تنش غیرزیستی شامل تعدادی از تنش ها است که توسط شرایط محیطی ایجاد می شود. تنش خشکی از مهمترین فاکتورهای تنش زای محیطی است که تولید و بقای گیاهان را تحت تأثیر قرار می دهد. از جمله راهکارهای مهم در جلوگیری از بروز خشکی و پیشگیری از اتلاف منابع آبی در بخش کشاورزی، می توان به افزایش راندمان آبیاری، انتخاب گونه های مقاوم به خشکی، استفاده از مواد جاذب رطوبت و استفاده از تنظیم کننده های رشد گیاهی مثل آبسیزیک اسید اشاره کرد. استفاده از آبسیزیک اسید می تواند دو رویکرد اساسی داشته باشد. اولاً اینکه به عنوان یک هورمون کلیدی، سبب افزایش آنتی اکسیدانت ها و بهبود فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدانی و صفات فیزیولوژیکی شود که این امر مقاومت گیاه را به تنش های محیطی مثل خشکی افزایش می دهد و دوماً، در نمو دانه و میوه و افزایش کمیت و کیفیت محصول نیز مؤثر می باشد. این تنظیم کننده رشد گیاهی علاوه بر اثرات مثبتی که می تواند داشته باشد، هیچ گونه تهدید زیست محیطی را به همراه ندارد. از طرف دیگر زمانی که امکان تولید تجاری آبسیزیک اسید فراهم شود، می توان آن را با دز کم و تعداد دفعات کاربرد کم استفاده نمود و به این ترتیب هزینه کاربرد آبسیزیک اسید کاهش داد و امکان استفاده گسترده از آن را فراهم نمود. پرونده مقاله

بمنظور بررسی اثر پیش تیمار بذر بصورت هیدروپرایمینگ و نمکهای نیترات بر خصوصیات رشدی سویا رقم ویلیامز (cv. Williams 82)، آزمایشی طی سال 1396 در دانشگاه مراغه در قالب طرح کاملاً تصادفی با چهار تکرار اجرا شد. تیمارهای آزمایش شامل شاهد، هیدروپرایمینگ و پرایمینگ با محلولهای اسمزی 0.5، 1 و 2 درصد نیترات پتاسیم، نیترات آمونیوم، نیترات کلسیم و نیترات سدیم بودند. نتایج نشان داد که با افزایش نیترات پتاسیم و نیترات سدیم از 0.5 به 2 درصد جهت پیش تیمار کردن بذور سبب کاهش وزن خشک گیاهچه تولیدی و شاخص بنیه بذر شد در حالی که در مورد نیترات کلسیم با افزایش دز مصرفی جهت پرایم کردن وزن خشک گیاهچه تولیدی و شاخص بنیه بذر افزایش یافت و در بین دزهای 0.5، 1 و 2 درصد نیترات آمونیوم از نظر صفات فوق تفاوتی وجود نداشت. از طرفی هیدورپرایمینگ در مقایسه با شاهد تأثیر مثبتی بر وزن خشک گیاهچه و شاخص بنیه بذر سویا نداشت. نتایج نشان داد که پیش تیمار بذر با نیترات آمونیوم 2 درصد کمترین میزان درصد جوانه‌زنی (57 درصد) و بیشترین مدت زمان جهت جوانه‌زنی (5 روز) را به خود اختصاص داد و در بین بقیه پیش تیمارهای نمکی نیترات و هیدروپرایمینگ با شاهد تفاوت معنیداری وجود نداشت. بطور کلی در بین انواع نمکهای نیتراتی، نیترات آمونیوم 2 درصد ضعیف ترین پیش تیمار و نیترات کلسیم 2 درصد بعنوان برترین پیش تیمار مشاهده شد که نیترات کلسیم 2 درصد تأثیر بسزایی بر جوانه‌زنی و ویژگیهای رشدی گیاهچه سویا داشت و قابل توصیه جهت پیش تیمار است. پرونده مقاله

