون، جیبرلیک اسید 500 قسمت در میلیون و نیترات پتاسیم 4/0 درصد) و پنج سطح تنش شوری (0، 3، 6، 9 و 12 دسی زیمنس بر متر) در سه تکرار بر کنجد رقم اولتان بود. صفات مورد ارزیابی شامل درصد و سرعت جوانه زنی، میانگین مدت زمان جوانه زنی، طول ریشه چه و ساقه چه، وزن تر و خشک گیاهچه و محتوای نسبی آب بود. نتایج نشان داد تیمارهای پرایمینگ، تنش شوری و برهمکنش آن ها بر صفات مورد مطالعه تأثیر معناداری داشت. نتایج مقایسه میانگین اثر متقابل نشان داد که بیش ترین درصد و سرعت جوانه زنی در پیش تیمار جیبرلیک اسید 500 پی پی ام و عدم تنش شوری مشاهده شد. تنش شوری باعث کاهش صفات جوانه زنی بذر، پارمترهای رشد و محتوای نسبی آب گیاه کنجد شد. کاربرد پیش تیمارهای جیبرلیک اسید و نیترات پتاسیم باعث بهبود خصوصیات جوانه زنی و رشد گیاهچه کنجد در مواجهه با تنش شوری شدند. تفاصيل المقالة

In the current study, the effect of colloidal copper nanoparticles on the deposition rate and hardness of Ni-Cu-P coating deposited by electroless method on L80 steel substrate was investigated. Copper particle size, microstructure, chemical composition, and hardness of the coating before and after heat treatment at different temperatures were examined by transmission electron microscopy (TEM), X-ray diffraction (XRD), scanning electron microscopy (SEM) equipped with energy dispersive X-ray (EDS) analysis, and microhardness. The microstructure study by XRD showed that the Ni-Cu-P coating has an amorphous structure. The heat treatment at 400 °C transformed the structure from amorphous to crystalline and formed Niα, Ni3P, and Ni3.8Cu phases. The amount of copper nanoparticles in the coating 4.58 wt% was measured. The deposition rate of the Ni-Cu-P coating was 11 µm/h. Furthermore, the hardness of the coating increased from 738HV to 1300HV by performing heat treatment. تفاصيل المقالة

شوری یکی از اصلی ترین تنش های محیطی است که جوانه زنی و استقرار گیاهچه را تحت تاثیر قرار می‌دهد. این پژوهش به‌منظور تعیین اثر پیش تیمار با تسریع کنند ها بر بهبود جوانه زنی بذرهای سرخارگل در شرایط تنش شوری به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی در سه تکرار در آزمایشگاه تکنولوژی بذر دانشکده کشاورزی دانشگاه شاهد انجام شد. پیش تیمار بذر با جیبرلیک اسید 500 قسمت در میلیون به‌مدت 48 ساعت، نیترات پتاسیم 2/0 درصد به‌مدت 72 ساعت و پیش‌تیمار آبی به‌مدت 24 ساعت بر جوانه زنی و مصرف مواد ذخیره ای بذر سرخارگل در شرایط تنش شوری انجام شد. چهار سطح تنش شوری صفر، 3، 6 و 9 دسی‌زیمنس بر متر اعمال شد. اثر متقابل پیش تیمار و تنش شوری بر درصد و سرعت جوانه زنی، طول ریشه چه و ساقه چه، وزن خشک ریشه چه و ساقه چه و شاخص بنیه بذر معنی دار بود. میزان شاخص جوانه زنی با افزایش تنش شوری کاهش یافت به‌طوری که در نه دسی زیمنس بر متر به صفر رسید. اما با پیش تیمار جیبرلیک اسید 500 قسمت در میلیون تحت شرایط تنش شوری سه دسی زیمنس بر متر همراه با افزایش جذب آب در گیاه از اثرات منفی تنش شوری کاسته، در نتیجه موجب بهبود درصد جوانه زنی، طول ریشه‌چه، طول ساقه‌چه، و وزن خشک ریشه و ساقه و شاخص بنیه بذر میگردد به طور کلی اعمال پیش تیمار نیترات پتاسیم و جیبرلیک اسید جهت حصول بالاترین ویژگی های جوانه زنی و حداکثر عملکرد ماده خشک در شرایط شوری بذر سرخارگل توصیه می شود. تفاصيل المقالة

