بررسی تأثیر کاربست آموزش هم‌شاگردی در کاهش اهمال‌کاری تحصیلی (یک اقدام‌پژوهی آموزشی)
محورهای موضوعی : برنامه درسی
جمال عبدالملکی
1
,
محمد غفاری مجلج
2
1 - دکترای مدیریت آموزشی دانشگاه بوعلی سینا و آموزگار ابتدایی استان کردستان، ایران
2 - استادیار گروه مدیریت آموزشی، واحد چالوس، دانشگاه آزاد اسلامی، چالوس، ایران.
کلید واژه: اهمال‌کاری تحصیلی, آموزش هم‌شاگردی, مداخلات آموزشی, مشارکت در آموزش,
چکیده مقاله :
از جمله مسائلی که در زمینه انجام تکالیف درسی توسط تعدادی از دانش‌آموزان در یک کلاس رخ می‌دهد، اهمال کاری در باب انجام تکالیف درسی است. اهمال‌کاری تحصیلی عبارتند از: عدم انجام تکالیف، ناقص انجام دادن یا با تأخیر انجام دادن آنان است. هدف پژوهش حاضر حل مشکل اهمال‌کاری تحصیلی و عدم مشارکت دو نفر از دانش‌آموزان پایه دوم ابتدایی در انجام تکالیف درس ریاضی با کاربست روش آموزش هم شاگردی متقابل به عنوان یک روش مشارکت در آموزش بود. روش پژوهش حاضر اقدام پژوهی بود. لذا از طرح پیش‌آزمون- پس‌آزمون با یک نمونه جهت بررسی اثربخشی آموزش هم شاگردی در کاهش اهمال‌کاری تحصیلی در انجام تکالیف درس ریاضی و عدم مشارکت آنها، استفاده شد. بنابراین وضعیت فراوانی و نسبت اهمال‌کاری تحصیلی دانش‌آموزان قبل از اقدام و بعد از اقدام مورد مقایسه قرار گرفت، تا مشخص گردد آیا اقدام انجام شده تأثیر معناداری در کاهش اهمال‌کاری تحصیلی و عدم مشارکت دانش‌آموزان دارد یا خیر؟ ابزار گردآوری داده‌ها، تکالیف درسی کتاب ریاضی پایه دوم و مصاحبه بود. جهت تحلیل داده‌ها از جداول توزیع فراوانی، نسبت فراوانی، نمودارها و آزمون تی دو نمونه همبسته با نرم‌افزار آماری SPSS v. 25 استفاده شد. یافته‌ها بیانگر کاهش معنادار میانگین نسبت اهمال‌کاری تحصیلی دانش‌آموزان از 911/0 قبل اقدام به 142/0 بعد اقدام در سطح آلفای 01/0 و نتایج مثبت مصاحبه بود. لذا می‌توان گفت: آموزش هم شاگردی سبب کاهش اهمال‌کاری تحصیلی در انجام تکالیف ریاضی در دانش‌آموزان و ایجاد انگیزه مشارکت در آموزش گردیده است.
The aim of this study was to solve the problem of academic procrastination in two second grade elementary students in doing math homework using the method of mutual peer tutoring as a method of participation in education. The method of the study was action research. Therefore, the pre-test-post-test design with a sample was used to evaluate the effectiveness of peer tutoring in reducing academic procrastination and non-participation in doing math homework. The frequency and proportion of students 'academic procrastination before the action and after the action were compared to determine whether the action taken had a significant effect on reducing students' academic procrastination and non-participation or not. Data collection tools were second grade math textbooks and interviews. To analyze the data, frequency distribution tables, frequency ratio, graphs and t-test of two samples correlated with SPSS statistical software were used. Due to the significant decrease in the average ratio of students' academic procrastination from 0.911 before the action to 0.142 after the action at the alpha level 0.01 and positive interview results, it can be contended that peer tutoring has reduced academic procrastination in doing math homework in students and created motivation to participate in educational activities
_||_