زمینه و هدف: سیستم اپیوئیدرژیک و گیرندههای مختلف آن نقش مهمی در کنترل مرکزی اخذ غذا در پرندگان ایفا میکنند. از سوی دیگر، اثر کاهشی اکسیتوسین نیز بر اخذ غذا پرندگان مشاهده شده است. مطالعه کنونی با هدف بررسی اثرات همافزایی اکسیتوسین با سیستم اپیوئیدرژیک بر رفتار تغذ چکیده کامل
زمینه و هدف: سیستم اپیوئیدرژیک و گیرندههای مختلف آن نقش مهمی در کنترل مرکزی اخذ غذا در پرندگان ایفا میکنند. از سوی دیگر، اثر کاهشی اکسیتوسین نیز بر اخذ غذا پرندگان مشاهده شده است. مطالعه کنونی با هدف بررسی اثرات همافزایی اکسیتوسین با سیستم اپیوئیدرژیک بر رفتار تغذیهای در جوجههای تخمگذار صورت گرفته است.روش کار: این مطالعه در سه آزمایش انجام گرفت، به طوریکه هر آزمایش از یک گروه کنترل و سه گروه تیمار تشکیل شده بود. در تمامی گروهها، پرندگان تزریق داخل بطنی مغزی ‎محلول رقیق کننده یا محلول دارویی را پس از 3 ساعت محرومیت غذایی دریافت کردند. در آزمایش اول: سرم فیزیولوژی، اکسیتوسین(16/0 نانومول )، DAMGO(آگونیست گیرندههای مو اپیوئیدی، 5/62 پیکومول) و اکسیتوسین به همراه DAMGO تزریق گشت. آزمایشهای بعدی مطابق با آزمایش اول انجام شدند، با این تفاوت که DPDPE (آگونیست گیرندههای دلتا اپیوئیدی، 20 نانومول) در آزمایش دوم و U-50488H(آگونیست گیرندههای کاپا اپیوئیدی، 10 نانومول) در آزمایش سوم، جایگزین DAMGO شده و به تنهایی و همراه با اکسیتوسین تزریق شدند. پس از تزریق، آب و غذا بدون محدودیت در دسترس پرندگان قرار گرفت و مصرف غذا (گرم) بر اساس درصد وزن بدن ‎اندازه گیری شد.یافتهها: نتایج نشان داد که تزریق همزمان دوزهای تحت اثر اکسیتوسین و DAMGO منجر به کاهش معنیدار اخذ غذا شد (05/0 p<).نتیجهگیری: بر اساس یافتهها، به نظر میرسد احتمالا یک اثر همافزایی بین اکسیتوسین با آگونیست گیرنده مو اپیوئیدی در کنترل اخذ غذا در جوجههای تخمگذار وجود دارد.
پرونده مقاله
زمینه و هدف: تعدیل اشتها مجموعه ای از مکانیسم های پیچیده فیزیولوژیک است که نواحی مختلف دستگاه عصبی مرکزی را تحت تاثیر قرار میدهد. سیستمهای ملانوکورتینی، کورتیکوتروپینی و هیستامینرژیک نقش مهمی در کنترل مرکزی اخذ غذا در پرندگان ایفا میکنند. از سوی دیگر، لپتین اخذ غذا چکیده کامل
زمینه و هدف: تعدیل اشتها مجموعه ای از مکانیسم های پیچیده فیزیولوژیک است که نواحی مختلف دستگاه عصبی مرکزی را تحت تاثیر قرار میدهد. سیستمهای ملانوکورتینی، کورتیکوتروپینی و هیستامینرژیک نقش مهمی در کنترل مرکزی اخذ غذا در پرندگان ایفا میکنند. از سوی دیگر، لپتین اخذ غذا در پرندگان را کاهش می دهد. مطالعه حاضر به منظور بررسی اثرات سینرژیستی سیستمهای ملانوکورتینی، کورتیکوتروپینی و هیستامینرژیک با لپتین بر رفتار تغذیهای در جوجه های گوشتی 5 روزه صورت گرفته است.مواد و روش ها: تعداد 132 جوجه بطور تصادفی در سه گروه آزمونی تقسیم شدند. هر آزمون شامل یک گروه کنترل و 3 گروه تیمار بود. در تمام آزمایشات، پرندگان پس از 3 ساعت محرومیت غذایی تزریق داخل بطنی مغزی، ‎محلول رقیق کننده یا محلول دارویی را دریافت کردند. در آزمون اول: سرم فیزیولوژی، لپتین(5/2 میکروگرم)، هیستامین(75 نانومول) و لپتین به همراه هیستامین تزریق شد. آزمونهای بعدی مطابق با آزمون اول انجام شدند، با این تفاوت که در آزمون دوم، به جای هیستامین، MTII (آگونیست گیرندههای MC3/MC4 ملانوکورتینی) (45/2 پیکومول) و در آزمایش سوم، Urocortin (آگونیست گیرندههای CRF1/CRF2 کورتیکوتروپینی) (1/0میکروگرم) به تنهایی و همراه با لپتین تزریق شدند. سپس پرندگان بدون محدودیت به آب و غذا دسترسی داشتند و مصرف غذا (گرم) بر اساس درصد وزن بدن ‎اندازه گیری شد.نتایج: نتایج نشان داد که تزریق همزمان لپتین و هیستامین، لپتین و MTII و همچنین لپتین و Urocortin به کاهش معنیدار اخذ غذا منجر شد (001/0p< ).نتیجهگیری: بر اساس یافتهها، به نظر میرسد احتمالا یک اثر سینرژیستی میان سیستمهای ملانوکورتینی، کورتیکوتروپینی و هیستامینرژیک با لپتین در کنترل اخذ غذا در جوجههای گوشتی وجود دارد.
پرونده مقاله