مقدمه: اسپرم‌زایی به شدت به متابولیسم انرژی وابسته است و اسپرماتوژنز بسیار حساس به ترکیباتی می باشد که با متابولیسم انرژی میتوکندری و کنترل تنفس سلولی تداخل دارند. هدف از پژوهش حاضر بررسی نقش فعالیت ورزشی به همراه سلول های بنیادی بر بیان برخی ژن های مؤثر در بیوژنز میتوکندریایی موش‌های آزواسپرمی شده با بوسولفان بود.روش کار: در این مطالعه تجربی، 30 سر رت 8 هفته‌ای انتخاب و پس از القاء مدل آزواسپرمی به صورت تصادفی به 6 گروه؛ سالم، شم، آزواسپرمی، آزواسپرمی+ورزش، گروه آزواسپرمی+سلول و گروه آزواسپرمی+سلول+ورزش تقسیم شدند. یک ماه بعد از ایجاد مدل، یک میلیون سلول بنیادی، یک بار به صورت پیوند در ناحیه مجران دفران هر موش پیوند زده شد. تمرین شنا به صورت روزانه به مدت 30 دقیقه در روز و 5 روز در هفته به مدت 8 هفته انجام گرفت. ژن‌ها با روش Real time-PCR اندازه گیری شد. جهت تجزیه و تحلیل داده‌ها از آنالیز واریانس یک‌طرفه استفاده گردید. کلیه محاسبات با استفاده از نرم‌افزار آماری SPSS/23و در سطح معنی‌دار 05/0P≤ انجام شد. یافته‌ها: نتایج نشان داد که القای مدل آزواسپرمی سبب کاهش بیان ژن‌های SIRT1و AMPK بافت بیضه شد که تمرین ورزشی در ترکیب با سلول‌درمانی سبب افزایش بیان ژن‌های SIRT1و AMPK بافت بیضه در موش‌های مدل آزواسپرمی شد.نتیجه‌گیری: به‌طور کلی نتایج تحقیق حاضر بیانگر آن است که فعالیت ورزشی منظم هوازی مانند شنا با شدت پایین در مهار آثار ناشی از بیماری‌های ناباروری از طریق حفظ و توسعه بیوژنز میتوکندری در بهبود فرایند اسپرماتوژنز کمک شایانی می-کند. پرونده مقاله

هدف:هدف از پژوهش حاضر بررسی سطوح مالون دی الدئید در موش‌های مدل آزواسپرمی متعاقب یک دوره تمرینات شنا و پیوند سلول های بنیادی بود.روش:30 سر رت 8 هفته‌ای انتخاب، و سپس مدل آزواسپرمی با داروی بوسولفان با دوز 40 میلی‌گرم ایجاد گردید. موش‌ها به طور تصادفی در گروه های کنترل سالم(n=5)، کنترل شم(n=5)، کنترل آزواسپرمی(n=5)، آزواسپرمی+ تمرین(n=5)، گروه آزواسپرمی+سلول(n=5)و گروه آزواسپرمی+سلول+ تمرین(n=5)قرار داده شدند. یک ماه بعد از ایجاد مدل یک بار سلول‌های بنیادی به صورت پیوند در ناحیه مجران دفران به میزان یک میلیون سلول برای هر موش پیوند زده شد و پس از بهبود، به صورت روزانه به مدت 30 دقیقه در روز 5 روز در هفته شنا انجام دادند که این زمان به مدت 8 هفته انجام گرفت. سطوح مالون دی الدئید توسط روش تیوباربیتوریک اسید اندازه گیری و کلیه محاسبات با استفاده از نرم‌افزار آماری SPSS/23و در سطح معنی‌دار 05/0 p≤ انجام شد.یافته ها:نتایج نشان داد که القای مدل آزواسپرمی سبب افزایش سطوح مالون دی الدئید بافت بیضه نسبت به گروه سالم شد(P=0.002) و تمرین ورزشی در ترکیب با سلول‌درمانی سبب کاهش غیرمعنادار سطوح مالون دی الدئید بافت بیضه در موش‌های مدل آزواسپرمی شد(P>0.05). نتیجه گیری:به‌طور کلی نتایج تحقیق حاضر بیانگر افزایش سطوح مالون دی الدئید در سلول های بافت بیضه موش‌های مدل آزواسپرمی نسبت به گروه سالم می‌ باشد. از طرفی، فعالیت ورزشی منظم هوازی مانند شنا به همراه سلول درمانی احتمالا در مهار آثار ناشی از بیماری‌های ناباروری از طریق کاهش سطوح مالون دی الدئید و کاهش استرس اکسیداتیو کمک کننده خواهد بود. پرونده مقاله

