زمینه و هدف: در مغز پرندگان و پستانداران پپتیدهای متنوعی در تنظیم اخذ غذا نقش دارند. ملانوکورتین و کورتیکوتروپپن نقش مهمی در کنترل اخذ غذا دارند. از طرفی فوئنکسین- 14 اخذ غذا را افزایش می دهد. مطالعه حاضر به منظور بررسی گیرنده های سینرژیستی کورتیکوتروپین و ملانوکورتین چکیده کامل
زمینه و هدف: در مغز پرندگان و پستانداران پپتیدهای متنوعی در تنظیم اخذ غذا نقش دارند. ملانوکورتین و کورتیکوتروپپن نقش مهمی در کنترل اخذ غذا دارند. از طرفی فوئنکسین- 14 اخذ غذا را افزایش می دهد. مطالعه حاضر به منظور بررسی گیرنده های سینرژیستی کورتیکوتروپین و ملانوکورتین با دوز تحت اثر فوئنکسین- 14 بر اخذ غذا در جوجه های نوزاد صورت گرفته است.مواد و روش ها: تعداد 192 جوجه بطور تصادفی در چهار گروه آزمایشی تقسیم شدند. شامل یک گروه کنترل و 3 گروه تیمار بود. در تمام آزمایشات، پرندگان پس از 3 ساعت محرومیت از غذا ‎با تزریق داخل مغزی بطنی ‎دسترسی بدون محدودیت به غذا و آب داشتند. مصرف غذا بر اساس درصد وزن بدن ‎اندازه گیری شد. تیماراول: محلول کنترل، فوئنکسین- 14 ، Astressin-B و فوئنکسین- 14 + Astressin-B ، تیمار دوم: محلول کنترل، فوئنکسین- 14 ، Astressin-2B و فوئنکسین- 14 + Astressin-2B و تیمار سوم: محلول کنترل، فوئنکسین- 14 ، SHU9119 و فوئنکسین- 14 + SHU9119 و در تیمار چهارم: محلول کنترل، فوئنکسین- 14 ، MCL0020و فوئنکسین- 14 + MCL0020 تزریق شد.نتایج: تزریق همزمان فوئنکسین- 14 + Astressin-B و فوئنکسین- 14 + Astressin-2B بطور معنی داری موجب افزایش اخذ غذا شد(05/0 > p )، درحالیکه تزریق همزمان فوئنکسین- 14 با SHU9119 و فوئنکسین- 14 با MCL0020 نتوانست اخذ غذا را تغییر دهد(05/0<p).نتیجه گیری: با توجه به نتایج تزریق همزمان فوئنکسین- 14 و Astressin-2B بطور معنی داری موجب افزایش اخذ غذا شد. احتمالا یک اثر سینرژیستی بین فوئنکسین- 14 و سیستم کورتیکوتروپینی در کنترل اخذ غذا در جوجه ها وجود دارد.
پرونده مقاله
زمینه و هدف: سیستم اپیوئیدرژیک و گیرندههای مختلف آن نقش مهمی در کنترل مرکزی اخذ غذا در پرندگان ایفا می‌کنند. از سوی دیگر، اثر کاهشی اکسی‌توسین نیز بر اخذ غذا پرندگان مشاهده شده است. مطالعه کنونی با هدف بررسی اثرات هم‌افزایی اکسی‌توسین با سیستم اپیوئیدرژیک بر رفتار تغذ چکیده کامل
زمینه و هدف: سیستم اپیوئیدرژیک و گیرندههای مختلف آن نقش مهمی در کنترل مرکزی اخذ غذا در پرندگان ایفا می‌کنند. از سوی دیگر، اثر کاهشی اکسی‌توسین نیز بر اخذ غذا پرندگان مشاهده شده است. مطالعه کنونی با هدف بررسی اثرات هم‌افزایی اکسی‌توسین با سیستم اپیوئیدرژیک بر رفتار تغذیه‌ای در جوجههای تخمگذار صورت گرفته است.