اسموپرایمینگ تکنیکی برای خیساندن بذور در محلول اسمزی با پتانسیل آب پایین برای کنترل مقدار آب قابل جذب توسط بذور می باشد. به منظور بررسی تأثیر پیش تیمار بذور ریحان سبز با نیترات پتاسیم در شرایط تنش خشکی آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی، در سه تکرار در آزمایشگاه علوم و فناوری بذر دانشکده علوم کشاورزی دانشگاه شاهد تهران در سال 1395 اجرا شد. تیمارهای آزمایش شامل پرایم بذور در سه سطح شاهد (بدون پرایم) ، غلظت های 2/0 درصد و 5/0 درصد نیترات پتاسیم و تیمار تنش خشکی ایجاد شده با پلی اتیلن گلایکول 6000 (PEG 6000) در چهار سطح (صفر، 3/0- ، 6/0- ، 9/0- مگاپاسکال به ترتیب از ترکیب صفر، 5/7، 15، 5/22 درصد وزن در حجم PEG 6000) بودند. صفات مورد بررسی در این آزمایش شامل درصد جوانه زنی، سرعت جوانه زنی، میانگین مدت جوانه زنی، واریانس زمان جوانه زنی، همگنی زمان جوانه‌زنی، طول گیاهچه و طول ریشه چه می باشد. نتایج نشان داد که پرایمینگ بذور با نیترات پتاسیم، بر درصد جوانه زنی، صد جوانهzian, darian, خشکی بر طول گیاهچه در سطح 5% اثر معنی داری داشت ولی بر طول ریشه چه اثر معنی داری نداشت.سرعت جوانه زنی، طول گیاهچه و ریشه چه اثر معنی دار داشت و باعث افزایش این صفات شد. تنش خشکی ایجاد شده نیز بر تمامی صفات در سطح 1درصد اثر معنی دار داشت. اثر متقابل نیترات پتاسیم و خشکی نیز فقط بر طول گیاهچه ریحان سبز اثر معنی دار داشت. با توجه به نتایج پژوهش حاضر می توان نتیجه گرفت که نیترات پتاسیم اثرات مثبتی بر جوانه زنی و رشد گیاهچه ریحان سبز دارد هرچند با توجه به نتایج این پژوهش نمی توان به طور قطع در مورد اثرات مثبت نیترات پتاسیم در شرایط تنش خشکی نظر داد. تفاصيل المقالة

به منظور بررسی تأثیر پیش تیمار هورمونی بر شاخص های جوانه زنی بذر و رشد گیاهچه بالنگوی شهریتحت تنش خشکی، پژوهشی به‌صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی با سه تکرار اجرا شد. عوامل آزمایش شامل: پیش تیمار با جیبرلین (صفر و 500 میلی گرم در لیتر)، آبسیزیک اسید (صفر و 5 میکرومولار) و تنش خشکی (صفر، 3-،6-، 9-، 12- و 15- بار) بود. نتایج تجزیه واریانس نشان داد که اثر پیش تیمار بر طول ساقه چه، جوانه غیر نرمال، ضریب آلومتریک و درصد جوانه زنی در سطح احتمال یک درصد، بر طول گیاهچه و جوانه نرمال در سطح احتمال پنج درصد معنی دار شد. هم چنین نتایج این پژوهش نشان داد که اثر تنش خشکی بر تمامی صفات مذکور بغیر از جوانه نرمال و متوسط زمان جوانه زنی در سطح احتمال یک درصد معنی دار بود. اثر متقابل پیش تیمار و تنش خشکی بر طول ساقه چه، وزن تر گیاهچه، ضریب آلومتریک، درصد جوانه زنی و متوسط زمان جوانه‌زنی در سطح احتمال یک درصد معنی دار ولی بر بقیه صفات غیر معنی دار بود. بیش ترین درصد جوانه زنی مربوط به پیش تیمار جیبرلین (91 درصد) بود که افزایش 49/1 درصدی نسبت به تیمار شاهد داشت. هم چنین بیش ترین درصد جوانه زنی مربوط به تیمار عدم تنش خشکی (5/92 درصد) بود که افزایش72/4 درصدی را نسبت به تیمار تنش خشکی 15- بار نشان داد. کم ترین متوسط زمان جوانه زنی (02/2 روز) با پیش تیمار آبسیزیک اسید 5 میکرومولار و عدم تنش خشکی بدست آمد. به طور کلی نتایج نشان داد که پیش تیمار بذر با جیبرلین باعث افزایش شاخص های جوانه زنی بالنگو می‌شود. تفاصيل المقالة

