Investigating the Performance Indicators of City Development from the Perspective of Citizens Case Study: District 9 of Isfahan City

Subject Areas :

Abbas Pakdel ¹ , Ahmad Khademalhosseini ^{2 *} , Hamid Saberi ³ , Hojat Mahkouei ⁴

1 - Department of Geography, Najafabad Branch, Islamic Azad University, Najafabad, Iran.
2 - Department of Geography, Najafabad Branch, Islamic Azad University, Najafabad, Iran.
3 - Tourism Research Center, Najafabad Branch, Islamic Azad University, Najafabad, Iran.
4 - Department of Political Geography, Najafabad Branch, Islamic Azad University, Najafabad, Iran

Received: 2025-04-23 Accepted : 2025-06-18 Published : 2025-06-22

Keywords: Development, City Structure, Performance Indicators, Isfahan.,

Abstract :

The growth rate of the number of cities is increasing day by day, and in the course of their development, extensive changes have occurred in their spatial structure. These changes sometimes lead to spatial balance between urban functions and population, and sometimes to polarization and spatial inequality, revealing the importance of providing an urban development model to improve the spatial-functional structures of cities. Therefore, the present study was conducted with the aim of investigating the performance indicators of the development of Region 9 of Isfahan. The statistical population of this study was the citizens of the region, and a questionnaire designed with a Likert scale was completed by 383 of them. Structural equation modeling and t-test were used. Correlation tests and structural equation modeling were used to analyze the relationships between indicators and their impact on the urban functional structure. Then, an appropriate development model for District 9 of Isfahan was presented. The results showed that the impact of economic, socio-cultural, physical, urban services, and environmental indicators on improving the functional structure of urban areas from the perspective of citizens is greater than average. In economic indicators, access to shopping centers; in socio-cultural indicators, citizen participation; in physical indicators, increasing the desirability of public transportation; in urban service indicators, the performance of beautification in urban spaces has the greatest impact on improving the functional structure of District 9 of Isfahan. The least impact in economic indicators is the use of new global technologies in promoting the local economy; in socio-cultural indicators, the adaptation of services for the disabled; in physical indicators, the existence of public parking lots; and in urban service indicators, the organization of nuisance jobs and industries. Providing an appropriate model of desirable urban development showed that, from the perspective of citizens, urban services and the environment, socio-cultural, physical, and economic priorities will be effective in improving the functional structure of urban areas.

References:

