بررسی پیامدهای امنیتی عضویت ایران در معاهدات خلع سلاح و کنترل تسلیحات ( مطالعه موردی: معاهده منع گسترش سلاح‌های هسته‌ای )
محورهای موضوعی : فصلنامه علمی تحقیقات سیاسی و بین المللیسیداصغر جعفری 1 , علیرضا قاسمی 2
1 - استادیار گروه دیپلماسی دفاعی دانشگاه مالک اشتر تهران
2 - کارشناس ارشد دیپلماسی کنترل تسلیحات
کلید واژه: امنیت, جمهوری اسلامی ایران, کنترل تسلیحات, خلع سلاح, معاهده منع گسترش,
چکیده مقاله :
یکی از روش‌های تقویت صلح و امنیت در سطح ملی و بین‌المللی، ایجاد توافقات خلع سلاح و کنترل تسلیحاتی می‌باشد. کنترل تسلیحات و خلع سلاح چه از نظر روند و چه از نظر مفاد و مقررات، ابزارهای پر اهمیت و تاثیر گذار در امنیت کشورها به شمار می‌آیند؛ زیرا موجب رفع ابهامات در رفتارهای نظامی و سیاست خارجی دولت شده و ثبات را افزایش می‌دهند. از سوی دیگر عضویت در این نوع از معاهدات پیامدهای امنیتی خاصی را به دنبال دارند، همچون معاهده منع گسترش سلاح‌های هسته‌ای که باعث تحدید حاکمیت کشورها می‌شود. نوشتار حاضر با روش توصیفی – تحلیلی در پی نشان دادن پیامدهای امنیتی عضویت ایران در معاهدات خلع سلاح و کنترل تسلیحات می‌باشد. جمهوری اسلامی ایران با عضویت در سال 1968 به معاهده منع گسترش بار تعهدات امنیتی خاصی را پذیرفته است. این نوشتار با بررسی پیامدهای امنیتی عضویت ایران در معاهده منع گسترش سلاح‌های هسته‌ای به این نتیجه می‌رسد که معاهده مذکور باعث تضعیف توان نظامی، علمی و صنعتی و از سوی دیگر به تضعیف و تحدید امنیت منجر می‌شود.
Abstract One of the ways to strengthen peace and security in national and international level is creation of agreements in disarmament and arms control. Arms control and disarmament both are important and effective instruments in security of the countries from the view point of process, content and regulations because on the one hand it removes the ambiguities in the military and foreign policy behavior of the governments and increases the stability and on the other hand membership in these treaties have particular security implications like the Non-Proliferation Treaty which relatively limits the sovereignty of the countries. The present article by a descriptive-analytical method wants to illustrate the security implications of the membership of Iran in disarmament and arms control treaties. Iran by joining the membership of Non-Proliferation Treaty in 1968 has accepted specific security obligations. The present article by examining security implications of Iran’s membership of Non-Proliferation Treaty has arrived at this conclusion that the above treaty besides weakening and limiting the security of Iran undermines military, scientific and industrial power also.