از دست دادن یکی از اعضای خانواده بزرگ‌ترین بحران است که فرد باید با آن روبرو شود. با توجه به شرایط قرنطینه و عدم برگزاری مراسم سوگواری و تخلیه هیجانی و با توجه به اینکه سوگواری یک واکنش اجتماعی است. از این رو این پژوهش به منظور بررسی تجربه عدم سوگواری در بازماندگان بیماری کوید 19انجام شد. در این پژوهش برای جمع‌آوری و ارزیابی اطلاعات درباره تجربه سوگ از پژوهش کیفی پدیدارشناسی توصیفی(تجربه زیسته) استفاده‌ شده است. ۱۲ مشارکت‌کننده که تجربه مرگ یکی از اعضای خانواده را داشتند به روش نمونه‌گیری هدفمند انتخاب شدند و جمع‌آوری داده‌ها از طریق مصاحبه عمیق با آن‌ها تا رسیدن داده‌ها به اشباع ادامه یافت. تحلیل و تفسیر داده ها به روش گلیزری و رویکرد پدیدارشناسی انجام شد. پس از تحلیل نتایج چهار خوشه ی اصلی تحت عنوان اضطراب، نابسامانی، احساسات منفی و تنهایی و ده خوشه فرعی شامل اضطراب بیماری ، اضطراب مرگ ، احساس ناتوانی در برابر کنترل بیماری و عدم تحمل ابهام ، آشفتگی در عملکرد ، کاهش کیفیت زندگی ، گرایش های خود تخریبی و رفتارهای آسیب زا ، خشم از عدم کنترل به علت ماهیت مسری بودن بیماری و علل و درمان ناشناخته ، عذاب وجدان ، سوگ بی آغوش و عدم امکان ابراز هیجان ، پریشانی عاطفی و روانی استخراج شد. نتایج این مطالعه تائیدی است بر اینکه عدم سوگواری در بازماندگان بیماری کرونا زمینه های موثری شامل مقولات بالا داشته است. لذا ضمن توجه به این عوامل ، ایجاد فضایی امن جهت سوگواری داغدیدگان مفید و موثر است. پرونده مقاله

هدف همزمان با حضور زنان در عرصة اجتماع، مسئله مزاحمت برای آنها در کانون تحلیل قرارگرفته است. مزاحمت خیابانی ازسوی مردان شامل هر نوع عملی است که جنبه کلامی، فیزیکی و حتی تمجید از زنان را شامل ‌شود. هدف از پژوهش حاضر، کشف انواع مزاحمت های ایجاد شده برای زنان ودختران و بررسی واکنش آنها درسطح شهر سنندج است. میدان پژوهش شامل کلیه زنان و دختران 18 تا 40 ساله شهر سنندج و مشارکت‌کنندگان تعداد 36 نفر از زنانی بودند که مزاحمت خیابانی را تجربه کرده‌اند. انها بر اساس نمونه‌گیری هدفمند انتخاب شدند و گردآوری داده‌ها با مصاحبه نیمه ساختاریافته انجام شد. داده‌ها بر اساس نظریه زمینه‌ای تحلیل‌ شدند.و 51 مقوله در رابطه با علت، واکنش، استراتژی، پیامد و مقوله هسته استخراج شد. از دید این زنان مزاحمت خیابانی بیشتر در مکان‌های عمومی همچون خیابان، پارک ها و اخیراً فضای مجازی اتفاق افتاده و اکثریت زنان اولین مزاحمت را در دوران کودکی تجربه کرده بودند.. زنان عواملی چون بیکاری، مشکلات جنسی، تبدیل‌شدن خیابان به مکانی برای سرگرمی و پرسه‌زنی، کمبودهای عاطفی و برتری فضای مردسالارانه بر اجتماع را دلایل اصلی اقدام به مزاحمت خیابانی می دانستند. متداول‌ترین واکنش زنان، سکوت و عدم توجه به عمل زشت مزاحمت ، به‌ویژه متلک است که. پیامد آن احساس ترس و ناامنی برای زنان بود. مقوله هسته نهایی پژوهش مفهوم خیابان فضای تخلیه ناکامی‌های اجتماعی- اقتصادی مردانه نام‌گذاری شد. پرونده مقاله

