براساس مطالعات قبلی جو دوسر گیاه دارویی با خاصیت انتی اکسیدانی و ضد التهابی می باشد. اما مطالعه ای از این گیاه در ترمیم اسیب تجربی عصب سیاتیک انجام نشده است. این مطالعه با هدف بررسی میزان بیان GFAP و S100 به دنبال درمان با عصاره ی جو دوسر بر روی اسیب تجربی عصب سیاتیک در موش صحرایی طراحی و اجرا گردید.این تحقیق روی 50 سر موش صحرایی نر بالغ که به پنج گروه تقسیم شدند که در هر گروه 10 سر موش صحرایی قرار داشت. گروه 1: شم ، گروه 2: کنترل( آسیب عصبی بدون درمان)، گروه 5 -3 به ترتیب گروهایی با اسیب تجربی عصب سیاتیک که تحت درمان با عصاره ی جو دوسر به صورت خوراکی (با دوز 100 ‚ 200‚ 400میلی گرم /کیلوگرم) قرار گرفتند. سپس در دو بازه زمانی 2 و 4 هفته رت ها برای ارزیابی ایمنو هیستوشیمی و بررسی ترمیم عصب مرگ با ترحم (اتونازی) اسان کشی شدند. نتایج ایمنو هیستوشیمی و بیان S100 و GFAP پس از 2 هفته‚ در گروه 4 و 5 با دوز درمانی(200 و 400 میلی گرم بر کیلوگرم) با گروه کنترل اختلاف معنی داری را نشان داد(p<0/05). همچنین در مدت 4 هفته میزان بیان GFAP و S100 در گروه 5 (با دوز 400میلی گرم بر کیلوگرم) تحت درمان با عصاره جو دو سر قرار داشت اختلاف معنی داری را با گروه کنترل نشان داد(p<0/05). نتایج نشان داد عصاره ی جو دوسر تاثیر مثبتی با (p<0/05) بر روی ترمیم آسیب تجربی عصب سیاتیک دارد. Manuscript profile

نوع ترمیم زخم پس از کشیدن دندان یک فرآیند پیچیده است که به اصلاح زخم ها کمک می کند. داروهای پوشاننده زخم برای التیام بهتر مفید هستند. بهتر است که این عوامل کمترین تحریک التهاب زا و بیشترین خاصیت ضد میکروبی را داشته باشند. بررسی تاثیر نانوکامپوزیت‌های زئولیت پلی‌کاپرولاکتون-هیدروکسی آپاتیت بر فرآیندهای بهبودی مخاط پوشاننده آلوئول پس از استخراج است. پانزده گربه سالم با درگیری دندان پرمولر پایین تعیین شدند و عمل کشیدن دندان انجام شد. نمونه برداری بیوپسی از مخاط محل کشیدن دندان در روز دهم پس از جراحی انجام شد. دندان پره مولار همه 15 گربه کشیده شد و سه گروه به عنوان کنترل، PRP و نانو پلیکاپرولاکتون-هیدروکسی آپاتیت زئولیت گروه بندی شدند. تجزیه و تحلیل هیستوپاتولوژیک نشان داد که برخلاف گروه کنترل و PRP، گروه نانو با حضور کمتر سلول های التهابی، بافت پوششی نامنظم کامل، بافت جوانه گوشتی بیشتر و فیبروز بیشتر روند بسیار بهتری را نسبت به گروه کنترل و گروه PRP داشت. نانوکامپوزیت پلی کاپرولاکتون-هیدروکسی آپاتیت زئولیت روند بهبودی زخم پس از کشیدن دندان را تسریع می کند. Manuscript profile

التهاب و عفونت گوش یک یافته ی رایج در گونه های مختلف جوجه تیغی میباشد. سیتولوژِی اولین و مطمئن ترین راه تشخیص این بیماری می باشد . با این وجود تاکنون هیچ مطالعه ای بر روی معیارهای نرمال سیتولوژیک گوش هیچ گونه ای از جوجه تیغی صورت نگرفته است. در این مطالعه برای اولین بار به بررسی سیتولوژی گوش در دو گونه جوجه تیغی گوش دراز و برندت ایرانی دارای سلامت کامل ،برای یافتن معیارهای طبیعی پرداخته شد.20سرجوجه تیغی گوش دراز(10 نر و 10 ماده) و20سرجوجه تیغی برندت(10 نر و 10 ماده) در این مطالعه بررسی شدند. بیهوشی به وسیله ی کتامین و دیازپام و طبق پروتکل مربوط به جوجه تیغی صورت گرفت. بعد از تایید سلامت کامل گوش ها از هر دو گوش نمونه برداری سیتولوژیک انجام شده و برای هر گوش سه لام تهیه گردید. رنگ آمیزی لام ها به دو روش رنگ امیزی گیمسا و گرم انجام شد. مخمر ها شایع ترین یافته ی دیده شده در گوش جوجه تیغی های مورد بررسی بودند. در هیچ یک از نمونه های مطالعه شده باکتری میله ای دیده نشد. کوکسی های گرم مثبت, سلول های سنگفرشی بدون هسته وسلول های سنگفرشی هسته دار به ترتیب شایع ترین موارد دیده شده بودند. سیتولوژی گوش سالم در جوجه تیغی شباهت بسیار زیادی به سیتولوژی گوش سگ های سالم و همچنین گربه های سالم دارد. Manuscript profile

