به منظور بررسی اثر تنش کم آبی و مصرف تعدیل کننده‌های تنش بر میزان عناصر برگ و دانه و برخی صفات بیوشیمیایی کینوا، آزمایشی به صورت فاکتوریل بر پایه طرح کاملاً تصادفی و گلدانی اجرا گردید. فاکتورهای آزمایش شامل تنش کم آبی در چهار سطح (تنش در مرحله رشد رویشی پس از استقرار گیاهی تا شروع گلدهی؛ تنش در مرحله رشد زایشی از ابتدای گلدهی تا انتهای گلدهی؛ تنش در مرحله پرشدن دانه از شروع پر شدن تا رسیدگی دانه؛ بدون تنش یا آبیاری کامل) و محلول پاشی در چهار سطح (اسید آسکوربیک با غلظت 2 میلی مولار؛ اسید سالیسیلیک با غلظت 2 میلی مولار؛ کود کلاته میکرو کامل نانو 2 لیتر در هزار لیتر؛ شاهد یا آب پاشی) بودند. نتایج نشان داد که تنش کم آبی اثر معنی داری بر میزان عناصر برگ و دانه و صفات بیوشیمیایی کینوا داشت .تنش کم آبی در مراحل مختلف رشدی سبب کاهش کلروفیل a و b، کاروتنوئیدها و قندهای محلول نسبت به شاهد شد، اما محتوای پرولین افزایش یافت. تنش کم آبی در مرحله رشد رویشی، مرحله رشد زایشی و در مرحله پر شدن دانه در مقایسه با شاهد به ترتیب محتوای پرولین را به میزان 15، 28 و 31 درصد افزایش داد. از سوی دیگر، تنش کم آبی در مرحله رشد رویشی، رشد زایشی و مرحله پر شدن دانه در مقایسه با شاهد میزان وزن دانه را به ترتیب 4، 20 و 20 درصد کاهش داد. کاربرد ترکیبات به کار رفته از طریق افزایش تجمع پرولین و محتوای رنگیزه های فتوسنتزی، باعث افزایش وزن دانه کینوا گردید. محلول پاشی با اسید آسکوربیک، کود کامل میکرو نانو و اسید سالیسیلیک در مقایسه با شاهد به ترتیب محتوای کلروفیل a را به میزان 2، 13 و 5 درصد افزایش داد. به نظر می رسد محلول پاشی با اسید سالیسیلیک در مقایسه با سایر تعدیل کننده ها، در مراحل مختلف اعمال تنش کم آبی، تاثیر مثبت بیشتری داشت. پرونده مقاله

اثر تیمارهای مختلف کود آلی و شیمیایی بر عملکرد گلرنگ و وزن خشک علف‌های هرز، آزمایشی در سال زراعی 1392 در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه ارومیه به صورت فاکتوریل در قالب طرح پایه بلوک‌های کامل تصادفی با سه تکرار مورد بررسی قرار گرفت. فاکتورهای آزمایش شامل کاشت مخلوط گیاهان پوششی شبدر قرمز، خلر، ماشک، گاودانه در کنار ردیف‌های گلرنگ و کشت گلرنگ در کرت‌های عاری (شاهد 1) و آلوده به علف‌های هرز (شاهد 2) به عنوان فاکتور اول و کاربرد کود آلی (دامی+زیستی) و سطوح مختلف کود شیمیایی نیتروژن و فسفر به ترتیب 100 و 100 درصد، 67 و 63 درصد، 50 و 40 درصد مورد نیاز) به عنوان فاکتور دوم بودند. نتایج نشان داد که وزن خشک علف‌های هرز پهن برگ و باریک برگ تحت تأثیر ترکیب تیماری کشت مخلوط و مصرف کود قرار گرفتند. به طوری که، گیاه پوششی ماشک در تیمار کودی 50 و 40 درصد نیتروژن و فسفر مورد نیاز، ماده خشک علف‌های هرز پهن برگ و باریک برگ را به ترتیب 74/78 و 82/22 درصد در مقایسه با کشت خالص گلرنگ (بدون وجین علف‌های هرز) تحت سیستم کودی 100 درصد کود شیمیایی مصرفی، کاهش داد. حداکثر عملکرد دانه (3431 کیلوگرم در هکتار) و عملکرد بیولوژیک (8239 کیلوگرم در هکتار) گلرنگ در تیمار فاقد کشت مخلوط و در سیستم کودی 100 درصد کود شیمیایی بدست آمد. به طور کلی نتایج نشان داد که اثرات رقابتی علف‌های هرز با گلرنگ، در سطوح بالاتر کود شیمیایی بیشتر بود. پرونده مقاله