روش کار: این مطالعه در سه آزمایش انجام گرفت، به طوریکه هر آزمایش از یک گروه کنترل و سه گروه تیمار تشکیل شده بود. در تمامی گروه‌ها، پرندگان تزریق داخل بطنی مغزی ‎محلول رقیق کننده یا محلول دارویی را پس از 3 ساعت محرومیت غذایی دریافت کردند. در آزمایش اول: سرم فیزیولوژی، اکسی‌توسین(16/0 نانومول )، DAMGO(آگونیست گیرندههای مو اپیوئیدی، 5/62 پیکومول) و اکسی‌توسین به همراه DAMGO تزریق گشت. آزمایش‌های بعدی مطابق با آزمایش اول انجام شدند، با این تفاوت که DPDPE (آگونیست گیرندههای دلتا اپیوئیدی، 20 نانومول) در آزمایش دوم و U-50488H(آگونیست گیرندههای کاپا اپیوئیدی، 10 نانومول) در آزمایش سوم، جایگزین DAMGO شده و به تنهایی و همراه با اکسی‌توسین تزریق شدند. پس از تزریق، آب و غذا بدون محدودیت در دسترس پرندگان قرار گرفت و مصرف غذا (گرم) بر اساس درصد وزن بدن ‎اندازه گیری شد.یافته‌ها: نتایج نشان داد که تزریق همزمان دوزهای تحت اثر اکسی‌توسین و DAMGO منجر به کاهش معنی‌دار اخذ غذا شد (05/0 p<).نتیجه‌گیری: بر اساس یافته‌ها، به نظر می‌رسد احتمالا یک اثر هم‌افزایی بین اکسی‌توسین با آگونیست گیرنده مو اپیوئیدی در کنترل اخذ غذا در جوجههای تخمگذار وجود دارد.
پرونده مقاله
زمینه و هدف: تعدیل اشتها مجموعه ای از مکانیسم های پیچیده فیزیولوژیک است که نواحی مختلف دستگاه عصبی مرکزی را تحت تأثیر قرارمی دهد. نورآدرنالین، سروتونین و اکسی توسین نقش مهمی در کنترل مرکزی اخذ غذا در پرندگان دارند. از طرفی نسفاتین اخذ غذا در پرندگان را کاهش می دهد. چکیده کامل
زمینه و هدف: تعدیل اشتها مجموعه ای از مکانیسم های پیچیده فیزیولوژیک است که نواحی مختلف دستگاه عصبی مرکزی را تحت تأثیر قرارمی دهد. نورآدرنالین، سروتونین و اکسی توسین نقش مهمی در کنترل مرکزی اخذ غذا در پرندگان دارند. از طرفی نسفاتین اخذ غذا در پرندگان را کاهش می دهد. مطالعه حاضر به منظور بررسی اثرات سینرژیست نورآدرنالین، سروتونین و اکسی توسین با نسفاتین بر رفتار تغذیه ای در جوجه های گوشتی 5 روزه صورت گرفته است. مواد و روش ها: تعداد 144 جوجه به طور تصادفی در سه گروه آزمایشی تقسیم شدند. هر آزمایش شامل یک گروه کنترل و 3 گروه تیمار بود. در همه آزمایش ها، پرندگان پس از 3 ساعت محرومیت غذایی تزریق داخل بطنی مغزی ‎محلول رقیق کننده یا محلول دارویی را دریافت کردند. مصرف غذا بر اساس درصد وزن بدن ‎اندازه گیری شد. در آزمایش اول: سرم فیزیولوژی، نورآدرنالین، نسفاتین و نورآدرنالین به همراه نسفاتین تزریق شد. در آزمایش دوم: سرم فیزیولوژی، سروتونین، نسفاتین و سروتونین همراه با نسفاتین تزریق شد. در آزمایش سوم: سرم فیزیولوژی، اکسی توسین، نسفاتین و اکسی توسین به همراه نسفاتین تزریق شد.نتایج: نتایج نشان داد که تزریق همزمان نورآدرنالین و نسفاتین، سروتونین و نسفاتین و همچنین اکسی توسین و نسفاتین به کاهش معنی دار اخذ غذا منجر شد ( 05/0 > P) نتیجه گیری: با توجه به نتایج، احتمالاً یک اثر سینرژیستی بین نورآدرنالین، سروتونین و اکسی توسین با نسفاتین در کنترل اخذ غذا در جوجه های گوشتی وجوددارد.
