به منظور بررسی تاثیر تنش خشکی و محلول پاشی ریز مغذی‌ها بر رشد، عملکرد و اجزاء عملکرد گیاه سیاه دانه آزمایشی در سال 1388 در مزرعه تحقیقاتی مرکز تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی خراسان شمالی واقع در شهرستان بجنورد انجام شد.آزمایش بصورت کرتهای خرد شده در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی با سه تکرار انجام شد.عامل اصلی دور آبیاری شامل سه سطح 1 I = هفت، 2I = چهارده و3 I = بیست و یک روز و عامل فرعی محلول پاشی عناصر ریز مغذی ها شامل1 M= شاهد (عدم محلول پاشی)،2 M= محلول پاشی با روی با غلظت سه در هزار، 3M = محلول پاشی با بر با غلظت دو در هزار،4 M= محلول پاشی با آهن با غلظت چهار در هزار و5 M= محلول پاشی با مخلوط عناصر فوق بود. نتایج آزمایش نشان داد که تاثیر دور آبیاری بر ارتفاع گیاه، تعداد شاخه های فرعی، تعداد کپسول در بوته، عملکرد بیولوژیک تعداد دانه در بوته، تعداد دانه در کپسول، وزن هزار دانه و شاخص برداشت معنی دار بود و با افزایش طول دوره آبیاری صفات مورد بررسی کاهش یافت. اثر محلول پاشی عناصر ریز مغذی صفات مورد بررسی شامل تعداد دانه در بوته، تعداد دانه در کپسول، وزن هزار دانه و شاخص برداشت، معنی دار بود. اثر متقابل دور آبیاری و محلول پاشی عناصر غذایی بر عملکرد دانه معنی دار بود.بیشترین عملکرد دانه از تیمار دور آبیاری هفت روز با محلول پاشی مخلوط عناصر ریزمغذی بدست آمد. پرونده مقاله

Strong benefits of species diversity have been demonstrated in mixed cropping on rangelands. In order to determine the best composition of mixed cropping of alfalfa (Medicago sativa) with three cool season grass species (Agropyron elongatum, Agropyron desertorum and Festuca arundinacea), on yield and quality traits, an experiment was conducted during two years (2009 and 2010) in Bojnourd, Iran. The used experimental design was a split plot based on randomized complete block design with three replications. Main factor was different compositions of alfalfa and grasses and sub factor were two intercropping methods (Mixed intercropping and Row intercropping). Dry matter (DM) yield, Land Equivalent Ratio (LER) and quality traits including Crude Protein (CP), Water Soluble Carbohydrates (WSC), Dry Matter Digestibility (DMD) and Acid Detergent Fiber (ADF) were determined. Results showed that the effects of treatments were significant for all of traits. The highest DM yield was obtained in mixed intercropping ratio of alfalfa 25% +A.elongatum 75% (2317 kg.ha-1) that increased 23.3% compared with alfalfa monoculture treatment. The effects of cropping method were significant for all of traits. The highest CP was obtained by mixed intercropping of alfalfa 75% + Festuca 25% (14.51%). In conclusion, mixed intercropping of alfalfa and Festuca arundinacea produced moderate DM yield coupled with higher quality traits. Whereas, mixed intercropping of alfalfa and A. elongatum produced highest DM yield but lower forage quality. پرونده مقاله