این آزمایش به منظور بررسی تأثیر پیش ‌تیمار و تنش شوری بر جوانه ‌زنی بذر عدس الملک به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی در‌ 3 تکرار در آزمایشگاه بذر دانشگاه شاهد انجام شد. فاکتورهای آزمایش شامل تنش شوری در چهار سطح (2/5، 5، 7/5، 10‌ دسی زیمنس بر متر)، پیش تیمار با جیبرلیک ‌اسید در سه سطح (صفر، 250، 500 پی‌پی‌ام به مدت 24 ساعت) و آبسیزیک اسید در دو سطح (صفر و 0/3 میکرو مول به مدت 24 ساعت) بود. با توجه به نتایج تجزیه واریانس اثر پیش تیمارهای جیبرلیک ‌اسید و آبسیزیک اسید و همچنین شوری برای اکثر صفات معنی‌ دار شد. به طوری که بیشترین میانگین طول گیاهچه (6/75سانتی‌متر) و طول ساقه ‌چه (4/94 سانتی‌متر) در سطح 500 پی‌پی‌ام جیبرلیک اسید حاصل شد و با کاهش غلظت جیبرلیک اسید، میانگین این صفات نیز کاهش پیدا کرد. با افزایش سطوح پیش تیمارهای جیبرلیک اسید و آبسیزیک اسید درصد جوانه‌ زنی و سرعت جوانه‌ زنی افزایش یافت، ولی برعکس میانگین مدت جوانه‌ زنی و یکنواختی جوانه ‌زنی کاهش پیدا کرد. با غلظت افزایش جیبرلیک ‌اسید و کاهش آبسیزیک اسید و شوری، وزن خشک گیاهچه را افزایش داد. بیشترین میانگین نسبت وزن خشک ریشه‌ چه به ساقه‌ چه در سطح شاهد آبسیزیک اسید، 500 پی پی ام جیبرلیک اسید در شوری 2/5 دسی‌ زیمنس حاصل شد. افزایش شوری اثر منفی بر روی طول گیاهچه، طول ساقه‌چه و سرعت جوانه ‌زنی داشت و باعث شد بذرها در مدت زمان بیشتری جوانه‌ بزنند. برش‌دهی اثر متقابل جیبرلیک اسید در آبسیزیک اسید نیز نشان داد سطح500 پی پی ام جیبرلیک اسید برای میانگین زمان لازم برای جوانه ‌زنی و سرعت جوانه‌ زنی، سطوح 250 و 500 پی‌پی‌ام برای یکنواختی جوانه‌زنی، سطح شاهد جیبرلیک اسید برای وزن خشک گیاهچه و سطح 250 پی‌ پی ‌ام این پیش ‌تیمار برای نسبت وزن خشک ریشه‌ چه به ساقه‌ چه در هر یک از سطوح آبسیزیک اسید معنی‌ دار شد. به طور کلی با توجه به نتایج آزمایش، اعمال پیش ‌تیمار با جیبرلیک اسید باعث تعدیل نمودن اثر شوری و آبسیزیک اسید و حصول بالاترین ویژگی‌های جوانه ‌زنی گردید. تفاصيل المقالة