پرونده مقاله
زمینه و هدف: تعدیل اشتها مجموعه ای از مکانیسم های پیچیده فیزیولوژیک است که نواحی مختلف دستگاه عصبی مرکزی را تحت تاثیر قرار می‌دهد. سیستم‌های ملانوکورتینی، کورتیکوتروپینی و هیستامینرژیک نقش مهمی در کنترل مرکزی اخذ غذا در پرندگان ایفا می‌کنند. از سوی دیگر، لپتین اخذ غذا چکیده کامل
زمینه و هدف: تعدیل اشتها مجموعه ای از مکانیسم های پیچیده فیزیولوژیک است که نواحی مختلف دستگاه عصبی مرکزی را تحت تاثیر قرار می‌دهد. سیستم‌های ملانوکورتینی، کورتیکوتروپینی و هیستامینرژیک نقش مهمی در کنترل مرکزی اخذ غذا در پرندگان ایفا می‌کنند. از سوی دیگر، لپتین اخذ غذا در پرندگان را کاهش می دهد. مطالعه حاضر به منظور بررسی اثرات سینرژیستی سیستم‌های ملانوکورتینی، کورتیکوتروپینی و هیستامینرژیک با لپتین بر رفتار تغذیه‌ای در جوجه های گوشتی 5 روزه صورت گرفته است.مواد و روش ها: تعداد 132 جوجه بطور تصادفی در سه گروه آزمونی تقسیم شدند. هر آزمون شامل یک گروه کنترل و 3 گروه تیمار بود. در تمام آزمایشات، پرندگان پس از 3 ساعت محرومیت غذایی تزریق داخل بطنی مغزی، ‎محلول رقیق کننده یا محلول دارویی را دریافت کردند. در آزمون اول: سرم فیزیولوژی، لپتین(5/2 میکروگرم)، هیستامین(75 نانومول) و لپتین به همراه هیستامین تزریق شد. آزمون‌های بعدی مطابق با آزمون اول انجام شدند، با این تفاوت که در آزمون دوم، به جای هیستامین، MTII (آگونیست گیرندههای MC3/MC4 ملانوکورتینی) (45/2 پیکومول) و در آزمایش سوم، Urocortin (آگونیست گیرندههای CRF1/CRF2 کورتیکوتروپینی) (1/0میکروگرم) به تنهایی و همراه با لپتین تزریق شدند. سپس پرندگان بدون محدودیت به آب و غذا دسترسی داشتند و مصرف غذا (گرم) بر اساس درصد وزن بدن ‎اندازه گیری شد.نتایج: نتایج نشان داد که تزریق همزمان لپتین و هیستامین، لپتین و MTII و همچنین لپتین و Urocortin به کاهش معنی‌دار اخذ غذا منجر شد (001/0p< ).نتیجه‌گیری: بر اساس یافته‌ها، به نظر می‌رسد احتمالا یک اثر سینرژیستی میان سیستم‌های ملانوکورتینی، کورتیکوتروپینی و هیستامینرژیک با لپتین در کنترل اخذ غذا در جوجههای گوشتی وجود دارد.
پرونده مقاله
ززمینه و هدف: صرع کاتامینال یا قاعدگی، شکلی خاص از صرع در زنان است که طی آن با بروز چرخه قاعدگی تشدید تشنج رخ می‌دهد و ممکن است تا 70 درصد از زنان دچار صرع را درگیر نماید. بر پایه مطالعات پیشین، نقش نوروپپتید فوئنکسین در سیستم تولیدمثلی جنس ماده مشاهده شده و اثرات ضدتشن چکیده کامل
ززمینه و هدف: صرع کاتامینال یا قاعدگی، شکلی خاص از صرع در زنان است که طی آن با بروز چرخه قاعدگی تشدید تشنج رخ می‌دهد و ممکن است تا 70 درصد از زنان دچار صرع را درگیر نماید. بر پایه مطالعات پیشین، نقش نوروپپتید فوئنکسین در سیستم تولیدمثلی جنس ماده مشاهده شده و اثرات ضدتشنجی آن نیز اخیراً به اثبات رسیده است. همچنین به نظر می‌رسد که سیستم گابائرژیک نقش مهمی در مهار تشنج ایفا کند. از این رو، مطالعه حاضر با هدف بررسی اثرات مرکزی فوئنکسین و موسیمول (آگونیست گیرنده گابا A) بر تشنجات ناشی از پنتیلن تترازول در مراحل مختلف چرخه فحلی در موش صحرایی انجام شد.