تحقیق حاضر بر این هدف اصلی متمرکز است تا برخی از مهمترین عوامل و پیامدهای اجتماعی مرتبط با ناباروری را مورد بررسی و شناسایی قرار دهد. چهارچوب نظری این تحقیق براساس نظریه های انتخاب عقلانی، تبیین ساختاری و نظریه های مرتبط با تبیین هنجارهای فرهنگی و اجتماعی است. از میان نظریه ها نظریه اقتصاد جدید خانوار، سیستمی خانواده، فمینیستی، روانشناسی مبتنی بر جنسیت، خود و من و برچسب زنی استفاده می‌شود. تحلیل های این مقاله مبتنی بر داده های پژوهشی پیمایشی است که جمعیت نمونه آن را 5358 نفر از زنان نابارور شیعه و سنی (مرکز ناباروری ابن سینا) تشکیل داده اند. مطابق تحلیل های مقدماتی مبتنی بر شاخص های نگرش های اجتماعی، عوامل اجتماعی متأثر از متغیرهای جمعیت شناختی، تعداد سال های نازایی، مشکلات نازایی، روش های درمانی، نوع شغل، درآمد خانوار و محل سکونت می باشد. به طوری که بین نوع مذهب پاسخگویان و نگرش آنها به شرایط فناوری، هنجارهای ذهنی، انگ اجتماعی، انسجام زندگی اجتماعی، طرد اجتماعی، فقدان پویایی، نشاط خانوادگی، اعتماد به نفس، شرایط محیطی و جدایی زن و شوهر رابطة معنی داری وجود دارد. بیشترین عاملی که سبب گردیده زنان و مردان از ناباروری رنج ببرند ترس از دست دادن زندگی مشترک است. تفاصيل المقالة

سبک زندگی یکی از مفاهیمی است که از نیمه ی دوم قرن بیستم به بعد مورد توجه جدی جامعه شناسان قرار گرفت است. هر جامعه ای زمانی می تواند ثمره و محصول جهان بینی و ایدئولوژی خود را به دیگران نشان دهد که سبک زندگی او متناسب با باورها و ارزش ها شکل گرفته باشد. بر همین اساس هدف این پژوهش بررسی روابط شبکه ای سبک زندگی با تاثیر پذیری از مشارکت اجتماعی و سرمایه فرهنگی در ایران بود که با چارچوب نظری تلفیقی از اثبات گرایانی چوندورکیم، زیمل، بوردیو، ماکس وبر در سال (1399) به اجرا درآمد. جامعه آماری‌ کلیه زنان شهر تهران بود. ابزار‌ گرد‌آوری داده‌ها‌ پرسشنامه و روش پژوهش پیمایشی بود. انتخاب نمونه با تلفیق نمونه گیری طبقه‌بندی نامتناسب و تصادفی ساده بود. حجم نمونه نیز بر اساس فرمول کوکران 360 نفر از بین زنان منطقه های 1 و 19 شهر تهران تعیین شد. تحلیل داده ها با SPSS صورت گرفت. در نهایت نتایج پژوهش معنادار بودن اثر روابط شبکه ای بر سرمایه فرهنگی، اثر روابط شبکه ای بر مشارکت اجتماعی، اثر سرمایه فرهنگی بر مشارکت اجتماعی و اثر روابط شبکه ای بر سبک زندگی را تایید کرد. تفاصيل المقالة

واژه شادابی برای اشاره به جنبه‌ خاصی از زندگی به کار نمی‌رود، بلکه کل زندگی فرد را مدنظر دارد. منظور این است که فرد برای ابراز میزان نشاط خود، برداشت خود ازیکی از ابعاد و وقایع زندگیش را ملاک قرار می‌دهد. در تعریف شادابی منظور از خوشایندی، ارزشمند و دوست داشتنی بودن زندگی از طرف خود فرد می‌باشد. که سوال اصلی در مقاله حاضر اینست که: درآمد با نقش میانجیگری رضایت از زندگی بر شادابی اجتماعی چه تاثیری دارد؟ این تحقیق با رویکرد اثبات گرایی و از نوع تبیینی است و از روش پیمایش استفاده شده است. سنجش متغیر شادابی اجتماعی براساس شاخص لیندنبرگ، عملیاتی شده است. پرسشنامه پس از بررسی روایی و پایایی، با تلفیق روش نمونه گیری طبقه‌بندی و خوشه ای چند مرحله ای، با برآورد حجم نمونه از طریق فرمول کوکران، در بین 780 خانوار در پنج منطقه شهر تهران در سال 1399 اجرا گردید. یافته های مقاله حاضر در بررسی همبستگی جزیی نشان می دهد که علیرغم وجود رابطه بین درآمد و شادابی اجتماعی با کنترل رضایت از زندگی، درآمد با شادابی اجتماعی رابطه معناداری ندارد. همچنین در بررسی مدل تحقیق به روش Bootstrap در نرم افزار SmartPls نتایج نشان می دهد که، میزان تاثیر متغیر درآمد بر شادابی اجتماعی بطور مستقیم ناچیز می باشد و متغیر درآمد بیشترین تاثیر را از طریق متغیر رضایت از زندگی بر شادابی اجتماعی می گذارد و همچنین میزان تاثیر رضایت از زندگی بر شادابی اجتماعی نیز تاثیری قوی می باشد. تفاصيل المقالة