این مطالعه به منظور بررسی اثر هورمون اکسین و شوری بر صفات جوانه‌زنی و رشد دانه‌رست‌های توده‌های مختلف زیره سبز (محلی خراسان-گناباد، اصفهان و کرمان) اجرا گردید. شوری در سه سطح صفر، 150 و 300 میلی‌مولار به همراه غلظت هورمون اکسین در سه سطح صفر (آب مقطر)، 3 و6 میلی‌‌‌گرم بر لیتر به صورت آزمایش فاکتوریل و در قالب طرح پایه کاملاً تصادفی با سه تکرار به کار برده ‌شدند. صفات درصد جوانه‌زنی، تعداد جوانه نرمال و غیرنرمال، طول ساقه‌چه، طول ریشه‌چه، وزن‌تر و خشک دانه‌رست اندازه‌گیری شد. نتایج نشان داد که اثر توده زیره، شوری، اکسین و اثرات متقابل دوگانه و سه‌گانه مابین این تیمار‌ها بر صفات درصد جوانه‌زنی، تعداد دانه رست‌های نرمال و غیرنرمال و طول ریشه‌چه معنی‌دار بود. بیشترین درصد جوانه‌زنی (66/94 درصد) در سطح شوری 300 میلی‌مولار در غلظت هورمون شاهد در توده محلی اصفهان بود. بیشترین تعداد دانه‌رست نرمال (66/24) در سطح شوری 300 میلی‌مولار و غلظت هورمون صفر (شاهد) در توده محلی اصفهان ایجاد شد. توده محلی اصفهان بدون اعمال شوری و عدم کاربرد هورمون اکسین با 48/10 سانتی‌متر بالاترین و توده محلی خراسان با 3 میلی‌‌‌گرم بر لیتر هورمون اکسین در شوری 300 میلی‌مولار با میانگین 98/1 سانتی‌متر کم‌ترین طول ریشه‌چه را داشت. به نظر می‌رسد که مقدار اکسین 3 و 6 میلی‌گرم در لیتر توانست اثرات منفی شوری روی جوانه‌زنی بذور زیره سبز در مرحله تولید دانه‌رست را تعدیل کند. تفاصيل المقالة

تنش شوری یک عامل محیطی محدود کننده تولید محصول در گیاهان است و امروزه به‌عنوان یک مشکل روز افزون در کشاورزی مطرح است. به‌منظور بررسی تاثیر هیدرو پرایمینگ بذر بر برخی خصوصیات بذرهای سرخارگل و کاسنی آزمایشی در آزمایشگاه علوم و تکنولوژی بذر دانشکده کشاورزی دانشگاه شاهد در بهار 1394 به‌صورت فاکتوریل بر مبنای طرح کاملا تصادفی با 3 تکرار اجرا شد. در این تحقیق سه عامل مورد بررسی قرار گرفت، عامل اول هیدروپرایمینگ با آب مقطر در سه زمان (شاهد، 10 و 20) و عامل دوم تنش شوری که شامل پنچ سطح (صفر، 3، 6، 9 و 12) دسی‌زیمنس‌بر‌متر نمک طبیعی دریاچه قم و استفاده از بذرهای دو گیاه کاسنی و سرخارگل بود. نتایج مقایسه میانگین نشان داد که در بذرهای هیدروپرایم شده 10 ساعته سرخارگل حداکثر جوانه‌ زنی (91/66 درصد) و سرعت جوانه‌ زنی (79/68بذر در ساعت) در تنش شوری 6 دسی‌ زیمنس ‌بر‌متر نسبت به کاسنی داشت. نتایج افزایش مقدار طول ریشه‌چه (1/33سانتی‌متر) و ساقه‌چه (1/49سانتی‌متر) بذرهای هیدرو پرایم شده 10 ساعت سرخارگل در سطح شوری 6 دسی‌ زیمنس‌ ر‌متر را نسبت به کاسنی نشان داد. مقدار شاخص بنیه بذرهای هیدرو پرایم شده 10 ساعت سرخارگل (357) در سطح شوری 6 دسی‌ زیمنس ‌بر‌مترنسبت به کاسنی مشاهده شد. بذرهای هیدرو پرایم شده 10ساعت سرخارگل بیشترین محتوای پرولین ریشه‌ چه (24/1 میکرومول بر گرم بر وزن تر) و ساقه‌ چه (1/3 میکرو مول بر گرم وزن تر) را در سطح شوری 12 دسی‌ زیمنس ‌بر‌متر نسبت به کاسنی داشت. تفاصيل المقالة