امروزه یکی از بزرگترین نگرانی‌های زراعت در مناطق خشک افزایش وسعت و میزان شوری اراضی کشاورزی است. در آزمایش مزرعه‌ای دوساله تاثیر کاربرد باکتری جنسAzospirillum در تلقیح به تنهایی و نیز در مخلوط با باکتریهای حل کننده فسفات بر کاهش تنش شوری بر گیاه ماش تحت شرایط مزرعه مورد بررسی قرار گرفت. طرح آزمایشی فاکتوریل در قالب بلوک‌های کامل تصادفی با سه تکرار بود. عامل‌های اصلی شامل تیمارهای کاربرد سویه‌های مختلف Azospirillu، باکتری‌های حل کننده فسفات (Bacillus megaterium) در تلقیح جداگانه و توامان با یکدیگر و نیز عدم تلقیح به عنوان شاهد و اعمال شوری آب آبیاری در دو سطح عدم اعمال شوری و شوری آب آبیاری به میزان 12 دسی‌زیمنس بر متر بود. نتایج نهایی تجزیه مرکب اثر اعمال شوری و نیز کاربرد کودهای زیستی نشان دهنده تاثیر معنی‌دار آنها بر عملکرد دانه ماش بود. شوری موجب کاهش 88 درصدی عملکرد نهایی دانه ماش گردید. تحت شوری و عدم شوری، بالاترین عملکرد دانه، تعداد دانه و وزن دانه را گیاهانی داشتند که بذر آنها با باکتری Azospirillu به تنهایی تلقیح گردیده بودند. کمترین محتوای سدیم و پتاسیم و بالاترین محتوای فسفر دانه را گیاهان تلقیح شده با باکتری Azospirillu داشتند. تلقیح دوگانه Azospirillu با Bacillus megaterium منجر به افزایش سودمندی باکتری Azospirillu در بهبود رشد گیاه ماش تحت هر دو شرایط شوری و غیر شوری نگردید. نتایج کلی این آزمایش نشان دهنده قابلیت به کارگیری Azospirillu در زراعت تحت شوری ماش بود هر چند تلفیق آن با باکتری Bacillus megaterium منجر به سودمندی بیشتری در این خصوص نگردید. پرونده مقاله

به منظور بررسی تاثیر آبیاری تکمیلی و مصرف کودهای زیستی بر عملکرد و اجزای عملکرد دانه کتان روغنی، آزمایشی به صورت کرت‌های خرد شده در قالب طرح بلوک‌های کامل تصادفی با سه تکرار در دانشگاه ارومیه در سال 95-1394 انجام گرفت. فاکتور اصلی شامل 3 تیمار آبیاری (یکبار آبیاری، دو بار آبیاری و شرایط دیم) و فاکتور فرعی شامل 4 تیمار کود زیستی (میکوریزا گونه Glomus mossea، کود بیوسولفور تیوباسیلوس (Thiobacillus)، میکوریزا + بیوسولفور و شاهد بود. نتایج آزمایش نشان داد که تیمار دو بار و یک بار آبیاری تکمیلی در مقایسه با شرایط دیم، عملکرد دانه کتان را به ترتیب به میزان 51 و 35 درصد افزایش داد. بیشترین (76/788 کیلوگرم بر هکتار) و کمترین (81/394 کیلوگرم بر هکتار) عملکرد روغن به ترتیب از تیمار دو بار آبیاری تکمیلی و شرایط دیم بدست آمد. کشت دیم در مقایسه با آبیاری تکمیلی، عملکرد بیولوژیک، قطر ساقه، وزن هزار دانه، ارتفاع بوته، تعداد دانه در کپسول و درصد روغن را کاهش داد. در شرایط دیم، تلقیح با میکوریزا، بیوسولفور و کاربرد توام میکوریزا و بیوسولفور، تعداد دانه در کپسول، وزن 1000 دانه، عملکرد روغن، عملکرد بیولوژیک و عملکرد دانه کتان را به ترتیب به میزان (15، 15 و 12)، (17، 18 و 19)، (32، 28 و 31)، (45، 40 و 39) و (31، 26 و 28) درصد افزایش داد. با توجه به نتایج این تحقیق، با اعمال آبیاری تکمیلی دو بار آبیاری و استفاده از کودهای زیستی میکوریزا و بیوسولفور بخصوص در شرایط دیم می‌توان کارایی گیاه کتان را افزایش داد. پرونده مقاله

این آزمایش به صورت کرت‌های خرد شده با طرح پایه بلوک‌های کامل تصادفی در سه تکرار در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه ارومیه، در سال 95-1394 اجرا شد. تیمارهای آزمایشی شامل قطع آبیاری در چهار سطح: آبیاری کامل، قطع آبیاری در مراحل رشدی تکمه‌بندی، گلدهی و پر شدن دانه در کرت‌های اصلی و منابع مختلف کودی در شش سطح: شاهد، آب‌پاشی، محلول‌پاشی کودهای نانو، شیمیایی، زیستی و تلفیقی (نانو+شیمیایی+زیستی) در کرت‎های فرعی در نظر گرفته شدند. نتایج نشان داد در بوته‌های گلرنگ شاهد، قطع آبیاری در مرحله تکمه‌بندی تعداد طبق و عملکرد روغن را به ترتیب 3/52 و 6/62 درصد در مقایسه با شرایط آبیاری مطلوب و تیمار کودی تلفیقی کاهش داد. در شرایط آبیاری کامل و تیمار کود تلفیقی بیشترین وزن هزار دانه (3/44 گرم) و عملکرد دانه (8/2526 کیلوگرم در هکتار) بدست آمد و کمترین مقدار وزن هزار دانه (7/34 گرم) و عملکرد دانه (9/1032 کیلوگرم در هکتار) تحت شرایط قطع آبیاری در مرحله تکمه‌بندی به ترتیب در تیمار کودی نانو و شاهد بدست آمد. بوته‌های تحت تیمار کودی تلفیقی و قطع آبیاری در مرحله پر شدن دانه بالاترین شاخص برداشت (42 درصد) را داشتند در حالی که کمترین میزان آن (3/24 درصد) از بوته‌های تحت تیمار کود زیستی و قطع آبیاری در مرحله گلدهی بدست آمد. نتایج کلی نشان داد با قطع آبیاری در مرحله پر شدن دانه و کاربرد کود تلفیقی، بدون تأثیر معنی‌دار در کاهش عملکرد دانه، می‌توان مصرف آب را در زراعت گلرنگ تقلیل داد. پرونده مقاله