زمینه و هدف: شناخت آشیان اکولوژیکی گونه های مختلف در بسیار از مسائل اکولوژیکی ضروری است. آشیان اکولوژیک گونه ها یکی از فاکتورهای مهم در تشخیص الگوی پراکنش درختان بوده و برای کل گونه ها، با بررسی توزیع پراکنش گونه ها قابل‌تشخیص است. مدل های آشیان اکولوژیک اغلب به فهم بیشتر اکوسیستم کمک می نماید. این مدل ها در پیش بینی برآورد تغییرات پایداری اکوسیستم و نسبت پایداری و اکوسیستم ها کاربردی است. روش بررسی: به منظور تعیین فشار انتخابی گونه های مختلف از شاخص های سطح تعادل آشیان انتخابی، سطح غالب آشیان انتخابی و سطح بحران آشیان انتخابی استفاده و 5/41 هکتار از جنگل آموزشی پژوهشی خیرود مورد آماربرداری کامل (صد درصد) قرار گرفت. سپس، مشخص های نظیر قطر برابر سینه درختان اندازه گیری و با استفاده از شاخص های آشیان انتخابی به اندازه گیری فشار انتخابی و سطوح آشیان گونه های راش، بلوط، ممرز، توسکا پرداخته شد. یافته ها: مقدار بدست آمده از فشار انتخابی برای گونه های راش 419/66 ، بلوط 313/28، ممرز 3/261، توسکا 962/36 و نمدار 39/9 به ترتیب محاسبه شد. نتایج نهایی بدست آمده نشان داد گونه ممرز در سطح آشیان غالب، گونه راش و توسکا در سطح آشیان تعادل، گونه بلوط در حد واسط آشیان تعادل و مغلوب و نمدار در سطح آشیان مغلوب بوده است. بحث و نتیجه گیری: گونه ممرز در سطح غالب فشار انتخابی، گونه نمدار در ردیف گونه های با سطح تعادل بحران و گونه بلوط در سطح آشیان بحران نزدیک به سطح تعادل قرار گرفت. نتایج بدست آمده از این پژوهش نشان داد که کمی سازی فشار انتخابی یک عامل مهم برای تعیین جایگاه کنونی گونه های در حال انقراض می باشد. پرونده مقاله

زمینه و هدف: فقدان اطلاعات بهنگام، مستند و علمی از وضعیت موجود (سطح و پراکنش) صنوبرکاری‌های استان تهران یکی از مشکلات اصلی مدیران بخش تولید چوب برای برنامه‌ریزی و مدیریت تأمین چوب در استان و کشور است. تهیه نقشه و مشخص کردن محدوده‌های صنوبرکاری و پراکنش آنها در استان تهران برای پایش و ارزیابی تغییرات سطح صنوبرکاری در دوره‌های کوتاه‌مدت از اهداف تحقیق حاضر می‌باشند.روش بررسی: پژوهش حاضر از فروردین 1397 تا اسفند 1398 به‌مدت 2 سال در سطح کل استان تهران انجام شد. در این پژوهش از داده‌های چند زمانه، از ابتدا تا انتهای دوره رویش صنوبر (نیمه دوم اسفند تا آذر) سال 2018 میلادی، حداقل 6 مقطع زمانی به فاصله 30 تا 40 روز، از داده‌های ماهواره Sentinel-2 استفاده شد. سپس 355 عرصه صنوبرکاری با پراکنش یکنواخت در استان به عنوان نمونه تعلیمی جهت استفاده در طبقه‌کننده SVMبرداشت‌ شد. پس از آزمون و کالیبره کردن مدل SVM بر اساس فنولوژی جنس صنوبر و نمونه‌های میدانی برداشت شده، نقشه پراکنش عرصه‌های صنوبرکاری استان استخراج گردید.یافته‌ها: نتایج نشان داد مساحت کل عرصه‌های صنوبرکاری استان تهران 1/511 هکتار می‌باشد که 04/0 درصد از کل مساحت استان را در برمی‌گیرد. یک درصد از کل محدوده‌های صنوبرکاری‌ها جهت کنترل میدانی به صورت کاملاً تصادفی انتخاب و پس از کنترل میدانی، خطای کلی نقشه تهیه شده محاسبه گردید. در این تحقیق موقعیت دقیق مکانی و مساحت صنوبرکاری‌ها با دقت قابل قبول (7/96 درصد) برآورد شد. بیشترین میزان سطح صنوبرکاری‌ها در شهرستان‌ دماوند (8/196 هکتار) و کمترین آن در ورامین (22/0 هکتار) به‌دست آمد.بحث و نتیجه‌گیری: با استفاده از اطلاعات حاصل (نقشه پراکنش و مساحی صنوبرکاری‌های استان) می‌توان در مطالعات مربوط به برنامه‌ریزی کشت و توسعه زراعت چوب برای حال و آینده استان اقدام نمود. پرونده مقاله

