مطالعه رویکرد سازمان همکاری اسلامی بر کنش دادگاه عدل اسلامی در حل و فصل مسالمت آمیز اختلافات بین المللی بر پایه مفهوم «اثربخشی»
مرمر اسدیان
1
(
گروه حقوق جزا و جرم شناسی، واحد اهواز، دانشگاه آزاد اسلامی، اهواز، ایران
)
سید باسم موالی زاده
2
(
گروه حقوق، واحد اهواز، دانشگاه آزاد اسلامی، اهواز، ایران
)
سید حسن حسینی
3
(
گروه فقه و مبانی حقوق اسلامی، واحد رامهرمز، دانشگاه آزاد اسلامی، رامهرمز، ایران
)
کلید واژه:
چکیده مقاله :
هدف از این پژوهش ارزیابی رویکرد سازمان همکاری اسلامی بر عملکرد دادگاه عدل اسلامی در حل و فصل مسالمت آمیز اختلافات بین المللی بر اساس مفهوم اثربخشی می باشد. سازمان کنفرانس اسلامی بعنوان دومین سازمان بین دولتی بین المللی بعد از سازمان ملل متحد از جایگاه ویژه ای برخوردار است. این نهاد با ۵۷ کشور عضو در چهار قاره جهان یکی از سازمان‌های بین‌المللی کنونی جهان به شمار می‌رود که می تواند با تکیه بر هویت و تمدن اسلامی، جایگاه وحدت بخشی در بین دولتها و ملل مسلمان داشته و برای ایجاد صلح مفید فایده باشد. ایده تاسیس این سازمان که برای تنظیم روابط بین کشورهای اسلامی از اواسط دهه پنجم قرن بیستم آغاز گردید،با تشکیل کنفرانس عمومی اسلامی در سال 1954 تبلور یافت و منشور آن در سال 1956 به تصویب رسید. اعلامیه اولین کنفرانس سران کشورهای اسلامی در شهر رباط کشور مراکش در سال 1969 تصریح می کند که کشورهای شرکت کننده تعهد خود را برای حل و فصل مشکلاتی که ممکن است فیمابین آنها از طرق مسالمت آمیز بدست آید،اعلام می دارند. بر اساس تصمیمp، 3/11 طی کنفرانس سوم سران کشورهای اسلامی در سال 1981 در طائف ، تاسیس دادگاه عدل اسلامی به عنوان چهارمین رکن سازمان با مسئولیت حل و فصل مسالمت آمیز اختلافات بین کشورهای عضو در نظر گرفته شد. این پژوهش که به روش توصیفی-تحلیلی می باشد، در پی شناخت رویکرد واقع گرایانه سازمان همکاری اسلامی در مقوله حل و فصل مسالمت آمیز اختلافات کشورهای اسلامی و تاثیر آن بر عملکرد دادگاه عدل اسلامی به عنوان بازوی قضایی و اجرایی این مقوله بوده است.
چکیده انگلیسی :
The purpose of this research is to evaluate the approach of the Organization of Islamic Cooperation on the performance of the Islamic Court of Justice in the peaceful settlement of international disputes based on the concept of "effectiveness". The Organization of the Islamic Conference has a special position as the second international intergovernmental organization after the United Nations. With 57 member countries in four continents, this institution is considered one of the current international organizations in the world, which can have a unifying position among Muslim states and nations, relying on Islamic identity and civilization, and be useful for creating peace. The idea of establishing this organization, which began in the middle of the fifth decade of the 20th century to regulate relations between Islamic countries, crystallized with the formation of the "General Islamic Conference" in 1954, and its charter was approved in 1956. The declaration of the first conference of heads of Islamic countries in the city of Rabat, Morocco in 1969 states that the participating countries declare their commitment to resolve the problems that may arise between them through peaceful means. Based on the decision p, 11/3 during the third conference of heads of Islamic countries in 1981 in Taif, the establishment of the Islamic Court of Justice was considered as the fourth pillar of the organization with the responsibility of peaceful settlement of disputes between member countries. This research, which is a descriptive-analytical method, sought to know the realistic approach of the Organization of Islamic Cooperation in the category of peaceful settlement of disputes in Islamic countries and its effect on the functioning of the Islamic Court of Justice as the judicial and executive arm of this category. As a result of the investigation, it was found that based on the concept of "effectiveness",
