از دست دادن یکی از اعضای خانواده بزرگ‌ترین بحران است که فرد باید با آن روبرو شود. با توجه به شرایط قرنطینه و عدم برگزاری مراسم سوگواری و تخلیه هیجانی و با توجه به اینکه سوگواری یک واکنش اجتماعی است. از این رو این پژوهش به منظور بررسی تجربه عدم سوگواری در بازماندگان بیماری کوید 19انجام شد. در این پژوهش برای جمع‌آوری و ارزیابی اطلاعات درباره تجربه سوگ از پژوهش کیفی پدیدارشناسی توصیفی(تجربه زیسته) استفاده‌ شده است. ۱۲ مشارکت‌کننده که تجربه مرگ یکی از اعضای خانواده را داشتند به روش نمونه‌گیری هدفمند انتخاب شدند و جمع‌آوری داده‌ها از طریق مصاحبه عمیق با آن‌ها تا رسیدن داده‌ها به اشباع ادامه یافت. تحلیل و تفسیر داده ها به روش گلیزری و رویکرد پدیدارشناسی انجام شد. پس از تحلیل نتایج چهار خوشه ی اصلی تحت عنوان اضطراب، نابسامانی، احساسات منفی و تنهایی و ده خوشه فرعی شامل اضطراب بیماری ، اضطراب مرگ ، احساس ناتوانی در برابر کنترل بیماری و عدم تحمل ابهام ، آشفتگی در عملکرد ، کاهش کیفیت زندگی ، گرایش های خود تخریبی و رفتارهای آسیب زا ، خشم از عدم کنترل به علت ماهیت مسری بودن بیماری و علل و درمان ناشناخته ، عذاب وجدان ، سوگ بی آغوش و عدم امکان ابراز هیجان ، پریشانی عاطفی و روانی استخراج شد. نتایج این مطالعه تائیدی است بر اینکه عدم سوگواری در بازماندگان بیماری کرونا زمینه های موثری شامل مقولات بالا داشته است. لذا ضمن توجه به این عوامل ، ایجاد فضایی امن جهت سوگواری داغدیدگان مفید و موثر است. پرونده مقاله