هدف: ژن های a-actinin3 ،pgc-1α در تغییرات عضلانی مرتبط با مشکلات استخوانی نقش دارند. هدف پژوهش حاضر تعیین اثر سه روش درمانی، تمرین، اوزون و سلول های بنیادی بر عوامل تنظیمی و مهاری مؤثر بر تعاملات بین بافت عضله و متابولیسم استخوان در مدل موش های آرتروزی بود.روش : 63 سر موش نر (میانگین سنی 10 هفته و میانگین وزنی 250 تا 300 گرم) به 9 گروه؛ کنترل-سالم، کنترل-بیمار ، بیمار-سالین، بیمار-تمرین، بیمار-ازون، بیمار-سلول ، بیمار-سلول -ازون، بیمار-تمرین-ازون و بیمار-تمرین-سلول تقسیم شدند. استئوآرتریت با روش جراحی به موش ها القاء شد. برنامه تمرینی شامل 30 دقیقه دویدن روی ترمیل بدون شیب و سرعت 16 متر در دقیقه بود. 106×1 سلول بر کیلوگرم به موش ها تزریق شد. ازون در خط مفصلی تیپوفمورال زانو و با غلظت 20µg/ml تزریق شد. سنجش بیان ژنa-actinin3 ،pgc-1α به روش Real time PCR انجام شد.یافته ها: گروه های سلول+تمرین، تمرین+ازون و سلول+ازون موجب یک افزایش معنی دار در بیان ژن های a-actinin3 ،pgc-1α عضله رانی در مقایسه با گروه های سلول، تمرین و ازون شدند(05/0P<). در گروه تمرین+سلول این تغییرات مشهودتر بود. نتیجه گیری: نتایج نشان داد که ترکیبی از تمرین و سلول با افزایش در بیان ژن های a-actinin3 ،pgc-1α عضله رانی احتمالا می تواند اثرات مفیدی بر تعاملات بین عضله و استخوان در مدل موش های آرتروزی داشته و در نتیجه خطرات تحلیل و ضعف عضلات ناشی از عوارض آرتروز را کاهش دهد. پرونده مقاله

هدف: هدف مطالعه حاضر بررسی تأثیر یک دوره تمرینات شنا به همراه ویتامین E بر هیستوپاتولوژی بافت رحم در رت های مدل اندومتریوز بود. روش‌: در این مطالعه تجربی تعداد 5 سر موش صحرایی ماده ویستار 8 هفته‌ای پس از القا مدل به-صورت تصادفی به 5 گروه کنترل سالم، اندومتریوز، اندومتریوز+ویتامینE، اندومتریوز+شنا، اندومتریوز+شنا+ویتامینE تقسیم شدند. میزان مصرف ویتامین mg/kg200 به ازای وزن بدن هر رت بوده و نیز برنامه تمرین شنا به مدت 8 هفته، پنج روز در هفته و هر روز به مدت 30 دقیقه بود. پس از بیهوشی، کالبد شکافی انجام شد و نمونه های بافت رحم گرفته شد. نتایج بافت شناسی با تصاویر و به شکل توصیفی بیان شد. یافته ها: نتایج نشان داد در موش های مدل اندومتریوز اپیتلیوم استوانه‌ای شکل کاملاً محو شده و تنها در برخی مناطق در مقایسه با گروه کنترل قابل مشاهده بود. از طرفی در گروه‌های مربوط به ویتامین و ورزش، اگرچه اندازه کیست بسیار کوچک شده بود ولی ساختار اپیتلیوم کاملاً طبیعی مشاهده نمی‌شد. با این حال خون‌گیری بافت به خوبی صورت گرفته و در اطراف بافت عروق قابل مشاهده بودند. از طرفی مناطق کم‌رنگ که نشان از القاء مرگ بافتی در لایه ‫های اطراف کیست بود، مشاهده شد که این علائم می‌تواند دلیلی بر کوچک‌ترشدن سایز کیست و حذف آن در آینده محسوب شود. نتیجه گیری: به نظر می رسد انجام تمرینات شنا و نیز مصرف هم‌زمان ویتامین E بتواند به کاهش آسیب بافتی و بهبود عوامل هیستوپاتولوژیکی بافت رحم در موش های صحرایی مدل اندومتریوز کمک کند. ‬‬‬ پرونده مقاله