به منظور بررسی اثر پیش تیمار بذر به صورت هیدروپرایمینگ و اشعه فرابنفش (UV) بر خصوصیات مورفولوژیکی و فیزیولوژیکی نخود فرنگی رقم دورین (cv. Dorian)، آزمایشی طی سال 1393 در آزمایشگاه هیدروپونیک پردیس کشاورزی و منابع طبیعی دانشگاه رازی کرمانشاه در قالب طرح کاملاً تصادفی با چهار تکرار اجرا شد. تیمارهای اعمال شده بر روی بذر شامل: (1) بذر خشک (شاهد)، (2) هیدروپرایمینگ به مدت 14 ساعت، (3) هیدروپرایمینگ + UV-A، (4) هیدروپرایمینگ + UV-AB و (5) هیدروپرایمینگ + UV-C بودند. نحوه اجرای تیمارهای 3، 4 و 5 بدین صورت بود که بذرها پس از قرارگیری در آب به مدت 12 ساعت (هیدروپرایم)، به ترتیب تحت تابش پرتوهای فرابنفش UV-A، UV-AB و UV-C به مدت 2 ساعت قرار گرفتند. نتایج تجزیه واریانس نشان داد که اثر تیمارهای پرایمینگ بر وزن تر، طول گیاه و میزان پراکسید هیدروژن در سطح یک درصد و بر شاخص سبزینگی و محتوای آب نسبی برگ در سطح پنج درصد معنی دار و بر عملکرد کوانتومی فتوسیستم II غیرمعنی‌دار بود. نتایج مقایسه میانگین نشانگر این مطلب بود که تیمارهای هیدروپرایمینگ و هیدروپرایمینگ + UV-A سبب بیشترین افزایش وزن تر، طول گیاه و شاخص سبزینگی برگ نخود فرنگی نسبت به شاهد (عدم پرایمینگ) شد. تیمار هیدروپرایمینگ + UV-AB سبب کاهش صفات فوق شد. به طور کلی می توان بیان کرد که پیش تیمار بذور با آب (هیدروپرایم) و هیدروپرایمینگ + اشعه UV-A تأثیر مثبتی بر خصوصیات رشدی و فیزیولوژیکی نخود فرنگی داشت ولی کاربرد توأم آن ها به خصوص اشعه UV-AB کارایی چندانی ندارد و برای این گیاه مفید نبود. پرونده مقاله

بمنظور بررسی اثر پیش تیمار بذر بصورت هیدروپرایمینگ و نمکهای نیترات بر خصوصیات رشدی سویا رقم ویلیامز (cv. Williams 82)، آزمایشی طی سال 1396 در دانشگاه مراغه در قالب طرح کاملاً تصادفی با چهار تکرار اجرا شد. تیمارهای آزمایش شامل شاهد، هیدروپرایمینگ و پرایمینگ با محلولهای اسمزی 0.5، 1 و 2 درصد نیترات پتاسیم، نیترات آمونیوم، نیترات کلسیم و نیترات سدیم بودند. نتایج نشان داد که با افزایش نیترات پتاسیم و نیترات سدیم از 0.5 به 2 درصد جهت پیش تیمار کردن بذور سبب کاهش وزن خشک گیاهچه تولیدی و شاخص بنیه بذر شد در حالی که در مورد نیترات کلسیم با افزایش دز مصرفی جهت پرایم کردن وزن خشک گیاهچه تولیدی و شاخص بنیه بذر افزایش یافت و در بین دزهای 0.5، 1 و 2 درصد نیترات آمونیوم از نظر صفات فوق تفاوتی وجود نداشت. از طرفی هیدورپرایمینگ در مقایسه با شاهد تأثیر مثبتی بر وزن خشک گیاهچه و شاخص بنیه بذر سویا نداشت. نتایج نشان داد که پیش تیمار بذر با نیترات آمونیوم 2 درصد کمترین میزان درصد جوانه‌زنی (57 درصد) و بیشترین مدت زمان جهت جوانه‌زنی (5 روز) را به خود اختصاص داد و در بین بقیه پیش تیمارهای نمکی نیترات و هیدروپرایمینگ با شاهد تفاوت معنیداری وجود نداشت. بطور کلی در بین انواع نمکهای نیتراتی، نیترات آمونیوم 2 درصد ضعیف ترین پیش تیمار و نیترات کلسیم 2 درصد بعنوان برترین پیش تیمار مشاهده شد که نیترات کلسیم 2 درصد تأثیر بسزایی بر جوانه‌زنی و ویژگیهای رشدی گیاهچه سویا داشت و قابل توصیه جهت پیش تیمار است. پرونده مقاله

