مالتیپل اسکلروزیس شایع‌ترین بیماری نورولوژیکی است که با التهاب و تخریب آکسونی در سیستم عصبی مرکزی مشخص می‌شود. کارواکرول یک ترکیب فیتواستروژنی ارزشمند است و نتایجی درمورد اثربخشی آن در زمینه کاهش التهاب و حفاظت از نورون به دست آمده است. هدف از این مطالعه بررسی اثر کارواکرول بر بیان ژن‌های IL-10, foxp3, IL-4 و TGF-β در نخاع موش‌های صحرایی مدل EAE (Experimental Autoimmune Encephalomyelitis)، به عنوان مدل حیوانی مالتیپل اسکلروزیس می‌باشد. EAE در موش‌های صحرایی ماده لویس القاء شد. موش‌ها به سه گروه کنترل، مدل EAE و گروه EAE تحت تیمار با کارواکرول دسته بندی شدند. کارواکرول به صورت روزانه و داخل صفاقی از روز 12 تا 29 بعد از ایمنی زایی تزریق شد. از بافت نخاع RNA استخراج گردید و تغییرات بیان ژن‌های IL-10, foxp3, IL-4 و TGF-β به وسیله ریل تایم پی سی آر بررسی شد. نتایج نشان داد القاء مدل آزمایشگاهی مالتیپل اسکلروزیس در موش‌ها باعث کاهش بیان ژن‌های ضد التهابی IL-1 ، IL-4 و TGF در بافت نخاع شد وتیمار موش‌های مدل با کارواکرول باعث افزایش معناداری در بیان ژن IL-10 شد (0.0001> P)و در بیان ژن‌های IL-4 و TGF-β تاثیر مثبتی مشاهده نشد. همچنین میزان بیان ژن foxp3 در گروه مدل، دارای افزایش چشمگیری بود(0.0001> P) که تیمار با کارواکرول این مقدار را کاهش داد. با اثرگذاری کارواکرول بر افزایش بیان ژن IL-10، کاهش التهاب موضعی و افزایش پاکسازی نخاله‌های حاصل از آن، محیط تهاجمی که برای نورون‌ها ایجاد شده است را به یک محیط امن تبدیل می کند و رِمیلیناسیون به راه می‌افتد. پرونده مقاله

سرطان ریه شایع‌ترین بدخیمی با بالاترین میزان مرگ و میر در سراسر جهان است. RNAهای بلند غیر کد‌‌‌کننده (LncRNAs) نقش‌های پیچیده‌ای در شروع و پیشرفت سرطان ریه دارند و در نتیجه بر پیش‌آگهی بیماران تأثیر می‌گذارند. در پژوهش حاضر تغییرات بیان lncRNAهایCCAT1 ،CCHE1 ،ANRIL ، BANCR و PICART1 در بافت‌های توموری در مقایسه با بافت‌های طبیعی مجاور تومور بررسی شدند و پتانسیل آن‌ها به عنوان نشانگر‌های زیستی برای تشخیص و پیش‌آگهی سرطان ریه ارزیابی گردید. به منظور انجام این مطالعه مورد - شاهدی، ۳۰ نمونه‌ی بافت سرطانی ریه و ۳۰ نمونه‌ی بافت غیر سرطانی مجاور تومور جمع‌آوری گردید و پس از استخراج RNA تام و سنتز cDNA، سطح بیان lncRNAهای هدف و ژن مرجع β2M با استفاده از روش Real-time PCR SYBR Green اندازه گیری شد. آنالیز آماری داده‌های Real-time PCR، بین میزان بیان این lncRNAها در بافت توموری و بافت نرمال اطراف تومور، تفاوت معنی داری نشان ندادند (05/0 ˃ p). همچنین ارتباط معنی داری بین سطح بیان این lncRNAها با هیچ یک از ویژگی‌های جمعیت‌شناختی و پاتولوژیک بیماران مشاهده نشد (05/0 ˃ p). بر اساس یافته‌های این مطالعه می‌توان چنین نتیجه گرفت که این lncRNAها نقشی در سرطان ریه، در بیماران ایرانی ندارند. با این حال برای تأیید نتایج این پژوهش، بررسی بیان این lncRNA ها در تعداد بیشتری نمونه لازم می‌باشد. پرونده مقاله