روند رو به رشد شهرنشینی در سال های بعد از انقلاب صنعتی باعث کاهش ظرفیت شهرها در برآورده ساختن نیاز شهروندان و توانمندی آن ها شد. در این راستا وقوع حوادثی غیرمنتظره چون شیوع کرونا لزوم سنجش انعطاف پذیری شهرها را بیشازپیش مطرح کرده است تا تناسبی بین ظرف و مظروف شهری بر چکیده کامل
روند رو به رشد شهرنشینی در سال های بعد از انقلاب صنعتی باعث کاهش ظرفیت شهرها در برآورده ساختن نیاز شهروندان و توانمندی آن ها شد. در این راستا وقوع حوادثی غیرمنتظره چون شیوع کرونا لزوم سنجش انعطاف پذیری شهرها را بیشازپیش مطرح کرده است تا تناسبی بین ظرف و مظروف شهری برقرار گردد. اگرچه شیوع کرونا حادثه ای غیرمنتظره است؛ ولی سال های گذشته از طریق سارس به شهرها هشدار داده شده بود تا جامعه بشری بهطور عام و شهرها بهطور اخص سیاستهایی را در برابر حوادثی چون بیماری های عفونی با شیوع بالا اتخاذ کنند، اما تاکنون به مسائل بیماری های عفونی در شهرها توجه نشده است، در نتیجه وقتی شهرها با چنین حوادثی روبرو می شوند، سردرگمی و ناتوانی بیشتری به نمایش گذاشته می شود. تحقیق حاضر با هدف تاب آوری شهرها در برابر بیماری های عفونی درصدد است، تمام آثاری را که بیماری های عفونی می تواند بر شهرها ایجاد کند، شناسایی و در نهایت بهترین راهکارهای مقابله را ارائه دهد. برای این منظور از روش اسنادی –میدانی برای جمع آوری اطلاعات استفادهشده است و بهمنظور تحلیل و ارزیابی از تکنیک های FEMA و FAAO و جهت نمایش گرافیکی ازGIS بهره برده شده است. نتایج تحقیق نشان داده است که؛ تعطیلی حرفه های کوچک، ناتوانی اقشار ضعیف در تأمین مایحتاج زندگی، رنگ باختن عدالت اجتماعی-فضایی در توزیع و بهره مندی خدمات، اثرات روحی و روانی نامطلوب در شهروندان در معرض بیماری، اثر معکوس حملونقل عمومی در بیماری، کمیابی و احتکار مواد غذایی-درمانی، تعطیلی و تعلیق فعالیت های آموزشی، ناهماهنگی نهادهای مدیریت شهری مقابله با کووید-19، اثر معکوس رشد تراکمی در برابر بیماری عفونی، مهمترین اثرات بیماری عفونی بر شهرها بوده اند، در این راستا عملکردهایی جهت کنترل و تاب آوری شهر قبل و بعد از شکست ارائه شدهاند که نتایج حاصل از آنها موفقیتآمیز بوده اند.
پرونده مقاله
همهگیری و شیوع گسترده ویروس کرونا با شتابی کمسابقه، زیست بشری و بهطور خاص شهرها را در معرض یک مخاطره دشوار داده که این بار بیش از آسیبهای موضوعی و موضعی، کلیت و بقای جوامع شهری را در تمام ارکان آن، در معرض آسیب قرار داده است. مدیریت بحران اجتماعمحور بهعنوان روشی چکیده کامل
همهگیری و شیوع گسترده ویروس کرونا با شتابی کمسابقه، زیست بشری و بهطور خاص شهرها را در معرض یک مخاطره دشوار داده که این بار بیش از آسیبهای موضوعی و موضعی، کلیت و بقای جوامع شهری را در تمام ارکان آن، در معرض آسیب قرار داده است. مدیریت بحران اجتماعمحور بهعنوان روشی نوین در مدیریت بحران بهمنظور مشارکت تمام اقشار جامعه در زمینهی مخاطرات، اثرات بسزایی در کاهش آسیبپذیری و درنتیجه زمان پایداری در برابر بلایا در شهرها دارد لذا هدف پژوهش حاضر تحلیل عوامل مؤثر برافزایش تابآوری جوامع در برابر همهگیری کرونا با رویکرد مدیریت بحراناجتماعمحور است. این پژوهش به لحاظ روش توصیفی-تحلیلی و ازلحاظ هدف کاربردی است. شناسایی مؤلفههای پژوهش از طریق بررسی مبانی نظری و تئوریک پژوهش و انجام تحلیل دلفی با مشارکت متخصصین رشتة برنامهریزی شهری در دانشگاهها و مراکز پژوهشی بهعنوان اعضای پانل صورت گرفته است. برای گردآوری دادههای موردنیاز از روش کتابخانهای و از روش پیمایشی بهصورت پرسشنامه استفاده شد. در بخش تجزیهوتحلیل از مدل تحلیل عاملی تأییدی در قالب مدلسازی معادلات ساختاری در نرمافزار AMOS نوع مؤلفهها با توجه به اثرگذاری و اثرپذیری بر سایر مؤلفهها مورد تحلیل قرار گرفت. تحلیل ساختار ارتباطی عوامل مؤثر شناساییشده با استفاده از تحلیل عاملی تأییدی نشان میدهد که عوامل شناساییشده دارای ارتباط ساختاری معنادار در خلق جوامع تاب آور در برابر کرونا در شهر زنجان میباشد. نتایج همچنین نشان میدهد که عامل مشارکت و شبکههای اجتماعی (F1) با بار عاملی 89/0، عامل سرمایه اجتماعی (F2) با بار عاملی 88/0، دانش و مهارتها (F3) با بار عاملی 85/0 و آگاهی (F4) با بار عاملی 75/0 بیشترین تأثیر را در خلق جوامع تاب آور در برابر بیماری کرونا دارند.
پرونده مقاله