پیله ور، علی؛ عطایی، سینا؛ زارعی، عبد ا.... (1390). بررسی تأثیر میان‎کنش فضایی بر تعادل فضایی در ساختار شهری بجنورد با استفاده از فنِّ چیدمان فضا. پژوهشهای جغرافیای انسانی. 44 (1)، 87-102.
جعفرزاده، کاوه و ديگران (1397). مدل سازی تغییرات ساختار شهری با رویکرد برنامه ریزی فضایی برای رسیدن به توسعه پایدار شهری - مطالعه موردی: شهر قائم‌شهر. فصلنامه علمی- پژوهشی اطلاعات جغرافیایی «سپهر. 27 (107)، 209-222. doi: 10.22131/sepehr.2018.33577
حسینی، علی؛ پوراحمد، احمد (1400). تبیین مفاهیم و رویکردهای ساختار فضایی در مناطق شهری چندمرکزی: ارائه چارچوبی مفهومی. دانش شهرسازی. 5 (2)، 37-62. doi: 10.22124/upk.2021.16155.1433
حقانی، سهیلا؛ لطفی، صدیقه؛ آنامرادنژاد، رحیم بردی (1399). بررسی ساختار فضایی منطقه شهری مازندران مرکزی با تاکید بر شبکه اجتماعی. جغرافیا و توسعه فضای شهری. 7 (1)، 55-77. doi: 10.22067/gusd.v7i1.84164
داداش پور، هاشم؛ میری لواسانی، امیررضا (1394). تحلیل الگوهای فضایی پراکنده‌رویی در منطقه کلان‌شهری تهران. برنامه ریزی فضایی. 5 (1)، 146-123.
ریاضی، حسین؛ حقیقت نائینی، غلامرضا؛ داداش‌پور، هاشم (1402)، ساختار عملکردی-فضایی در ارتباط با کیفیت دسترسی‌پذیری پایدار محدوده میدان انقلاب تهران. فصل‌نامه تحقیقات جغرافیایی. ۳۸ (۲)، ۱۹۱-۲۰۱
زادولی خواجه، شاهرخ؛ اصغری زمانی، اکبر؛ محمدی، فاطمه (1400). بازاندیشی در ساختار فضایی کلان‌شهرها از منظر پراکنش هسته‌های عملکردی (مطالعه موردی: کلان‌شهر تبریز). مطالعات ساختار و کارکرد شهری. 8 (28)، 91-112. doi: 10.22080/usfs.2021.19440.2024
سنایی، مجید؛ هاشمی، سید مصطفی؛ علی‌پور، حسین (1402). ارائه الگوی راهبردی ساختار فضایی مناطق کویری و بیابانی ایران با رویکرد استقرار پایدار جمعیت با نگاه دفاعی و امنیتی، مطالعه موردی استان خراسان جنوبی. فصلنامه آماد و فناوری دفاعی. 6 (2)، 180-151.
عباسی ورکی، الهام و ديگران (1402). تحلیل ساختاری-کارکردی سازمان فضایی منطقه شهری قزوین. آمایش محیط. 60 (16)، 1-22.
قهری، شلاله؛ یزدانی، محمدحسن؛ محمدی، علیرضا (1403). بررسی تحولات مورفولوژی شهری با رویکرد کالبدی- فضایی (مطالعه موردی: شهراردبیل). مطالعات علوم محیط زیست. 9 (1)، 7930-7919. doi: 10.22034/jess.2023.398055.2036
قهرمانی، حسین؛ علی‌پوری، احسان (1400). تحلیل ساختار فضایی استان اصفهان با تأکید برثبات و استقرار جمعیت. فصلنامه آماد و فناوری دفاعی. 4 (2)، 82-59.
محمدی، محمود؛ شاهیوندی، احمد؛ محمدی، شهرام (1393). تحلیل ساختار فضایی-کالبدی محدوده مرکزی شهر زنجان با رویکرد تفکر راهبردی. فصلنامه مطالعات شهری. 4 (13)، 82-71.
ملک‌زاده، ندا؛ داداش‌پور، هاشم؛ رفیعیان، مجتبی (1400). فرامطالعه مطالعات مرتبط با ساختار فضایی شهری و منطقه‌ای در ایران در بازه زمانی 1380-1398. معماری و شهرسازی ایران. 12 (1)، 37-57. doi: 10.30475/isau.2020.165634.1158
مهران‌پور، جعفر؛ پورمحمدی، محمدرضا؛ روستایی، شهریور (1403). تحلیلی بر ساختار و هسته‌های عملکردی شهر از منظر الگوهای فضایی، زمانی و تحرک انسانی (مطالعه موردی: کلان‌شهر تبریز). فضای شهری و حیات اجتماعی. 3 (11)، 79-92. doi: 10.22034/jprd.2024.55200.1027
Kii, M.; Tamaki, T. & Suzuki, T. (2023). Estimating urban spatial structure based on remote sensing data. Sci Rep. 13, 8804. https://doi.org/10.1038/s41598-023-36082-8
Liu, Z. & Liu, S. (2018). Polycentric development and the role of urban polycentric planning in China’s mega cities: An examination of Beijing’s metropolitan area. Sustainability. 10 (5), 1588.
Liu, K.; Murayama, Y.; Ichinose, T. (2020). Using a new approach for revealing the spatiotemporal patterns of functional urban polycentricity: A case study in the Tokyo metropolitan area. Sustainable Cities and Society. 59, 102176. https://doi.org/10.1016/j.scs.2020.102176.
Shi, Y. (1999). From a singe center city to a multi-centers city spatial organization pattern of metropolitan development in China. Urban Planning Rev. 3, 36–39.
Shen, L. et al (2024). The structural and functional development of an urban network system from the perspective of flow space: A case study of Nanjing. Land. 13 (7), 1099. https://doi.org/10.3390/land13071099
Tomko, M. & Winter, S. (2013). Describing the functional spatial structure of urban environments. Computers, Environment and Urban Systems. 41, 177-187. https://doi.org/10.1016/j.compenvurbsys.2013.05.002.
Yue, W.; Liu, Y. & Fan, P. (2010). Polycentric urban development: The case of Hangzhou. Environment and Planning A. 42 (3), 563-577.
Wu, C.; Smith, D. & Wang, M. (2021). Simulating the urban spatial structure with spatial interaction: A case study of urban polycentricity under different scenarios. Computers, Environment and Urban Systems. 89, 101677. https://doi.org/10.1016/j.compenvurbsys.2021.101677.
Xi, Y. et al (2022). Characterising population spatial structure change in Chinese cities. Cities. 123, 1-11.
Zhu, J.; Niu, X. & Wang, Y. (2024). Polycentric urban spatial structure identification based on morphological and functional dimensions: Evidence from three Chinese cities. Sustainability. 16 (6), 2584. https://doi.org/10.3390/su16062584
Zhang, L.; Zhang, L. & Liu, X. (2022). Evaluation of urban spatial growth performance from the perspective of a polycentric city: A case study of Hangzhou. Land. 11 (8), 1173. https://doi.org/10.3390/land11081173
Zhou, C. & Ye, C. (2013). Progress on studies of urban spatial structure in China. Progress in Geography. 32 (7), 1030-1038