مهاسوکهه در آئین تنترة بودایی به معنای لذّت جاودانه است. این مرتبه از شکوفایی معنوی قلمرو عاری از تفکر مرسوم و آداب و رسوم متعارف و متعالی‌ترین مقام بودایی است که از آن به فراتر رفتن از ساحت تغییر و وجود و رسیدن به مقام کمال مطلوب تعبیر می‌شود. در آئین تنترة بودایی گفته چکیده کامل
مهاسوکهه در آئین تنترة بودایی به معنای لذّت جاودانه است. این مرتبه از شکوفایی معنوی قلمرو عاری از تفکر مرسوم و آداب و رسوم متعارف و متعالی‌ترین مقام بودایی است که از آن به فراتر رفتن از ساحت تغییر و وجود و رسیدن به مقام کمال مطلوب تعبیر می‌شود. در آئین تنترة بودایی گفته می‌شود که امکان دستیابی به مهاسوکهه (لذت جاودانه) در ضمن مراسم و صور آئینی از طریق انجام اعمال یُگه‌ای اعم از جسمی و جنسی، در همین جهان برای همه انسان‌ها اعم از خوب و بد، برتر و فروتر، لایق و نالایق امکان‌پذیر است. به نظر می‌رسد که این تلقی از سعادت نامتناهی از آنجا ناشی می‌شود که در جهان‌بینی تنتره‌ای، انسان بنیاد اندیشه است نه خدا. افزون برآن، لذت جاودانه از طریق تن آدمی در همین جهان تحقق می‌یابد. زیرا تن نه توده‌ای مادی بلکه نیایشگاه مقدّسی است که از طریق آن انسان می‌تواند به مقام خوشبختی دست یابد. به‌علاوه، در این آئین لذت جاودانه از طریق مشارکت و سهیم شدن در روشن‌شدگی بودای درون، دهرمه کایه یا وجره ستوه، و اتحاد پرجنا و اوپایه تحقق می‌یابد. یافته‌های این تحقیق نشان می‌دهد که مهاسوکهه مطلوب غایی همه انسان‌ها است. چیزی که انسان‌ها آگاهانه یا ناآگاهانه در پی آن بوده و هستند. در نتیجه آئین تنترة بودایی یکی از نخستین طریقت‌های باطنی در تفکر شرقی است که به تبیین یک نظام کهن مبتنی بر شکوفایی معنوی پرداخته است، نظامی که در آن زن و مرد از طریق انجام اعمال سرّی و مقدّس در راستای امکان نیل به مقام شکوفایی معنوی نقش قابل ملاحظه‌ای بازی می‌کنند.
پرونده مقاله
سهجه‌یانه صورتی از آیین‌های عرفانی و گرایش‌های نهان در تنتریسم بودایی است که ریشه در فرهنگ و ادبیات بومی شرق هند دارد. این طریقت راز آمیز، نوعی رازورزی کیهانی و سلوک زندگی برای فهم حقیقت مطلق است. در آیین سهجه‌یانه این حقیقت مطلق، همان سرشت ذات واقعیّت است که هیچ تعیّن چکیده کامل
سهجه‌یانه صورتی از آیین‌های عرفانی و گرایش‌های نهان در تنتریسم بودایی است که ریشه در فرهنگ و ادبیات بومی شرق هند دارد. این طریقت راز آمیز، نوعی رازورزی کیهانی و سلوک زندگی برای فهم حقیقت مطلق است. در آیین سهجه‌یانه این حقیقت مطلق، همان سرشت ذات واقعیّت است که هیچ تعیّن تجربی ندارد. آثار و احوال این شکل از طریقت باطنی و راز آمیز در مفاهیمی از قبیل پیروی از گورو، توجه به امور جسمی و جنسی، انجام آداب سرّی، اعمال یوگایی نهان و حضور همتای مادینه و در نهایت در تفکری فراتر از دانش ظاهری و عقل استدلالی که شهود نام دارد، شایان بررسی و شناسایی است.در این نوشتار کوشش بر آن است که ضمن بیان قلمرو معنایی سهجه و تاریخ پیدایش این سنت راز آمیز ابتدا به معرّفی و شناسایی ادبیات و سروده‌های بومی سهجه‌یانه پرداخته شود و سپس بر اساس گزارش تنتره‌ها، اندیشه‌های آئینی و عرفانی این طریقت راز آمیز بحث و واکاوی شود.
پرونده مقاله
