ادبیّات غنائی، کهن‌ترین نوع ادبی است که شاعر در آن حقیقت وجودی خود را به نمایش می‌گذارد و در آن عواطف شخصی خود نسبت به زندگی و جامعه را بیان می‌سازد، به‌گونه‌ای که می‌توان واقعیّت‌های اجتماعی و جامعه را به‌صورت بازتاب عینی و به‌صورت جزئی و محدود در آثار ادبی مشاهده کرد. هدف از مطالعۀ اجتماعیات در شعر، بیشتر برای تحلیل دغدغه‌ها و مسائل اجتماعی آن دوره است. حسین منزوی(1325-1383) از جمله بزرگ ترین غزل‌سرایان عصر حاضر، که به غزل عاشقانه شهرت یافته است؛ موضوع غزل‌های او بیشتر پیرامون عشق است و بااین‌حال به مسائل اجتماعی و سیاسی هم در غزل‌های خود پرداخته است. معشوق در غزل منزوی، چهرۀ متفاوت به خود گرفته و این امر حاکی از نگرش متفاوت شاعر به موضوع عشق است. منزوی در توصیف پردازی‌های خود دارای سبک شخصی و ویژه‌ای است که شعرش با دیگر شاعران هم‌عصرش متمایز شده است. در سروده های غنائی او، مضامین متفاوت و دوگانه‌ای پیرامون موضوعات و مسائل غنائی، اجتماعی و مذهبی می‌توان دید. نویسنده در این پژوهش، درصدد آن است تا به شیوۀ توصیفی – تحلیلی و ابزار کتابخانه‌ای، اجتماعیات و مسائلی مرتبط با آن را در غزل‌های منزوی بررسی نماید و به این پرسش پاسخ دهد که مهم‌ترین موضوعات اجتماعی به‌کاررفته در غزل منزوی چیست؟ نتیجه پژوهش حاکی از آن است، شاعر توانست زبان جدیدی برای بیان عشق ایجاد نماید به‌گونه‌ای که در غزل‌های عاشقانۀ او، می‌توان این تمایز و دوگانگی رویکرد را مشاهده نمود. پرونده مقاله

شعر کلاسیک فارسی به‌ویژه غزل در ادامۀ سیر تکاملی خود، پس از انقلاب مشروطیّت و پس از تسلّط فکری جریان نیمایی، ساحات و جریانات مختلفی را شاهد بوده است که یک جریان آن عمدتاً تحت لوای غزل امروز یا غزل نو یا شعر نئوکلاسیک از آن یاد می‌شود. در دهۀ هفتاد شمسی جریانی نوپا با تکیه بر اندیشه پست‌مدرنیسم غربی، فضایی را ایجاد کرد که به آن شعر، فرم یا آوانگارد اطلاق کردند که در طبیعت خود، نوعی تعارض با معیارهای شناخته‌شدۀ ادبی داشت. سید مهدی موسوی، شاعر پیش‌رو، این جریان با انتشار کتابفرشته‌ها خودکشی کردند به‌عنوان پرچم‌دار این سبک مطرح شد. این مقاله در پی واکاوی گفتمان این اندیشه و ویژگی‌ها و رویکردهای زبانی و محتوایی اشعار موسوی است. روش تحقیق، توصیفی- تحلیلی است. در این پژوهش، دیوان اشعار موسوی، موردبررسی قرارگرفته و یافته‌های پژوهش نشان می‌دهد که اندیشۀ پست‌مدرنیسم ابتدا در اشعار شاعران نو سرا و سپیدگو با بحران مخاطب مواجه بوده است؛ ولی در نتیجۀ تلاش‌های جریان دوم با محوریّت موسوی و انتخاب شعر موزون و مقفّی، توانسته راه خود را باز کند و یافتۀ بعدی نشان می‌دهد، ساختارشکنی‌های زبانی، نحوی، اخلاقی و توجّه به زبان و عدم قطعیّت معنا و سایر ویژگی‌هایی چون طنز اجتماعی و تکثرگرایی در شعر موسوی بارز است. پرونده مقاله