زمینه و هدف: استفاده از پساب تصفیه شده می‌تواند وسیله‌ای برای جبران کمبود آب و کنترل و کاهش برداشت از چاه‌های عمیق و نیمه‌عمیق باشد. هدف این مطالعه، تعیین اثر آبیاری با پساب تصفیه‌خانه فاضلاب دلیجان و آب چاه به مدت 5 سال روی ترسیب کربن خاک و رشد 7 گونه درختی پهن برگ می‌باشد.روش بررسی: در تحقیق حاضر، پس از آماده سازی زمین، نهال‌ها به‌صورت گروهی در سه تکرار با فواصل 3×3 متر در اسفند 1390 در قالب طرح بلوک‌های کامل تصادفی کشت شدند. برای بررسی تأثیر نوع آبیاری روی ترسیب کربن آلی خاک، در سال پنجم با حفر پنج پروفیل به عمق 90 سانتی‌متر در زیر تاج درختان از سه عمق نمونه‌برداری خاک انجام شد. در ارزیابی رشد گونه‌های درختی پهن‌برگ در پایان سال پنجم، مشخصه‌های ارتفاع، قطر یقه، قطر تاج پوشش، مساحت تاج پوشش، درصد زنده‌مانی و درصد شادابی مورد اندازه‌گیری قرار گرفتند.یافته‌ها: نتایج بررسی میزان ترسیب کربن آلی خاک در عمق‌های مختلف خاک نشان داد که آبیاری با پساب فاضلاب سبب افزایش بیشتر کربن آلی خاک شده که بیشترین میزان آن در عمق 90-60 سانتی‌متری خاک می‌باشد. در بین گونه‌های کاشته‌شده با توجه به مشخصه‌های مورد اندازه‌گیری، در آبیاری با آب چاه، گونه‌ Ailanthus altissima از بیشترین میزان ارتفاع وMelia azedarach از بیشترین میزان قطر یقه، قطر تاج پوشش، مساحت تاج پوشش و درصد شادابی برخوردار است. در آبیاری با پساب، گونه‌ Robinia pseudoacacia از بیشترین میزان ارتفاع، Elaeagnus angustifolia از بیشترین میزان قطر یقه،M. azedarach از بیشترین میزان قطر تاج پوشش و مساحت تاج پوشش وM. azedarach و Celtis australis از بیشترین میزان شادابی برخوردارند. کمترین درصد زنده‌مانی مربوط به گونه Acer negundo در هر دو نوع آبیاری با آب چاه و پساب فاضلاب می‌باشد.بحث و نتیجه‌گیری: اثر اصلی نوع آبیاری اختلاف معنی‌دار آماری را نشان نداد. گونه A. negundo نسبت به شرایط آب و خاک منطقه حساس بوده و مناسب کاشت نمی‌باشد. گونه‌ M. azedarach از سازگارترین گونه‌ها در تحقیق حاضر می‌باشد که برای کشت در عرصه مزبور پیشنهاد می‌شود. پرونده مقاله

گیاه دارویی سیر (Allium sativum) ما بین ردیف‌های صنوبر اورامریکن (Populus euramericana 92/40) کاشته شده در اسفند ماه 1395 به فاصله 4×3 متر، در اواخر پاییز 1396 مورد کاشت قرار گرفت. طرح آماری این تحقیق بلوک‌های کامل تصادفی با 3 تیمار شامل (سیر با صنوبر، تک‌کشتی صنوبر و تک‌کشتی سیر) بود . کشت سیر در پنج ردیف به طول 21 متر و با فواصل 50 سانتی‌متر بین ردیف در سه بلوک در آبان 1396 انجام شد. در طی هر فصل رویش، نهال‌های صنوبر و بوته‌های سیر هر هفته یکبار آبیاری شدند. ارتفاع و قطر برابر سینه درختان صنوبر در پایان هر فصل رویش به‌مدت چهار سال اندازه‌گیری و سپس رویش ارتفاعی، قطری و موجودی حجمی در هکتار و در سال آن محاسبه و با استفاده از آزمون‌تی (T) مورد ارزیابی قرار گرفت. ارزیابی اقتصادی از هر یک از کشت‌های خالص و تلفیقی بر اساس شاخص‌های نسبت برابری زمین (LER)، شاخص مجموع ارزش نسبی (RVT) و شاخص سودمندی کشت تلفیقی (IA) انجام شد. در سال‌های‌ 97 و 98 به‌ترتیب اختلاف معنی‌دار آماری در مشخصه‌های رویش قطری و ارتفاعی در کشت تلفیقی و خالص صنوبر وجود داشت که بیشترین مقدار آن در کشت تلفیقی صنوبر بود. در سال 99، به‌ترتیب بیشترین و کمترین عملکرد بیولوژیک سیر در کشت خالص با مقدار 67/8791 و در کشت تلفیقی با مقدار 33/2408 کیلوگرم در هکتار به‌دست آمد. در همه سال‌های مورد مطالعه LER بیشتر از یک و بین 61/1 تا 76/2 و به طور کلی میانگین سه ساله آن 28/2 به دست آمده است. پرونده مقاله