هدف مطالعه حاضر بررسی تاثیر تمرین شنا و مصرف ویتامین Dبر مسیر سیگنالینگ β-catenin/TCF در رتهای مدل اندومتریوز بود. بدین منطور تعداد 30 سر موش صحرایی نر ویستار 8 هفته‌ای با میانگین وزنی 62/15±85/202 گرم پس از القا مدل به روش پیوند زدن بافت اطراف ناحیه اندومتر به‌صورت تصادفی به گروه های 6گانه کنترل-سالم(5=n)، شم(محلول نرمال سالین برای کنترل اثر خوراندن گاواژ) (5=n)، اندومتریوز(5=n)، اندومتریوز+ویتامینD(5=n)، اندومتریوز+شنا(5=n)، اندومتریوز+شنا+ویتامین D(5=n)تقسیم شدند. میزان مصرف ویتامینD، mg/kg200 به ازای وزن بدن هر رت بوده و نیز برنامه تمرین شنا به مدت 8 هفته و هر هفته پنج روز و هر روز به مدت 30 دقیقه بود. جهت تجزیه و تحلیل داده‌ها از آنالیز واریانس یکطرفه استفاده گردید. یافته‌ها نشان داد که میزان بیان ژن های β-catenin و TCFدر گروه اندومتریوز نسبت به گروه کنترل-سالم به طور معناداری بیشتر بود(035/0 ،007/0=p). شنا، ویتامینD و ترکیبی از شنا+D با کاهش در بیان ژن β-catenin و TCF همراه بود. به‌طور کلی نتایج تحقیق حاضر بیانگرآن است که تنظیم بیان ژن β-catenin و TCF در وضعیت طبیعی در فرایند اندومتریوز می‌تواند باعث بهبود سطح این بیماری گردد و احتمالا انجام تمرینات شنا و نیز مصرف هم‌زمان ویتامین D در وضعیت طبیعی مسیرβ-catenin/TCF موثر خواهد بود. پرونده مقاله

مقدمهدر مقایسه با افراد با بدن عضلانی، نمونه های چاق، سطح بالاتری از سایتوکاین های ملتهب شونده و مولکول های چسبان را نشان می دهند. هدف از اجرای این پژوهش، بررسی تغییرات سطوح VCAM-1 و شاخصهای سندرم متابولیک در مردان چاق به دنبال یک دوره تمرینات ترکیبی بود.روش کارتعداد 20 مرد چاق داوطلب شهر تهران به عنوان آزمودنی های این تحقیق انتخاب شدند و به صورت تصادفی به دو گروه کنترل و تمرین ترکیبی دسته بندی شدند. ﺗﻤﺮﯾﻦ ﺗﺮﮐﯿﺒﯽ ﺷﺎﻣﻞ ﺗﻤﺮﯾﻦ اﺳﺘﻘﺎﻣﺘﯽ و مقاومتی بود. تمرین اﺳﺘﻘﺎﻣﺘﯽ یک پروتکل تعدیل شده دوﯾﺪن ﺑﺎ ﺷﺪت ﮐﺎر 50 تا 70 % ﺿﺮﺑﺎن ﻗﻠﺐ ﺑﯿﺸﯿﻨﻪ روی ﻧﻮارﮔﺮدان ﺑﻪ ﻣﺪت 16 تا 30 دﻗﯿﻘﻪ بود. همچنین تمرین مقاومتی شامل انجام حرکات پرس سینه، کشش زیر بغل، پرس پا و ساق پا با شدت 50 تا 80% یک تکرار بیشینه بود. سطوح سرمی VCAM-1 و شاخص های متابولیک با استفاده از کیت های تجاری الایزا اندازه گیری شد. در این پژوهش، برای بررسی تفاوت‌های موجود بین گروه‌ ها از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر استفاده شد.نتایجسطوح VCAM-1، TG، LDL و کلسترول در گروه تمرینی نسبت به گروه کنترل کاهش معنا‌دار و سطوح HDL افزایش معنادار یافت.نتیجه گیریبه‌طورکلی، با توجه به نتایج، به‌نظر می‌رسد که انجام تمرینات ورزشی به مدت هشت هفته می تواند به عنوان یک عامل محافظتی در برابر سطوح سرمی VCAM-1 و شاخص های متابولیک در افراد مبتلا به چاقی محسوب شود. پرونده مقاله