Principles and Concepts to Achieve Successful Ecotourism

Subject Areas : Water and Environment

Seyedhamed Mirkarimi ¹ , Sahar Saeidi ² , Sepideh Saeidi ³

1 - Assistant Professor of Environmental Sciences, Gorgan University of Agricultural Sciences & Natural Resources, Gorgan, Iran *(Corresponding Author).
2 - Bachelor of Environmental Sciences, Gorgan University of Agricultural Sciences & Natural Resources, Gorgan, Iran
3 - PhD Condidate of Environmental Sciences, Gorgan University of Agricultural Sciences & Natural Resources, Gorgan, Iran

Received: 2015-08-23 Accepted : 2016-01-13 Published : 2016-06-21

Keywords: Sustainability, Tourism, Ecotourism, Local Communities,

Abstract :

Tourism is now one of the most important economic, social and cultural issues. Development of ecotourism as one of the most attractive type of tourism could have had remarkable environmental impacts in addition to its economic, social and cultural effects. These effects would have had destructive impacts on many aspects of human and natural environment if not carefully considered, and do not develop preventive measures in the form of guidelines, standards and continuous evaluations and would have caused instability in environment and consequently in ecotourism. However, ecotourism as an appropriate tool could have had a global or regional role in sustainable tourism. Unfortunately, ecotourism now is not properly managed and is defined in a way that is far from the standards which are discussed in this paper to achieve sustainable success. For example, community participation and satisfaction of native people in tourism activities is one of the necessities to achieve the goals of sustainable tourism. On the other hand, adopted tourism policies not only should have pay attention to the marketing and the number of visitors but also should considered to the visitors experience quality and the region integrity. The purpose of this article is to explain, interpret and differentiate the concepts of tourism and ecotourism and develop some of the required principles and policies to achieve the sustainable tourism using ecotourism.

References:

1. هوشمند، محمد؛ مصطفوی، سید مهدی؛ احمدی شادمهری؛ محمد طاهر و محقق، اکرم. 1392. بررسی تأثیر گردشگری بر کاهش فقر در کشورهای منتخب در حال توسعه. مجله‌ی برنامه‏ریزی و توسعه گردشگری، دوره 2، شماره 4، ص­ص. 28-11.


2. رهنمایی، محمد تقی. 1379. طرح جامع گردشگری استان اردبیل. 155 ص.


3. بدری، علی؛ طیبی، صدر اله. 1391. بررسی عوامل مؤثّر بر هزینه‌های گردشگری مذهبی مطالعه‌ی موردی: شهر مشهد مقدس. مجله‌ی برنامه‏ریزی و توسعه گردشگری. شماره 1، ص­ص: 177-153.


4. اربابیان، شیرین؛ رأفت، بتول و اشرفیان‌پور، مریم. 1392. بررسی رابطه توریسم بین‌الملل و رشد اقتصادی (مطالعه موردی: کشورهای منتخب عضو سازمان کنفرانس اسلامی). مجله پژوهش‌های رشد و توسعه اقتصادی، دوره 4، شماره 13، ص­ص: 116-97.


5. فیض بخش، هوشنگ. 1391. صنعت توریسم در ایران و جهان. انتشارات مدرسه عالی خدمات جهانگردی و اطلاعات. 268 ص.


6. رضوانی، علی اصغر. 1386. جغرافیا و صنعت توریسم. انتشارات دانشگاه پیام نور. 226 ص.
   
   
   1. The International Ecotourism Society, 1993. Ecotourism Guidelines for Nature Tour Operators, the International Ecotourism Society, Burlington, VT, USA.
   
   
   2. IUCN.1996. Guidelines for protected area management categories CNPPA with the assistance of WCMC. IUCN, Gland, Switzerland and Cambridge, UK.
   
   

9. Wood, M. E. 2002. Ecotourism: Principles, Practices and for Sustainability. Pub: UNEP. 64 pp.

1. حاجی نژاد، علی و یاری، منیر. 1392. برنامه‌ریزی راهبردی اکوتوریسم با استفاده از مدل ترکیبیSWOT - TOPSIS مورد: پارک جنگلی بلوران کوهدشت. مجله‌ی برنامه ریزی و توسعه گردشگری . دوره 11، شماره 32، ص­ص: 191-177.
   
   
   1. Steck, B., Strasdas, W. and Gustedt, E. 1999. Tourism in Technical: A guide to the Conception, Planning and Project Accompanying Measures in Regional Rural Development and Nature Conservation, Deutsche Gesellschaft for Technische Zusammenarbit (GTZ), Eschborn, Germany.
   
   


2.  رنجبر، محسن. 1387. مقدمه‏ای بر برنامه‏ریزی و مدیریت اکوتوریسم. نشر آییژ، 160 ص.


3. زاهدی، شمس­السادات. 1385. مبانی توریسم و اکوتوریسم پایدار: با تاکید بر محیط‌زیست. انتشارات دانشگاه علامه طباطبایی. 215 ص.
   
   
   1. Wesche, R. and Drumm, A. 1993. Defending the rain forest, Accion Amazonia, Quito, Ecuador.
   
   
   2. Nhvenegard, C. 1994. Ecotourism. Journal of Tourism studies, Vol, 15. PP: 32-39.
   
   
   3. Grant, J. and Allcock, A. 1998. National planning limitations, objectives and lessons: The development of Australia’s National Ecotourism Strategy. In: lindberg, K. Epler Wood, M and Engeldrum, D. (eds.), Ecotourism: A guide for planners and managers Vol. 2, The International Ecotourism Society, Burlington. VT, USA.
   
   


4. فتاح‌پور، داراب. 1390. تحلیلی بر جایگاه اکوتوریسم در توسعه پویا و پایدار نواحی غربی کشور. فصلنامه سپهر، دوره 22، شماره 85، ص­ص. 51-47.


5. ملا، لیلا. 1389. اکوتوریسم در ایران، نیازمند    مدیریت صحیح. ماهنامه ایرانا، شماره 30، ص­ص. 17-14.


6. شادمان فخرآبادی، اعظم؛ شادمان فخرآبادی، روح‌اله. 1392. بررسی رابطه ی صنعت گردشگری (توریسم) و افزایش احساس امنیت (گردشگران) در ایران. فصلنامه انتظام اجتماعی، سال پنجم، شماره 3، ص­ص. 186-171.


7. محمودی، عبدالصمد. 1392. صنعت توریسم و چهره مدنی فرهنگ. نشریه توریسم، شماره 42، ص. 59.