از اساسی ترین متغیرهای بنیادی در برنامه ریزی های اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی در هر مکانی جمعیت می باشد. جمعیت و تحلیل ویژگی های آن رکن اصلی تمامی برنامه ریزی ها در سطوح مختلف منطقه ای، ملی، ناحیه ای و محلی است. آگاهی از کم وکیف وضعیت ویژگی های جمعیت شناختی کشور در تدوین برنامه های توسعه ای یکی از فاکتورهای لازم و ضروری محسوب می شود. بر این اساس آگاهی و شناخت وضعیت جمعیت و ویژگی های جمعیت شناختی مناطق شهری کشور نیز به منظور تدوین برنامه های توسعه همه جانبۀ نواحی شهری بویژه نواحی غیر برخوردار و مرزی ضرورتی اجتناب ناپذیر است. امروزه در همۀ کشور ها و جوامع جهت برنامه ریزی بهتر و اجرای سیاست های خود، به آگاهی از جمعیت و ویژگی های آن به عنوان یک اصل مهم به آن می پردازند که سرشماری و آمارگیری لازمۀ این امر مهم می باشد به همین منظور تقریباً همه جوامع و کشور ها طی یک زمان بندی مشخص اقدام به سرشماری از جمعیت خود می نمایند. کشور ایران نیز بنا به ضرورت از این قاعده مستثنی نیست. سرشماری نفوس و مسکن در کشور ایران هر ده سال یک بار در گذشته و هر پنج سال در حال حاضر صورت می گیرد. قاعدتاً در طی هر دوره شاخص ها و ویژگی های کمی و کیفی جمعیت کل کشور و همچنین مناطق شهری و هم مناطق روستایی دچار تغییرات خواهد شد که لازم است روندهای کمی وکیفی این تغییرات مورد بررسی و تحلیل آماری قرار بگیرد. این مقاله با درک اهمیت این موضوع به بررسی و تحلیل آماری مهمترین ویژگی های جمعیت شناختی در ناحیه شهری زابل طی دورۀ ده سالۀ 1375- 85 می پردازد. انتظار می رود نتایج این تحلیل آماری، اطلاعات لازم را جهت تصمیم سازی های واقعی تر جهت رشد و توسعۀ مناطق مرزی بویژه ناحیه شهری زابل را فراهم آورد. پرونده مقاله