نقش خانواده به عنوان کوچک‌ترین واحد اجتماعی می‌تواند هم در جنبـۀ مثبـت و هم در جنبه منفی، بسیارتأثیرگـذار باشـد. هدف از پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی درمان مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی و درمان شفقت برتحمل آشفتگی و معنای زندگی زنان دارای تعارض زناشویی بود. این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون – پس آزمون و آزمون پیگیری با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش شامل 110نفر از دانشجویان زن متأهل دارای تعارض‌های زناشویی بود. نمونه‌ی آماری این پژوهش شامل 45 نفر از این دانشجویان بود که به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفی در سه گروه (15 نفره) جایگزین شدند. گروه اول درمان مبتنی بربهبود کیفیت زندگی، گروه دوم درمان مبتنی برشفقت را دریافت کردند و گروه سوم به عنوان گروه کنترل در لیست انتظار قرار گرفتند. برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه تحمل آشفتگی سیمونز و گاهر (2005) و پرسشنامه معنای زندگی استگر (2006) استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده‌ها از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری‌های مکرر استفاده شد. نتایج نشان داد که با توجه به F محاسبه شده که نسبت به F معیار در سطح 05/0، کوچک تر بود ،هر دو نوع درمان در شاخص تحمل آشفتگی و معنای زندگی اثربخش بوده است. نتایج حاکی از این است که درمان‌های مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی و شفقت ورزی در حوزه سلامت روانی خانواده اثربخشی معناداری دارند. در متغیر تحمل آشفتگی درمان مبتنی بر شفقت نتایج مطلوب تری نسبت به درمان مهارت‌های مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی داشته است و در متغیر معنای زندگی مهارت‌های مبتنی بربهبود کیفیت زندگی نتایج مطلوب تری نسبت به درمان مبتنی برشفقت داشته است ولی اختلاف گروه‌ها معنادار نیست (p <0/05). پرونده مقاله

مقدمه: این پژوهش با هدف بررسی تأثیردرمان­مبتنی بر ایماگو بر باورهای فراشناختی، بخشودگی و بهزیستی روان‌شناختی زنان متقاضی طلاق در شهرری انجام شده است.
روش: طرح پژوهش از نوع پیش­آزمون- پس­آزمون با گروه آزمایش و گواه می­باشد. جامعه­ی آماری پژوهش شامل کلیه­ی زنان متقاضیان طلاق در شهر، شهرری بود که از میان آن­ها 28 نفر به عنوان 14نفر  به روش نمونه­گیری در دسترس انتخاب شدند. از این 28 نفر به شکل تصادفی، 14 نفر در گروه آزمایش و 14 نفر در گروه کنترل گماشته شدند. درمان مبتنی بر ایماگو به شیوه گروهی طی 8 جلسه بر دو گروه آزمایش اجرا شد. و افراد گروه کنترل در لیست انتظار قرار گرفتند و هیچ مداخله­ای دریافت نکردند. ابزار استفاده شده در این پژوهش شامل پرسش‌نامه­ باورهای فراشناخت ولز، پرسش‌نامه­ بخشودگی پولارد و همکاران و پرسش‌نامه بهزیستی روان‌شناختی ریف می­باشد که شرکت کنندگان در مرحله پیش­آزمون و پس­آزمون به سؤالات آن پاسخ دادند. جهت تجزیه و تحلیل نتایج از روش­های آماری توصیفی و تحلیل کواریانس استفاده شده است.
یافته ­ها: اثر درمان مبتنی بر ایماگو، بر باورهای فراشناختی، بخشش و بهزیستی روان‌شناختی زنان متقاضی طلاق معنادار بود. هم‌چنین، میزان باورهای فراشناختی، بخشودگی و بهزیستی روان‌شناختی در گروه آزمایش در مرحله­ پس آزمون به گونه معنی داری متفاوت از گروه کنترل بود.
نتیجه­ گیری: نتایج پژوهش بیانگر آن است که میان گروه آزمایش و کنترل از لحاظ متغیر های  باورهای فراشناختی، بخشودگی و بهزیستی روان‌شناختی تفاوت معنی­داری وجود دارد (001/0>P).درمان مبتنی بر ایماگو از درمان­های جدید و مطرح در درمان تعارض های خانواده و زوج‌هاست که توانسته است باورهای فراشناختی، بخشودگی و بهزیستی روان‌شناختی زنان متقاضی طلاق را تغییر دهد. پرونده مقاله

نقش خانواده به عنوان کوچک ترین واحد اجتماعی می تواند هم در جنبـه مثبـت و هم در جنبه منفی ، بسیارتأثیرگـذار باشـد. هدف از پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی طرحواره درمانی و شفقت درمانی بر تاب آوری و تحمل ابهام در زنان متقاضی طلاق بود. این پژوهش از نوع پژوهش‌های نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون و آزمون پیگیری با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش شامل 185 نفر از  زنان متقاضی طلاق می‌باشد که در 3 ماه اول سال 97-98 به مراکز مشاوره در سطح شهر نیشابور مراجعه کردند. که تعداد 36 نفر از آنان با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به سپس به تصادف در دو گروه آزمایش 1 و 2 (12 نفره)، و یک گروه کنترل جایگزین شدند. گروه اول طرحواره درمانی، گروه دوم شفقت درمانی را دریافت کردند و گروه سوم به عنوان گروه کنترل در لیست انتظار قرار گرفتند. برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه تاب‌آوری کانر و دیویدسون (2003)، و پرسشنامه تحمل ابهام مک لین (2008)، استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده‌ها از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری‌های مکرر استفاده شد. یافته ها نشان داد که با توجه به F محاسبه شده که نسبت به F معیار در سطح 05/0 کوچک تر بود، هر دو نوع درمان در شاخص تاب آوری و تحمل ابهام اثربخش بوده است. اثربخشی شفقت درمانی در مقایسه با طرحواره در متغیر تاب آوری محسوس و معنادار است.، اما اثربخشی طرحواره درمانی در مقایسه با درمان شفقت ورزی در متغیر تحمل ابهام برتری داشته است (p<0/05). پرونده مقاله