مواد و روش ها: در این مطالعه تعداد 120 سر موش صحرایی ماده در 5 گروه آزمایشی به ترتیب تزریق درون بطن مغزی سرم فیزیولوژی، فوئنکسین (5 میکروگرم)، فوئنکسین (10 میکروگرم) ، فوئنکسین (5 میکروگرم)+ موسیمول (1/0 میکروگرم) و فوئنکسین (10 میکروگرم)+ موسیمول (1/0 میکروگرم) را طی مراحل مختلف چرخه فحلی (پرواستروس، استروس، مت‌استروس و دی‌استروس) دریافت کردند. پس از تزریق درون بطن مغزی، به منظور القا تشنج، تزریق درون صفاقی پنتیلن تترازول با دوز 80 میلی‌گرم بر کیلوگرم وزن موش صحرایی در تمامی گروه‌ها انجام شد و زمان آغاز تشنجات میوکلونیک و تونیک–کلونیک (ثانیه) به مدت 30 دقیقه ارزیابی و ثبت شد.نتایج: نتایج مطالعه حاضر نشان داد که تزریق فوئنکسین به تنهایی در دوزهای 5 و 10 میکروگرم بصورت وابسته به دوز موجب افزایش معنی دار زمان شروع تشنجات میوکلونیک و تونیک-کلونیک (ثانیه) در تمامی فازهای فحلی نسبت به گروه کنترل شد (05/0p<). همچنین تزریق توأمان فوئنکسین با موسیمول نیز بطور معنی داری تشدید اثر فوئنکسین بر زمان شروع تشنجات میوکلونیک و تونیک-کلونیک (ثانیه) را در تمامی فازهای فحلی در پی داشت (05/0p<).نتیجه‌گیری: نتایج نشان داد که اثرات ضد تشنجی فوئنکسین احتمالأ توسط گیرندههای گابا A میانجی‌گری شود.
پرونده مقاله
زمینه و هدف: سال‌ها پژوهش پیرامون مسیرهای فیزیولوژیک تنظیم‌کننده اشتها، منجر به شناسایی ده‌ها میانجی عصبی دخیل در این فرآیند شده است. بر پایه این مطالعات، نقش سیستم‌های هیستامینرژیک و آدرنرژیک در تنظیم اخذ غذا نیز به اثبات رسیده است. هدف از مطالعه کنونی، بررسی اثرات هم چکیده کامل
زمینه و هدف: سال‌ها پژوهش پیرامون مسیرهای فیزیولوژیک تنظیم‌کننده اشتها، منجر به شناسایی ده‌ها میانجی عصبی دخیل در این فرآیند شده است. بر پایه این مطالعات، نقش سیستم‌های هیستامینرژیک و آدرنرژیک در تنظیم اخذ غذا نیز به اثبات رسیده است. هدف از مطالعه کنونی، بررسی اثرات هم افزایی مرکزی هیستامین و آدرنالین بر اخذ غذا و کورتیزول پلاسما در جوجههای گوشتی می‌باشد.
مواد و روش‌ها: به منظور دستیابی به این هدف، سه آزمایش هر یک شامل یک گروه کنترل و سه گروه تیمار طراحی گشت. در آزمون اول محلول کنترل و هیستامین با دوزهای 75، 150 و 300 تجویز شد. در آزمون دوم محلول کنترل و آدرنالین با دوزهای 75، 150 و 300 نانومول تزریق گشت و در آزمون سوم علاوه بر محلول کنترل، هیستامین (75 نانومول)، آدرنالین (75 نانومول) و هیستامین + آدرنالین تزریق شد. سپس، جوجه‌ها به قفس‌هایشان بازگردانده شدند و میزان اخذ غذای آن‌ها به عنوان درصدی از وزن بدن ثبت گشت. پس از پایان آزمایشات، از طریق بریدن سر، خونگیری انجام و سطح کورتیزول پلاسما در تمامی گروه‌ها ارزیابی شد.
نتایج: بر اساس یافته‌ها، تجویز همزمان دوزهای تحت اثر هیستامین و آدرنالین سبب کاهش معنی دار اخذ غذا (P≤ 0.05) و افزایش معنی دار سطح کورتیزول پلاسما گشت (P≤0.01).
نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج، به نظر می‌رسد یک اثر هم‌افزایی میان هیستامین و آدرنالین در کنترل اخذ غذا و سطح کورتیزول پلاسما وجود دارد.
پرونده مقاله
