نقش و اهمیت زبان و ادبیاتِ هر جامعه، به عنوان اصلیترین حامل سنت فرهنگی آن جامعه، بر هیچکس پوشیده نیست. هم از اینسان، ادبیات و فرهنگهای محلی، همواره یکی از سرچشمه های اصلی فرهنگ و هنر هر کشور و ملتی را بر می ساخته است. این بخش از فرهنگ و هنر، نه تنها گنجینه ای از میراث تاریخی هر جامعه را شامل می شود و گوشه های کمتر شناخته شدۀ تاریخ، اسطوره، خیال و خاطرۀ مردم آن دیار را با خویش برم یکشد، که ب هعلاوه، چونان منبعی غنی از آیین، هنر، بلاغت و لغات دانسته می شود. کشور پهناور ایران با سابقۀ بلند تاریخی خود، در گوشه و کنار، پایگاه و پناهگاه مردم، اقوام و قومیت هایی است که هریک به سهم خود در برساختن تاریخ پرافتخار آن نقش داشت هاند. این مردمان، هریک دارای ذخیرهای از میراثی فرهنگی و هنری و ادبی میباشند که از ابعاد گوناگون و با جنبه های مکمل در ساختن حیات فرهنگی ایرانیان موثر بوده اند. تنوع زبانها، گویشها و لهجه های مردم ایران زمین به حدی است که در کمتر نقطهای از جهان پهناور ما نظیر و شبیه دارد. این زبانها، گویشها و لهجه ها، هم از جهت حفظ بخش هایی مهم از تاریخ ادب و هنر ایرانی، هم از جهت حفظ و نگاهداری گنجینۀ لغات و واژگانِ کمتر شناخته شده، و نیز از جهات فرهنگ شناسی و مردم شناسی، دارای اهمیتی غایی می باشند و این عرصه، بستری برای تحقیق و مطالعۀ گروههای مختلف ادبپژوهی، جامعه شناسی، فرهنگ شناسی و زبانشناسی به شمار می آید. فصلنامۀ «ادبیات و زبانهای محلی ایران زمین» در همین راستا پذیرفتار مقالات پژوهشی محققانی است که در جنبه های گونه گونِ ادب محلی به کاوش می پردازند و بدان ارج می نهند.
دورۀ جدید فصلنامه با اعتبار علمی – ترویجی منتشر می گردید، امید است در ادامۀ فعالیت نشریه که با عنوان «نشریۀ علمی» منتشر می شود، بتواند بیوقفه و به شکلی منظم در دسترس پژوهندگان و علاقه مندان ادبیات و زبانهای محلی این کشور پهناور قرار بگیرد.