این پژوهش به تحلیل صفت حرص از منظر مراتب سیر و سلوک در مهمترین آثار تعلیمی صوفیه تا قرن نهم هجری میپردازد. این بررسی که با روشی توصیفی-تحلیلی نگارش یافته، نشان میدهد که صفت حرص، در هر یک از مراتب سهگانۀ سلوک، رویکرد متفاوتی داشته و دچار تبدّل و تحوّل محتوایی شده است چکیده کامل
این پژوهش به تحلیل صفت حرص از منظر مراتب سیر و سلوک در مهمترین آثار تعلیمی صوفیه تا قرن نهم هجری میپردازد. این بررسی که با روشی توصیفی-تحلیلی نگارش یافته، نشان میدهد که صفت حرص، در هر یک از مراتب سهگانۀ سلوک، رویکرد متفاوتی داشته و دچار تبدّل و تحوّل محتوایی شده است، چنانکه در مرتبۀ نخست سلوک (فرق)، حرص به عنوان صفتی منفی شناخته میشود، لذا اقتضای این مرتبه ایجاب میکند تا سالک رویکردی کوششمدارانه در پرهیز از حرص داشته باشد. در مرتبۀ دوم (فنا)، جذبۀ الهی، سالک را از وجود مجازی و همۀ صفاتش فانی میسازد. بنابراین، صفت رذیلۀ حرص در این مرتبه به سبب فنای عارف، از او زدوده میشود؛ اما در مرتبۀ سوم (بقا)، عارف مظهر اسما و صفات الهی میگردد؛ لذا حرص در او به شکل ایجابی، اما تحوّلیافته، نمود مییابد. این صفت که در عاشق پس از قرب به معشوق ظاهر میگردد، به حرص و اشتیاق عاشق بر درجات بالاتری از قرب و وصال معشوق تعبیر میشود. یافتههای پژوهش نشان میدهد باوجود تناسب سخنان بیشتر عارفان از حرص با مرتبۀ فرق، سخنان برخیشان از حرص، با احکام مرتبۀ فنا و بقا نیز همپوشانی دارد.
پرونده مقاله