خانواده بنیادی‌ترین نهاد اجتماعی است که در پرورش افراد سالم و در تیجه جامعه‌ی ‌سالم نقش اساسی دارد. بدون شک جوعاطفی مناسب و منسجم در خانواده منجر به ارتقاء خودشکوفایی افراد و توانایی آنان در کشف راه‌حل‌های انطباقی و افزایش همبستگی در جامعه خواهد شد. هدف از پژوهش حاضر، بررسی نقش واسطه‌ای توانایی حل‌مسئله اجتماعی در ارتباط بین جوعاطفی خانواده و سلامت اجتماعی در مدلی واریانس محور بود. جامعه‌ی آماری این پژوهش شامل همه‌ی دانشجویان مراکز استان غرب ایران و نمونه‌ی آماری شامل همه‌ی دانشجویان 4 مرکز استان در سال 1398 با تعداد 377 نفر بود. نمونه‌گیری به روش تصادفی خوشه‌ای چندمرحله‌ای انجام شد. برای جمع آوری داده‌ها از پرسش‌نامه‌های جوعاطفی‌خانواده هیل‌برن (1964)، سلامت‌اجتماعی کییز (2004)، و توانایی ‌حل‌مساله ‌‌اجتماعی دزوریلا و همکاران (2002)، استفاده شد. نتایج تحلیل‌داده‌ها در چارچوب مدل‌سازی معادلات ساختاری با استفاده از نرم‌افزار اسمارت پی-ال-اس 3.2.8 نشان داد مدل کلی پژوهش، به صورت مطلوبی با داده‌ها برازش دارد. نتایج شاخص‌های پایایی و روایی به منظور بررسی مدل بیرونی مطلوب می‌باشند. در بخش درونی مدل، معیارهای هم‌خطی، مقادیر t،R^2 ،f^2 ، Q^2 مورد بررسی قرار گرفت و مقادیر به دست آمده قابل قبول می‌باشند. بر اساس نتایج اثر مستقیم جوعاطفی خانواده بر حل‌مسئله سازنده و ناکارآمد، اثر مستقیم حل‌مسئله سازنده و ناکارآمد بر سلامت اجتماعی و همچنین اثر غیرمستقیم جوعاطفی خانواده بر سلامت اجتماعی معنی‌دار می‌باشد (01/0P≤). نتایج تحلیل اندازه‌اثر و ماتریس اهمیت- عملکرد بیانگر ضرورت تلاش روانشناسان بر روی راه‌کارهای کاهش استفاده از "حل‌مسئله ناکارآمد" و نیز ارتقاء "جوعاطفی خانواده" می‌باشد که سهم مهمی در سلامت اجتماعی دارند. پرونده مقاله

پژوهش حاضر به کاوش معنای معماری خانه‌های بومی منطقه موکریان ایران برخاسته از حسیت و تجربه ادراکی می‌پردازد. هدف نهایی پژوهش، نگرش ناب به حس‌و‌خانه در‌جهت کشف رابطه عمیق آن‌ها‌و‌ بیان یک روش علمی برای هویدایی ادراک حسی معماری‌و تجربه ادراکی خانه توام با افشا‌نمودن‌و آشکارگی میزان درگیری حس‌ها با فضا‌و اهمیت خصایص هستندگی مستخرج از تجربه‌ادراکی در خانه‌های موکریان است. پژوهش، ابتدا با رویکرد پدیدارشناسی وسپس به‌روش توصیفی‌تحلیلی انجام‌گرفت و نظام تحلیل آن، روش‌ کیفی‌وکمی است‌و از روش هفت‌مرحله‌ای کلایزی و نرمافزار MAXQDA برای تجزیه و تحلیل اطلاعات و ارائه مقوله هسته و از نرم‌افزار SPSS جهت سنجش آن استفاده شده ‌است. محقق با انجام مصاحبه‌های باز‌و عمیق‌و ثبت تحریرهای میدانی در‌ذیل سرفصل‌های تجربه زیسته و خصائص هستندگی نسبت به گردآوری اطلاعات در خصوص یکی از فضاهای خانه به نام مدبق(فضای پخت نان) اقدام نموده و تفاسیر مهم با مشارکت ساکنان و تاکید‌بر "ادراک حسی مدبق " و " ماهیت تجارب انسانی"، تحت 45 عبارت مهم و سپس نهایتا 9 تم معنی شناسایی‌و‌تدوین گردید. سپس، با یکپارچه‌کردن، مقایسه‌و‌تعمق پیرامون معیار‌های به‌دست‌آمده، یک مقوله هسته تحت عنوان " خانه موکریان‌‌‌:‌این‌همانی انسان، فضای انسان‌ساخت و محیط" به عنوان معنای حقیقی خاص خانه‌های منطقه موکریان ایران انتخاب گردید. یافته‌های پژوهش مبین این است که توام با حضور آگاهانه انسان در فضا، ادراک نهایی فضا بر اساس گستره آمیزه‌ای ازحس‌ها بدون برتری مشهود هیچ یک از آن‌ها (خصوصا بینایی) اتفاق می‌افتد و نهایتا عملا این شخصیت هستنده است که بر هستی فضای خانه و محیط آن رسوخ می‌کند وبا آن‌ها یکی می‌شود. پرونده مقاله