پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه بین یادگیری خودراهبر، خودکارآمدی و سواد اطلاعاتی با رفتار تسهیمدانش در بین دانشآموزان پسر مقطع متوسطه ناحیة دو شهر اصفهان در سال تحصیلی 94-93 به روش توصیفی از نوع همبستگی انجام شد. جامعة آماری تعداد 4995 پسران مقطع متوسطه ناحیة دو بود که از این میان با استفاده از فرمول کوکران و به روش نمونهگیری خوشهای تعداد 356 نفر انتخاب شدند. ابزار گردآوری اطلاعات 4 پرسشنامة یادگیری خودراهبر Fisher,2001)) با 40 گویه، پرسشنامه خودکارآمدی (Shererr &Maddux,1982) با 17 گویه، پرسشنامة سواد اطلاعاتی با 18 گویه و پرسشنامة تسهیمدانش با 15 گویه بود که روایی صوری، محتوایی و سازه آن تأیید و پایایی آنها نیز با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ به دست آمد. دادههای حاصل از پژوهش با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی شامل ضریب همبستگی، رگرسیون گامبهگام و تحلیل واریانس مورد تجزیهوتحلیل قرار گرفت. نتایج آزمون فرضیههای اصلی نشان داد که بین یادگیری خودراهبر با رفتار تسهیمدانش، خودکارآمدی با رفتار تسهیمدانش و بین سواد اطلاعاتی با رفتار تسهیمدانش رابطة معناداری وجود داشت. همچنین نتایج نشان داد که بین بعد رغبت برای یادگیری، بعد خودمدیریتی و بعد خودکنترلی با رفتار تسهیمدانش رابطة معنادار وجود داشت. همچنین بین بعد میل به آغازگری رفتار از خودکارآمدی، بعد میل به گسترش تلاش برای کارآمد کردن تکلیف از خودکارآمدی، بعد مقاوم در رویارویی با موانع از خودکارآمدی با رفتار تسهیمدانش رابطة معنادار وجود داشت. نتایج رگرسیون گامبهگام نشان داد ابعاد رغبت و خودمدیریتی از یادگیری خودراهبر توان پیشبینی رفتار تسهیمدانش را داشته است. همچنین بعد میل به گسترش تلاش برای کارآمد کردن تکلیف توان پیشبینی رفتار تسهیمدانش را داشته است.
پرونده مقاله