به منظور مطالعه رشد و عملکرد ژنوتیپ‌های مختلف گندم دیم در حضور علف‌‌های هرز و شرایط آبیاری تکمیلی، آزمایشی به صورت اسپلیت پلات در قالب طرح بلوک‌های کامل تصادفی در چهار تکرار در دو شرایط دیم و آبیاری تکمیلی به صورت مجزا در سال زراعی 1395-1394 در ایستگاه تحقیقات کشاورزی دیم شیروان در استان خراسان شمالی به اجرا درآمد. وجین و عدم وجین علف هرز در کرت های اصلی و 20 ژنوتیپ برتر گندم دیم در کرت های فرعی قرار گرفتند. نتایج تجزیه واریانس مرکب نشان داد، بین ژنوتیپ‌های مختلف گندم در تمامی صفات مورد مطالعه اختلاف معنی‌داری وجود داشت. میزان خسارت علف‌های هرز بر عملکرد دانه ژنوتیپ‌های مختلف گندم در شرایط آبی بیشتر از شرایط دیم بود. نتایج نشان داد ژنوتیپ‌های 12 و 17 بترتیب با نام‌های MOB/NE94406 BALANCO و SISABAN-4 بیشترین عملکرد دانه را در هر دو شرایط آبیاری تکمیلی و دیم در تیمارهای با علف‌هرز و بدون علف‌‌هرز نسبت به سایر ژنوتیپ‌ها دارا بودند. بیشترین کاهش زیست‌توده علف‌های‌هرز مربوط به ژنوتیپ‌های 12 و 17 بود. بیشترین خسارت علف‌های هرز در کاهش عملکرد دانه، به ترتیب با 37 درصد در شرایط آبیاری تکمیلی و 26 درصد در شرایط دیم مربوط به ژنوتیپ 20 SOKOLL//SUNCO/2*PASTOR بود. کمترین میزان خسارت علف‌های هرز در ژنوتیپ‌های 12 و 17 مشاهده گردید که بطور معنی‌داری از سایر ژنوتیپ‌ها کمتر بود. براساس نتایج این پژوهش، ژنوتیپ‌های مختلف گندم قابلیت رقابت متفاوتی با علف‌های هرز در شرایط دیم و آبی دارند و همچنین، کنترل علف‌های هرز در شرایط آبی نسبت به دیم اهمیت بیشتری دارد. پرونده مقاله

به منظور بررسی تجزیه علیت عملکرد دانه با اجزای عملکرد آزمایشی با 20 ژنوتیپ گندم دیم در قالب طرح بلوک‌های کامل تصادفی در چهار تکرار در دو مکان (ایستگاه تحقیقات دیم شیروان و ایستگاه تحقیقات سیساب) در استان خراسان شمالی در سال 95-1394 به اجرا در آمد. در طی مراحل رشد و بعد از برداشت، از صفات ارتفاع بوته، تعداد روز تا سنبله‌دهی، تعداد سنبله در مترمربع، تعداد دانه در سنبله، تعداد روز تا رسیدگی، وزن هزار دانه و عملکرد دانه یادداشت‌برداری به عمل آمد. بر اساس نتایج تجزیه واریانس، بین ژنوتیپ‌ها از نظر تعداد روز تا سنبله‌دهی، تعداد روز تا رسیدن، تعداد سنبله در مترمربع، تعداد دانه در سنبله و عملکرد دانه اختلاف معنی‌دار وجود داشت. با توجه به مقایسه میانگین‌ها، ژنوتیپ‌های 17 (SISABAN-4) و 12 (MOB/NE94406=NE86582//84MC29/NE82583)//KS91) به ترتیب با 2522 و 2364 کیلوگرم در هکتار بیشترین عملکرد دانه را به خود اختصاص دادند و ژنوتیپ 20 (SOKOLL//SUNCO/2*PASTOR) با 1190 کیلوگرم در هکتار کمترین عملکرد دانه را داشت. بر اساس نتایج تجزیه علیت، صفت تعداد سنبله در متر مربع (8/69 درصد)، تعداد دانه در سنبله (9/64 درصد) و وزن هزار دانه (9/38 درصد) به ترتیب بیشترین اثر مستقیم را بر عملکرد دانه داشتند. از طرفی ضرایب همبستگی نیز نشان داد که صفت وزن هزار دانه با تعداد دانه در سنبله و تعداد سنبله در مترمربع همبستگی منفی و معنی‌داری داشت و صفات تعداد دانه در سنبله و تعداد سنبله در مترمربع با عملکرد دانه رابطه مثبت و معنی داری داشتند. پرونده مقاله