Introduction: The aim of the present study was to determine the effect of 8-week resistance training on irisin, preptin and insulin resistance in obese women.Material & Methods: In this quasi-experimental study, 20 obese women aged 30-45 years were selected and randomly divided into two groups of resistance training (n = 10) and control (n = 10). The method of the study was that 24 hours before the beginning of the exercises, the individual characteristics of the subjects and the research variables (insulin resistance, Glucagon-like peptide-1(GLP-1), Dipeptidyl peptidase-4 (DPP-4)) were measured in the pre-test. Subsequently, the subjects in the resistance training group performed their training program, which was initially 1RM using the Berziki formula. Subjects then began their workouts for 8 weeks, three sessions per week at 40% intensity and 5 repetitions in the first week, and gradually increased intensity to reach 90% at week 8 with 5 repetitions. Paired-sample t-test, two-way ANOVA and Bonferroni post-hoc analysis were used for data analysis.Results: The results showed that resistance training had an effect on the levels of peptin, irisin and insulin resistance in obese women. Resistance training, time, and the interactive effect of exercises and time have an impact on the levels of preptin, irisin, and insulin resistance in obese women( p=0.01). There was also a significant difference between pre-test and post-test on one hand and exercises and no practice on the other(p=0.01)Conclusions: According to the findings of this study, it can be suggested that resistance training can be a suitable solution to weight control and obesity and prevent their complications. پرونده مقاله

کاردیومیوپاتی دیابتی (DCM) یک شرایط پاتوفیزیولوژیک است که در پاسخ به دیابت اتفاق می افتد و به نارسایی قلبی منجر می شود. هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر تمرین مقاومتی بر بیان ژن ICAM-1, VCAM-1, RAGE در بطن چپ رت های چاق دیابتی نوع 2 بود. در این مطالعه تجربی، 14 سر موش نر صحرایی نژاد ویستار (10±220 گرم) دیابتی شده توسط رژیم غذایی پر چرب و تزریق STZ به طور تصادفی به دو گروه کنترل و مقاومتی تقسیم شدند. پروتکل تمرینی به مدت 6 هفته به تعداد 5 جلسه در هفته در قالب 3 ست با 5 تکرار در هر ست انجام گرفت. فواصل استراحت بین ست ها و تکرارها در هر ست به ترتیب 90 و 30 ثانیه بود. همه موش ها 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی تشریح شدند. از آزمون آماری تی مستقل جهت مقایسه متغیرها در سطح معنی داری آلفای کمتر از 5 صدم استفاده شد. تمرین مقاومتی به تغییر معنی داری در بیان ICAM-1 (237/0 = P)،VCAM-1 (295/0 = P) و RAGE (561/0 = P) در مقایسه با گروه کنترل منجر نشد. با این حال به کاهش معنی دار گلوکز و مقاومت انسولین و افزایش معنی دار انسولین سرم منجر شد(001/0 = P). بر پایه یافته های مطالعه حاضر، تمرینات تناوبی در غیاب تغییر بیان ICAM-1، VCAM-1 و RAGE در بطن چپ با بهبود نیمرخ گلیسیمیک و مقاومت انسولین در رت های دیابتی نوع 2 همراه است. پرونده مقاله

جامعه آماری را رت های نر ویستار حیوان خانه دانشگاه علوم پزشکی بقیه الله ایران تشکیل داده اند که 16 سر رت ویستار 10 هفته ای با وزن 20±220 گرم که همگی از ویژگی های فیزیکی و سنی مشابهی برخورداربودند توسط 8 هفته رژیم غذایی پرچرب چاق شدند و به شیوه تصادفی در 2 گروه چاق (کنترل و هوازی) قرار گرفتند. برای ایجاد چاقی، از رژیم غذایی پرچرب برای مدت 8 هفته استفاده شد. جهت تهیه غذای پرچرب به غذای استاندارد موش های صحرایی که از شرکت خوراک پارس‌دام خریداری گردید 1% پودر کلسترول و 1% روغن ذرت 100% خالص اضافه شد رت ها در آزمایشگاه حیوانات در شرایط کنترل شده نور ( 12 ساعت روشنایی و 12 ساعت تاریکی، شروع روشنایی 6 عصر و شروع خاموشی 6 صبح و دما 3±22 سانتی گراد و رطوبت حدود 30 تا 60 درصد ) نگهداری شدند. و استفاده از رژیم غذایی پرچرب تا انتهای مطالعه ادامه داشت. برنامه تمرینی در گروه هوازی برای مدت 6 هفته به تعداد 5 جلسه در هفته با افزایش تدریجی سرعت (18 الی 22 متر بر دقیقه) و زمان (10 الی 55 دقیقه در قالب دویدن روی تریدمیل انجام گرفت.) همه رت ها 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی تشریح شدند نتایج تحقیق نشان داد که 6 هفته تمرین هوازی به کاهش معنی دار گلوکز ناشتا در رت های ویستار چاق منجر شد. و از طرفی منجر به افزایش بیان AKT1/ PI3K و حساسیت انسولین در بافت کبدی رت های ویستار چاق شد( 05/0 P≤) پرونده مقاله