به منظور بررسی اثر پیش تیمار بذر به صورت هیدروپرایمینگ و اشعه فرابنفش (UV) بر خصوصیات مورفولوژیکی و فیزیولوژیکی نخود فرنگی رقم دورین (cv. Dorian)، آزمایشی طی سال 1393 در آزمایشگاه هیدروپونیک پردیس کشاورزی و منابع طبیعی دانشگاه رازی کرمانشاه در قالب طرح کاملاً تصادفی با چهار تکرار اجرا شد. تیمارهای اعمال شده بر روی بذر شامل: (1) بذر خشک (شاهد)، (2) هیدروپرایمینگ به مدت 14 ساعت، (3) هیدروپرایمینگ + UV-A، (4) هیدروپرایمینگ + UV-AB و (5) هیدروپرایمینگ + UV-C بودند. نحوه اجرای تیمارهای 3، 4 و 5 بدین صورت بود که بذرها پس از قرارگیری در آب به مدت 12 ساعت (هیدروپرایم)، به ترتیب تحت تابش پرتوهای فرابنفش UV-A، UV-AB و UV-C به مدت 2 ساعت قرار گرفتند. نتایج تجزیه واریانس نشان داد که اثر تیمارهای پرایمینگ بر وزن تر، طول گیاه و میزان پراکسید هیدروژن در سطح یک درصد و بر شاخص سبزینگی و محتوای آب نسبی برگ در سطح پنج درصد معنی دار و بر عملکرد کوانتومی فتوسیستم II غیرمعنی‌دار بود. نتایج مقایسه میانگین نشانگر این مطلب بود که تیمارهای هیدروپرایمینگ و هیدروپرایمینگ + UV-A سبب بیشترین افزایش وزن تر، طول گیاه و شاخص سبزینگی برگ نخود فرنگی نسبت به شاهد (عدم پرایمینگ) شد. تیمار هیدروپرایمینگ + UV-AB سبب کاهش صفات فوق شد. به طور کلی می توان بیان کرد که پیش تیمار بذور با آب (هیدروپرایم) و هیدروپرایمینگ + اشعه UV-A تأثیر مثبتی بر خصوصیات رشدی و فیزیولوژیکی نخود فرنگی داشت ولی کاربرد توأم آن ها به خصوص اشعه UV-AB کارایی چندانی ندارد و برای این گیاه مفید نبود. پرونده مقاله

این آزمایش به منظور بررسی تأثیر کاربرد اشعه فرابنفش (UV) و آبسیزیک اسید بر فعالیت آنزیمهای آنتی اکسیدانی، خصوصیات فیزیولوژیکی و مورفولوژیکی گوجه فرنگی تحت شرایط تنش خشکی انجام شد. آزمایش بصورت فاکتوریل در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی با چهار تکرار طی دو سال زراعی به مرحله اجرا در آمد. عوامل آزمایشی شامل تابش اشعه فرابنفش در سه سطح (شاهد، UV-AB و UV-C)، محلولپاشی آبسیزیک اسید در دو سطح (عدم کاربرد و کاربرد با غلظت 10 میلی گرم در لیتر) و تنش خشکی در دو سطح بدون تنش خشکی (آبیاری کامل در کل دوره رشد) و تنش خشکی در مرحله رویشی (از 20 روز پس از انتقال نشاء تا شروع گلدهی) بودند. نتایج نشان داد که در اثر اشعه UV-AB، محتوای نسبی آب برگ و وزن خشک شاخساره افزایش یافت در حالی که کاربرد اشعه UV-C سبب کاهش محتوای نسبی آب برگ و وزن خشک شاخساره نسبت به تیمار شاهد شد. با اعمال تنش خشکی میزان فعالیت آنزیمهای کاتالاز و سوپراکسید دیسموتاز و همچنین غلظت کربوهیدراتهای محلول افزایش یافت در حالی که محتوای نسبی آب برگ و وزن خشک شاخساره به شدت کاهش یافت. در اثر محلولپاشی آبسیزیک اسید، میزان فعالیت آنزیم پراکسیداز، محتوای نسبی آب برگ، غلظت کربوهیدراتهای محلول و وزن خشک شاخساره افزایش یافت. بر اساس نتایج حاصل از این تحقیق میتوان بیان کرد که تنش خشکی و فرابنفش اثرات زیانباری بر گیاه گوجه فرنگی داشتند و برهمکنش دو تنش محیطی فوق بطور هم افزایی عمل کرده تا مکانیسم های حفاظتی و سیستم دفاعی را القا کنند. پرونده مقاله