In non-alcoholic fatty liver disease, serum levels of liver enzymes and lipid profiles were increased. One of the ways to deal with the risk factors of non-alcoholic fatty liver is to do physical activity and exercise. This semi-experimental study was conducted with the aim of comparing the effects of long-term continuous and interval training on non-alcoholic fatty liver risk factors in elite runners. Thirty elite runners with average height (176.5±0.05), weight (66.7±5.5) and age (20.2±0.00) were selected, and based on the specialized training were divided into two equal groups of continuous and interval training. Non-alcoholic fatty liver risk factors were measured with special laboratory techniques after standard fasting at the medical diagnosis laboratory. The non-parametric Mann-Whitney U test was used at the significance level of 0.05 to check the hypotheses. Despite high maximum oxygen consumption in both training groups, the levels of HDL_c, TG, LP (a) and HDL/LDL and HDL/TC ratio were lower in the interval training group than in the continuous training group, while the concentration of LDL_c, TC and BMI in the interval training group was higher than the continuous training group. Interval and continuous training increased liver enzymes. This increase was greater in the interval training group, which indicates more liver damage after performing this type of training. Therefore, performing interval and continuous training improves aerobic capacity and adjusts lipid profile and BMI. پرونده مقاله

آدیپونکتینیک هورمون پپتیدی است که در انسان از بافت چربی ترشح می‌شود و بر متابولیسم چربی و گلوکز مؤثر است.اینترلوکین شش نیز نقش اصلی را در انواع مختلف مکانیسم های دفاع از میزبان از جمله در واکنش های ایمنی و واکنش های فاز حاد دارد. بنابراین هدف از پژوهش حاضر بررسی مقایسه اثرات کوتاه مدت تمرین هوازی و رژیم غذایی پرچرب و عصاره کورکومین بر بیان ژن های آدیپونکتین و اینترلوکین شش بافت عضله رت های نر نژاد ویستار بود.بدین منظور تعداد 50 سر موش صحرایی نر دو ماهه تهیه و به پنج گروه کنترل، رژیم غذایی پرچربرب، کورکومین و رژیم غذایی پرچرب، تمرین و رژیم غذایی پرچرب، کورکومین + تمرین + رژیم غذایی پرچرب تقسیم شدند. تحلیل داده ها با استفاده از آزمون آنالیز واریانس یک طرفه مقایسه شد. میانگین تفاوت های درون گروهی نیز با استفاده از آزمون آماری تی تک نمونه مقایسه شد. نتایج نشان داد که میانگین بیان ژن آدیپونکتین آزمودنی ها در بین 5 گروه تفاوت معنی داری را نشان داد. نتایج آزمون تعقیبی بونفرونی نیز اختلاف معناداری بین گروه کنترل و سایر گروه ها را نشان داد. همچنین بیان ژن اینترلوکین 6 در دو گروه رژیم غذایی پرچرب و گروه رژیم غذایی پرچرب + کورکومین نسبت به گروه کنترل افزایش یافته است. اما در دو گروه رژیم غذایی پرچرب + تمرین و گروه رژیم غذایی پرچرب + تمرین + کورکومین کاهش معنی دار یافته است. پرونده مقاله