پرایمینگ بذر به‌عنوان یک راهکار جهت افزایش استقرار گیاهچه به ویژه در شرایط نامطلوب مطرح است. به منظور بررسی عکس‌العمل بذرهای پرایم شده گیاه دارویی رازیانه نسبت به شوری، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی در 3 تکرار در دانشکده کشاورزی دانشگاه شاهد در سال 1393 انجام گرفت. بذرها در این آزمایش در سه سطح صفر، 3/0 و 6/0 میلی‌مولار اسید سالسیلیک پرایم شدند و سپس با آب تهیه شده از چاه‌های مختلف، چهار سطح شوری صفر، 5/2، 5 و 5/7 دسی‌زیمنس بر متر آماده گردید و مورد آزمایش قرار گرفتند. با توجه به نتایج تجزیه واریانس، سالسیلیک اسید و تنش شوری و برهمکنش این دو عامل تأثیر معنی‌داری (P<0.01) بر درصد جوانه‌زنی، سرعت جوانه‌زنی، طول ریشه‌چه، طول ساقه‌چه، وزن خشک گیاهچه و شاخص بنیه بذر نشان دادند. به طور کلی نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد که شوری می‌تواند بر شاخص‌های جوانه‌زنی رازیانه اثر بگذارند. به عبارت دیگر غلظت بالای شوری آب توانسته محیطی نامناسب را برای جوانه‌زنی بذور فراهم آورد به‌طوری‌که با افزایش شوری صفات جوانه‌زنی کاهش نشان دادند. کاهش درصد و سرعت جوانه‌زنی بذور در محیط شور اغلب می‌تواند ناشی از کاهش جذب آب و افزایش سمیت ویژه آنها در اطراف پوسته بذور به علت غلظت بالای نمک باشد. شوری با کاهش قابلیت دسترسی به آب یا تداخل با برخی موازنه مواد تنظیم کننده رشد از جوانه‌زنی بذرها جلوگیری می‌کند. اگرچه غلظت‌های بالای اکسین مانع جوانه‌زنی می‌شود، اما غلظت‌های پایین معمولاً محرک است. براساس نتایج حاصل از تحقیق حاضر، به نظر می‌رسد افزایش اکسین در نتیجه تأثیر سالسیلیک اسید در حدی است که افزایش جوانه‌زنی را در پی دارد. تفاصيل المقالة

تحقیقی به منظور بررسی تأثیر بیوپرایمینگ بر مولفه‌های جوانه‌زنی و رشد گیاهچه گیاه بالنگو صورت گرفت. آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی در سه تکرار در آزمایشگاه تکنولوژی بذر دانشگاه شاهد در سال 1393 انجام شد. فاکتورهای مورد بررسی شامل شوری در 4 سطح (شاهد، 5/2، 5 و 5/7 دسی زیمنس بر متر) و پرایمینگ بذر شامل تلقیح با قارچ تریکودرما، باکتری سودوموناس فلورسنس، ترکیب باکتری و قارچ و عدم تلقیح با باکتری و قارچ به عنوان شاهد در نظر گرفته شد. نتایج نشان داد اثر بیوپرایمینگ بر صفات طول ساقه‌چه، میانگین مدت زمان جوانه‌زنی، ضریب جوانه زنی، ‌نسبت طول ساقه چه به ریشه چه معنی‌دار شد. بیوپرایمینگ بذر به خصوص در تنش شوری شدیدتر (5/7 دسی زیمنس بر متر) موثر بود به طوری که منجر به بهبود شاخص های جوانه زنی و بنیه بذر در شرایط تنش شوری گردید. افزون بر این نتایج نشان داد بذر گیاه بالنگو مقاومت نسبی در برابر تنش شوری دارد و پرایمینگ با باکتری سودوموناس فلوسنس بهترین نتیجه را در بررسی شاخص های جوانه زنی نشان داد و پرایمینگ با قارچ تریکودرما در درجه بعد از باکتری سودوموناس فلورسنس قرار گرفت که می‌تواند جوانه‌زنی این گیاه را در شرایط تنش شوری بهبود و رشد بهتر گیاهچه‌ها را باعث گردد. تفاصيل المقالة

