بررسی متغیرهای هویتی -هنجاری موثر بر روابط ایران و اتحادیه اروپا2002 - 2020
محورهای موضوعی : مجله پژوهش های سیاسی و بین المللی
مهدی اسکندریان
1
,
آرمین امینی
2
,
رضا شیرزادی
3
1 - گروه روابط بین الملل، واحد کرج، دانشگاه آزاد اسلامی، کرج، ایران
2 - گروه روابط بین الملل، واحد کرج، دانشگاه آزاد اسلامی، کرج، ایران
3 - گروه علوم سیاسی، واحد کرج، دانشگاه آزاد اسلامی، کرج، ایران.
کلید واژه: ایران, اتحادیه اروپا, هنجار, هویت, مسأله هسته ای, حقوق بشر,
چکیده مقاله :
در این مقاله به بررسی متغیرهای هویتی و هنجاری موثر در روابط ایران و اتحادیه اروپا بین سالهای ۲۰۰۲ تا 2020 خواهیم پرداخت. بر این اساس به دنبال پاسخ به این پرسش هستیم که متغیرهای غیرمادی و هویتی چگونه بر روابط ایران و اتحادیه اروپا بین سالهای ۲۰۰۲ تا ۲۰۲۰ اثرگذار بوده است؟ فرضیه اصلی این است که تفاوت ها در نگرش های ایران و اتحادیه اروپا در مقوله های سیاست و فرهنگ و مصادیق مربوط به هنجارها و ارزشها و نزدیکی هویتی اروپا با ایالات متحده امریکا منجر به اثرگذاری بیشتر متغییر های مادی نظیر مسأله هستهای و منافع اقتصادی بر روابط ایران و اتحادیه اروپا بین سالهای ۲۰۰۲ تا ۲۰۲۰ شده است که این موضوع منجر به کاهش در روابط دو بازیگر در زمینه های مختلف سیاسی، اقتصادی، فرهنگی، حتی طرح مباحث حقوق بشری شده و تنها در دوره پس از توافق برجام به دلیل نزدیک شدن طرفین به گفتمان تعامل و عدم اشاعه، بهبودی نسبی در روابط صورت گرفت.
In this article, we will examine the identity and normative variables that influenced Iran-EU relations between 2002 and 2020. Accordingly, we seek to answer the question of how immaterial and identity variables affected Iran-EU relations between 2002 and 2020.The main hypothesis is that differences in attitudes between Iran and the European Union in the categories of politics and culture, and instances related to norms and values, and Europe's identity proximity to the United States have led to a greater impact of material variables such as the nuclear issue and economic interests on Iran-EU relations between 2002 and 2020. This issue led to a decline in relations between the two actors in various political, economic, and cultural fields, even raising human rights issues, and only in the period after the JCPOA agreement did relations improve somewhat due to the parties moving closer to the discourse of engagement and non-proliferation.
