تحفة العجم، اثری تازه یافته از سیّد حسین شاه (حقیقت)
محورهای موضوعی : فصلنامه بهارستان سخنمهدیه رضوی زاده 1 , احمدرضا یلمه‌ها 2 * , .مریم محمودی 3
1 - دانشجوی دکتری گروه زبان و ادبیّات فارسی، واحد دهاقان، دانشگاه آزاد اسلامی ، دهاقان، ایران.
2 - استاد گروه زبان و ادبیات فارسی، واحد دهاقان، دانشگاه آزاد اسلامی، دهاقان، ایران.
3 - دانشیارگروه زبان و ادبیات فارسی، واحد دهاقان، دانشگاه آزاد اسلامی، دهاقان، ایران.
کلید واژه:
چکیده مقاله :
چکیده تعالی فرهنگی هر جامعه، در گرو شناخت صحیح دستاوردهای گوناگون و آثار فرهنگی و میراث‌های مادّی و معنوی پیشینیان و برقراری ارتباط آگاهانه با آن آثار است. با احیای نسخ خطّی شناخت هرچه بیشتر مجاهدات و قابلیّت‌های علمی اندیشمندان پیشین، میسّرتر شده و فضای پاسخ‌گویی به بخشی از نیازهای علمی پژوهشگران جدید ایجاد می شود. با تصحیح و احیای آثار گذشتگان و بازگرداندن هر یک از آثاری که به صورت نسخة خطّی در کنج کتابخانه‌ها مهجور مانده‌اند، می‌توان زنجیره فرهنگ و تمدّن را کامل نمود، و به شناختی دقیق و قضاوتی صحیح‌تر دربارة پیشینة فرهنگ و ادب ایران رسید. این ضرورت در حوزة زبان و ادبیّات بیشتر احساس می‌شود، زیرا هر متنی گوشه‌ای از ساختار و تاریخ تطّور زبان و ادبیّات ما را نشان می‌دهد. تحفة‌العجم از نسخه‌های خطّی سدة سیزدهم هجری است که تاکنون تصحیح نشده است و تصحیح و چاپ آن می‌تواند ما را با ادبیّات و ویژگی‌های زبانی این دوره، آشناتر سازد. از این اثر سه دست نوشته تاکنون شناسایی شده است و این پژوهش بر اساس نسخة 1427 کتابخانة مجلس انجام یافته است. بی‌شکّ معرّفی و تصحیح این متن، تلاشی در جهت احیاء و بازگردانی یکی از متون بلاغی و دستوری قرن سیزدهم هجری به مجموعة بزرگِ ادبِ فارسی است. این پژوهش می‌تواند زمینة مناسبی ، برای آشنایی بهتر محقّقان، دانشجویان و دوستدارانِ ادب فارسی، با یکی از شخصیّت‌‌های ادبی آن دوره، که تاکنون آثارش مورد توجّه قرار نگرفته است، فراهم سازد.
Abstract The cultural transcendence of every society is in the pledge of understanding the numerous achievements and cultural works and material and spiritual heritages of the past and having knowledge in relation with those works. By the reviving the manuscripts, recognizing the struggles and scientific capabilities of the previous thinkers become available and answering to some scientific needs of new researchers become possible. By correction and renewal of old works and returning them to the cycle of the people's investigation, one can have the precise recognition and judgment about the history of the culture and literature of this nation, Iran. This necessity is more felt in the language and literature domain, because every text reveals us a corner of the structure and the development of literature. Tohfatolajam is of 13th c copies which have not been corrected yet, and its correction and printing can make us familiar with its lingual specifications. So far, three manuscripts of this work have been known; and this research is based on the copy registered by the number of 1427 which exists in the parliament library. No doubt, introducing and correcting it will be a valuable duty in reviving and returning one of the rhetoric and grammatical texts of the 13th century to the great collection of Persian literature. This research can provide a suitable bases for the researchers, students and the adherents of Persian literature and also be familiar with one of the literary character of that time who has not been presented to the literary community.