شوری یکی از محدودیت های محیطی است که 20 درصد از مزارع آبی جهان را تحت تأثیر قرار می دهد. به منظور بررسی اثر پرایمینگ با نانوذرات کیتوزان و نانواکسید آهن، بر جوانه زنی و رشد اولیه گیاهچه گلرنگ در شرایط تنش شوری، دو آزمایش مجزا به صورت فاکتوریل در قالب طرح پایه کاملاً تصادفی در سه تکرار در آزمایشگاه فرآوری بذر دانشکده علوم کشاورزی دانشگاه شاهد تهران در سال 1396 اجرا شد. در آزمایش اول اثر سطوح کیتوزان (صفر، هیدروپرایم، 2/0 و 4/0 درصد وزنی-حجمی) در شرایط تنش شوری (سطوح صفر، 5/2، 5 و 5/7 دسی زیمنس بر متر) بر درصد جوانه‌زنی، سرعت جوانه زنی، میانگین مدت جوانه زنی، طول گیاهچه، طول ریشه چه، وزن تر گیاهچه و شاخص طولی بنیه بذر در سطح احتمال یک درصد معنی دار بود ولی بر وزن خشک گیاهچه اثر معنی‌داری نداشت. بهترین سطح کیتوزان برای بدست آمدن بهترین شرایط سطح 2/0 درصد بود. در آزمایش دوم اثر سطوح نانو اکسید آهن (صفر، هیدروپرایم، 200 و 400 میلی گرم بر لیتر) در شرایط تنش شوری (سطوح ذکر شده) بر تمامی صفات ذکر شده به جز طول گیاهچه، در سطح 1درصد معنی‌دار بود. طبق نتایج بدست آمده بهترین سطح نانو اکسید آهن سطح 200 میلی گرم بود. تنش شوری نیز بر تمامی صفات به جز وزن خشک گیاهچه در سطح 1درصد اثر منفی و معنی دار داشت. سطوح 4/0 درصد کیتوزان و400 میلی گرم نانو اکسید آهن نسبت به سطوح 2/0 درصد و 200 میلی گرم اثر ضعیف تری نشان دادند که احتمالاً به خاطر اثر سمیت این غلظت ها می باشد. تفاصيل المقالة

این پژوهش به‌منظور بررسی اثر پیش تیمار بذر با سالیسیلیک اسید و اکسین در شرایط تنش خشکی و شوری بر جوانه‌زنی و خصوصیات رشد گیاه مرزه، در سال 1394 در آزمایشگاه تکنولوژی بذر دانشگاه شاهد به صورت دو آزمایش مجزا با پیش تیمارهای سالیسیلیک اسید تحت تنش شوری و اکسین تحت تنش خشکی انجام شد. هر دو آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی با سه تکرار انجام گرفت. تیمارهای آزمایش اول شامل سه سطح اسید سالیسیلیک (0، 3/0 و 6/0 میلی‌مولار) و شوری در چهار سطح (0، 3، 6 و 9 دسی زیمنس بر متر) و تیمارهای آزمایش دوم نیز شامل اکسین (ایندول استیک اسید) در سه سطح (0، 2/0 و 5/0 میلی‌گرم بر لیتر) و چهار سطح خشکی شامل (0، 3-، 6- و 9- بار) بود. نتایج آزمایش اول نشان داد که اثرمتقابل سالیسیلیک اسید و شوری بر صفات درصد جوانه‌زنی، طول ریشه‌چه، ساقه‌چه و نسبت آن‌ها، طول و وزن خشک گیاهچه معنی‌دار بود. با توجه به نتایج آزمایش دوم اثرمتقابل فاکتورها بر صفات مورد مطالعه به جز ضریب سرعت جوانه‌زنی تأثیر معنی‌داری داشت. بیش‌ترین درصد جوانه‌زنی مربوط به پیش تیمار سالیسیلیک اسید با غلطت 6/0 میلی‌مولار و اکسین با غلظت 5/0 میلی‌گرم بر لیتر بود. تنش خشکی و شوری باعث کاهش ویژگی‌های جوانه‌زنی و پارامترهای رشد گیاه مرزه شد. نتایج نشان داد که پیش تیمار بذر با هورمون‌های اکسین و سالیسیلک اسید در شرایط تنش خشکی و شوری باعث افزایش جوانه‌زنی بذرهای گیاه دارویی مرزه شد. تفاصيل المقالة

