Literary and artistic applications of letter Alif in the area of Persian literature (by relying on poets' poetry Jami and poets' poetry with Iraqi Style(

Subject Areas : Persian language and literature texts

gholam reza  heydari ¹ (. Department of Persian Language and Literature,Faculity of Humanities Islamic Azad University Abhar Branch,Iran.)

Received: 2019-01-17 Accepted : 2019-01-17 Published : 2018-09-23

Keywords: شعر, poetry, جامی, سبک عراقی, Jami, Iraqi Style, الف, Alif, Prose, شعرا,

Abstract :

'A' or 'Alif' the first letter of Persian alphabet, is a prominent vowel in Farsi language. It is the first letter of Abjad numeral system which represents number one in this system. Alif signifies the Taurus astrological sign. In mystical, philosophical, and rhetorical literature, Alif represents unique God, Holy Spirit, God's mercy; Adam's the father, abstract sphere, solitude, and the single mystery and etc.Due to its special form and position and some other unique features, letter Alif is one of the most used letters in order to create the original themes and poetic areas, mot and elegant expressions and compounds in Persian literature, poetry with Iraqi Style. Alif is a leading in most of poetry by these poets meanings like consistent and firm colossal stature, handsomeness, oblong, tense and stretched. It also signifies greatness, proud and honor, slimness, uprightness, stability, resistance, persistence, staunchness, loyalty, faithfulness and standing on one's promise. Alif has fallen in love with its stature. Since Alif has accent-like sign overhead, it is rebellious. Despite having tongue, it is dumb and silent. It is regarded as one of the poorest in terms of wealth among letters. It symbolizes poverty, abjection, destitution, vacancy, pauperism, beggary, inexistence, absence, loss, and self-denial. It also suggests nakedness, nudity, embarrassment, self-evidence, preparedness, distress and confusion and adornment. It carries meanings like solitude, individualism, loneliness, uniqueness, detachment, freedom, honesty, frankness, and innocence. Alif is motionless and stagnant. Its creation begins with points and dots. All letters and numbers then are founded upon this letter. Alif is the first letter of creation. It also indicates minuteness, brevity and tininess. Alif is the most common simile in Persian literature and the poetry's and prose's images or contents used in Persian literature are described. It was compared to needles, thorn, moon crescent, sticks, pens and plumes, fingers, arrows, bolts, cedars, gallows and scaffolds, newly grown whiskers or beard,  half or full moon, and etc. In this article, we try to study the literary, artistic, and video applications of letter Alif in poets' poetry with Iraqi Style.

References:

1. امیر خسرو دهلوی، محمود، (۱۳۴3)، دیوان امیر خسرو دهلوی، تصحیح سعید نفیسی، چاپ اول، تهران، جاویدان.


2. اوحدی مراغه‌ای، رکن‌الدین، (۱۳۷۵)، دیوان اوحدی مراغه‌ای، به کوشش سعید نفیسی، چاپ دوم، تهران، امیرکبیر.


3. جامی، عبدالرحمن، (۱۳۴۱)، دیوان کامل جامی، تصحیح هاشم رضی، چاپ اول، تهران، پیروز.


4. ___________(1368)، مثنوی هفت‌اورنگ، تصحیح مرتضی مدرس گیلانی، چاپ پنجم، تهران، انتشارات سعدی.


5. ___________ (1371)، بهارستان جامی، تصحیح اسماعیل حاکمی، چاپ دوم، تهران، انتشارات اطلاعات.


6. حافظ شیرازی، شمس‌الدین، (1374)، دیوان حافظ، به تصحیح محمد قزوینی و قاسم غنی، چاپ اول، تهران، آینده.


7. خواجوی کرمانی، کمال‌الدین، (1374)، دیوان کامل خواجوی کرمانی، به کوشش سعید قانعی، چاپ اول، تهران، انتشارات بهزاد.


8. سعدی، مشرف الدین، (۱۳۶۳)، کلیات سعدی، به اهتمام محمدعلی فروغی، چاپ اول، تهران، نشر محمد.


9. سلمان ساوجی، جمال‌الدین، (1337)، دیوان اشعار سلمان ساوجی، با مقدمه تقی تفضلی و اهتمام منصور مشفق، تهران، صفی علیشاه.


10. سیف فرغانی، محمد، (1364)، دیوان اشعار سیف‌الدین محمد فرغانی، به اهتمام و تصحیح ذبیح‌الله صفا، تهران، فردوسی.


11. شیخ کمال خجندی، مسعود، (1374)، دیوان شیخ کمال خجندی، به اهتمام ایرج گلسرخی، 2 جلدی، تهران، سروش، 1374.


12. عبید زاکانی، نظام‌الدین، (1380)، کلیات عبید زاکانی، با تصحیح و مقدمه عباس اقبال آشتیانی، چاپ دوم، تهران، پیک فرهنگ.


13. عراقی، فخرالدین، (1373)، دیوان فخرالدین عراقی، به اهتمام سعید نفیسی، چاپ هفتم، تهران، انتشارات جاویدان.


14. عمان سامانی، میرزا نورالله، (بی‌تا)، گنجینه الاسرار، تهران، انتشارات اسلامیه.


15. محتشم کاشانی، کمال‌الدین، (1376)، دیوان محتشم کاشانی، به کوشش مهر علی گرکانی، تهران، سنایی.


16. مولوی، جلال‌الدین محمد، (۱۳۶۳)، کلیات شمس تبریزی، به تصحیح بدیع‌الزمان فروزانفر، چاپ دوازدهم، تهران، امیرکبیر.


17. ______________ (۱۳۷۲)، مثنوی معنوی، به تصحیح رینولد نیکلسون، 6 جلد، چاپ دوم، تهران، مولی.


18. نسیمی، عمادالدین، (1372)، دیوان نسیمی، به کوشش یدالله جلالی پندری، چاپ اول، تهران، نی.


19. ولی کرمانی، شاه نعمت‌الله، (۱۳۷۴)، دیوان شاه نعمت‌الله ولی کرمانی، با مقدمه سعید نفیسی، چاپ اول، تهران، نشر نخستین.


20. هلالی جغتایی، نورالدین، (1368)، دیوان هلالی جغتایی، با مقدمه و تصحیح سعید نفیسی، تهران، سنایی.