هدف اصلی این پژوهش بررسی تأثیر نظام های بازنشستگی پرداخت جاری و اندوخته کامل بر اقتصاد و بازار سرمایه کشور می باشد. آثار دو نظام بازنشستگی مذکور در قالب سیاست های مالی متفاوت بر اقتصاد و بازار سرمایه، با طراحی یک مدل نسل های همپوشان بررسی شده است. سیاستهای مالی شبیه سازی شده با حالتی که جامعه فاقد نظام بازنشستگی است، و افراد صرفا درآمد خود را صرف مصارف خود یا پس انداز می کنند، مقایسه شده اند. نتایج نشان می دهد که در نظام بازنشستگی پرداخت جاری کاهش موجودی سرمایه و بنابراین کاهش تولید و سطح رفاه افراد، میزان قابل توجهی دارد. در نظام بازنشستگی اندوخته کامل سطح رفاه، موجودی سرمایه و تولید پایین نمی آید و با وجود ایجاد یک سیستم توزیع درآمد بین نسلی، سرمایه کل کاهش پیدا نمی کند. بنابراین نظام اندوخته کامل بهتر از نظام پرداخت جاری عمل می کند. با توجه به اینکه نظام بازنشستگی فعلی کشور پرداخت جاری است، لذا انتقال به نظام بازنشستگی اندوخته کامل در قالب اصلاحات ساختاری پیشنهاد گردیده است. مسیر پویای این انتقال و تأثیر آن بر موجودی سرمایه کل و رفاه نسلهای مرتبط، برآورد شده و همچنین آثار این اصلاحات ساختاری بر بازار سرمایه بررسی شده است. نتایج نشان می دهد، اصلاحات ساختاری در بلندمدت باعث افزایش پس انداز کل و سرمایه گذاری می شود، و از این طریق باعث افزایش ارزش و عمق بازار سرمایه، افزایش کارایی و بهبود حاکمیتی شرکتی بنگاه های فعال در بازار سرمایه خواهد شد. پرونده مقاله

هدف این مقاله شبیه سازی و مقایسه سه نوع نظام بازنشستگی اندوخته کامل، پرداخت جاری و کسور تعریف‌شده و تأثیر آنها بر اقتصاد ایران است. بدین منظور، یک مدل تعادل عمومی نسل های همپوشان بر اساس داده ها و متغیرهای اقتصاد ایران طراحی و کالیبره شد. نتایج نشان داد نظام بازنشستگی اندوخته کامل از لحاظ میزان موجودی سرمایه، تولید و رفاه مصرف کننده نسبت به نظام های دیگر عملکرد بهتری دارد. هم‌چنین، یافته‌ها نشان داد از میان این سه نظام، نظام پرداخت جاری، کم‌ترین میزان موجودی سرمایه، تولید و رفاه مصرف‌کننده را دارد. بنابراین بر اساس نتایج پیشنهاد می‌شود، نظام بازنشستگی فعلی کشور در قالب سیاست مالی اصلاحی به نظام بازنشستگی اندوخته کامل تغییر یابد. پرونده مقاله