به منظور بررسی تأثیر پرایمینگ بر خصوصیات جوانه زنی و رشد گیاهچه کنجد تحت تنش شوری، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح پایه کاملاً تصادفی در سال 1395 در آزمایشگاه تکنولوژی بذر دانشگاه شاهد اجرا شد. فاکتورهای آزمایش شامل پرایمینگ در سه سطح (شاهد، جیبرلیک اسید 250 قسمت در میلیون، جیبرلیک اسید 500 قسمت در میلیون و نیترات پتاسیم 4/0 درصد) و پنج سطح تنش شوری (0، 3، 6، 9 و 12 دسی زیمنس بر متر) در سه تکرار بر کنجد رقم اولتان بود. صفات مورد ارزیابی شامل درصد و سرعت جوانه زنی، میانگین مدت زمان جوانه زنی، طول ریشه چه و ساقه چه، وزن تر و خشک گیاهچه و محتوای نسبی آب بود. نتایج نشان داد تیمارهای پرایمینگ، تنش شوری و برهمکنش آن ها بر صفات مورد مطالعه تأثیر معناداری داشت. نتایج مقایسه میانگین اثر متقابل نشان داد که بیش ترین درصد و سرعت جوانه زنی در پیش تیمار جیبرلیک اسید 500 پی پی ام و عدم تنش شوری مشاهده شد. تنش شوری باعث کاهش صفات جوانه زنی بذر، پارمترهای رشد و محتوای نسبی آب گیاه کنجد شد. کاربرد پیش تیمارهای جیبرلیک اسید و نیترات پتاسیم باعث بهبود خصوصیات جوانه زنی و رشد گیاهچه کنجد در مواجهه با تنش شوری شدند. تفاصيل المقالة

سابقه و هدف: پسماند های جامد و نیمه جامد به عنوان لجن نفتی در مراحل مختلف پالایش نفت خام تولید می شود. تجمع پسماند نفتی در پالایشگاه منجر به کاهش کارایی پالایش نفت و رهاسازی آن موجب آلودگی های زیست محیطی می شود. هدف از انجام این تحقیق روان سازی نفت خام در خطوط لوله و بازیافت نفت با استفاده از بیوسورفاکتانت تولید شده توسط یک سویه ی بومی می باشد.مواد و روش ها: جدایه های مولد بیوسورفاکتانت از مخازن نفت پالایشگاه اصفهان جداسازی شدند و غربال گری آن توسط آزمون گسترش نفت انجام شد. همچنین کشش سطحی با استفاده دستگاه تنسیومتر اندازه گیری شد. ساختار شیمیایی بیوسورفاکتانت با استفاده از آنالیزهای شیمیایی شناسایی شد. بازیافت نفت از لجن نفتی در شرایط ثابت اندازه گیری شد. تاثیرروان سازی بیوسور فاکتانت بر روی نفت خام در خطوط لوله در شرایط آزمایشگاهی ارزیابی گردید. همچنین پایداری بیوسورفاکتانت در شرایط محیطی مختلف اندازه گیری شد.یافته ها: بهترین باکتری تولید کننده ی بیوسورفاکتانت به عنوان اسینتوباکتر جانسونی ABR6شناسایی شد و توالی ژنومی 16S rDNA آن در بانک ژن با شماره ی دسترسی 100470 MK ثبت شد. آنالیز های شیمیایی اثبات کرد که بیوسورفاکتانت تولید شده لیپوپپتیدی است. به وسیله ی بیوسورفاکتانت حاصل از این باکتری 50 درصد نفت خام از لجن نفتی بازیافت شد و همچنین سرعت انتقال نفت خام در خطوط لوله از64 ثانیه به 35 ثانیه کاهش یافت. همچنین این بیوسورفاکتانت پایداری بالایی درw/v 5% نمک ، گسترهpH 8 تا 10 و دمای 60 درجه سلسیوس و شرایط اتوکلاو را داشت.نتیجه گیری: نتایج این پژوهش نشان داد که بیوسورفاکتانت تولید شده توسط سویه ی بومیاسینتوباکتر جانسونی ABR6علاوه بر فعالیت در شرایط افراطی، قابلیت بازیافت نفت و افزایش سرعت انتقال نفت خام در خطوط لوله را نیز دارد. بنابراین استفاده از بیوسورفاکتانت حاصل در صنایع نفت توصیه می شود. تفاصيل المقالة