تعدیل اشتها مجموعه ای از مکانیسم های پیچیده فیزیولوژیک است که نواحی مختلف دستگاه عصبی مرکزی را تحت تاثیر قرار می دهد. گلوتامات و هیستامین نقش مهمی در کنترل مرکزی اخذ غذا در پرندگان دارند و اخذ غذا در پرندگان را کاهش می دهند. مطالعه حاضر به ‌منظور بررسی اثرات سینرژیستی سیستم های گلوتاماترژیک و هیستامینرژیک مرکزی بر رفتار تغذیه ای در جوجه‌های نوزاد صورت گرفته است. تعداد 36 جوجه‌ بطور تصادفی در سه گروه آزمایشی تقسیم شدند. هر آزمایش شامل یک گروه کنترل و 3 گروه تیمار بود (12 جوجه در هر گروه). در تمام آزمایشات، پرندگان پس از 3 ساعت محرومیت از غذ ‎ با تزریق داخل مغزی-بطنی ‎محلول رقیق کننده یا محلول دارویی را دریافت کردند. سپس به پرندگان اجازه دسترسی بدون محدودیت به غذا و آب داده شد. مصرف غذا (گرم) بر اساس درصد وزن بدن (%BW) اندازه گیری شد. در آزمایش اول، گلوتامات (75 نانومول) ، هیستامین (75 نانومول) و هیستامین + گلوتامات تزریق شد. در آزمایش دوم، کلرفنیرامین (آنتاگونیست گیرنده H1، 300 نانومول) ، MK-801(آنتاگونیست گیرنده NMDA گلوتامات، 15 نانومول) و کلرفنیرامین + MK-801 تزریق شد. در آزمایش سوم، MK-801، α-FMH (مهارکننده سنتز هیستامین، 250 نانومول) و α-FMH + MK-801 تزریق شد. نتایج نشان داد، تزریق هیستامین با دوز 75 (دوز تحت اثر) و گلوتامات با دوز 75 (دوز تحت اثر) اثری بر اخذ غذا نداشت (05/0 < p). اما تزریق هم‌زمان گلوتامات و هیستامین موجب کاهش اخذ غذا شد (05/0 >p). تزریق کلرفنیرامین با دوز 300 و MK-801 با دوز 15 اثری بر اخذ غذا نداشت (05/0p). تزریق α-FMH با دوز 250 و MK-801 با دوز 15 اثری بر اخذ غذا نداشت (05/0 <p). اما تزریق هم‌زمان α-FMH و MK-801 موجب افزایش اخذ غذا شد (05/0 > p). با توجه به نتایج، احتمالا یک اثر سینرژیستی بین سیستم های هیستامینرژیک و گلوتاماترژیک در کنترل اخذ غذای جوجه های نوزاد وجود دارد. Manuscript profile

تعدیل اشتها شامل مجموعه ای از سازوکارهای پیچیده فیزیولوژیک است که نواحی مختلف دستگاه عصبی مرکزی را تحت تاثیر قرار می‌دهند. پیش از این نقش سیستم‌های دوپامینرژیک و ملانوکورتینرژیک در کنترل مرکزی اخذ غذا در پرندگان به اثبات رسیده است. مطالعه کنونی با هدف بررسی اثرات هم‌افزایی سیستم دوپامینرژیک و سیستم ملانوکورتینرژیک بر رفتار تغذیه‌ای در جوجه‌‌های تخمگذار صورت گرفته است. این مطالعه در سه آزمایش انجام گرفت، به طوریکه هر آزمایش از یک گروه کنترل و سه گروه تیمار تشکیل شده بود (12 جوجه در هر گروه). در تمامی گروه‌ها، پرندگان تزریق داخل بطنی مغزی ‎محلول رقیق کننده یا محلول دارویی را پس از 3 ساعت محرومیت غذایی دریافت کردند. در آزمایش اول به منظور تعیین دوز تحت اثر دوپامین، در گروه‌های آزمایش به ترتیب سرم فیزیولوژی و دوپامین با دوزهای 10، 20 و 40 نانومول تزریق گشت. در آزمایش دوم، سرم فیزیولوژی، الدوپا (پیش‌ساز دوپامین، 250 نانومول)، MTII(45/2 پیکومول، آگونیست گیرنده‌های MC3/4 ملانوکورتینی) و ال-دوپا + MTII تزریق شد و آزمایش سوم مطابق با آزمایش دوم انجام گرفت با این تفاوت که دوپامین (10 نانومول) جایگزین ال- دوپا شد. پس از تزریق، آب و غذا بدون محدودیت در دسترس پرندگان قرار گرفت و مصرف غذا (گرم) بر اساس درصد وزن بدن ‎اندازه گیری شد. بر اساس نتایج بدست آمده دوز 10 نانومول دوپامین به عنوان دوز تحت اثر آن تعیین گشت. همچنین مشاهده شد که تزریق دوزهای تحت اثر دوپامین ، ال-دوپا و MTII به تنهایی اثری بر اخذ غذا جوجه‌ها نداشته (05/0 <p) و تنها تزریق‌های ال-دوپا + MTII و دوپامین + MTII سبب کاهش معنی دار اخذ غذا در جوجه‌ها شدند (05/0 p<). بر اساس یافته‌ها، به نظر می‌رسد احتمالا یک اثر هم‌افزایی میان سیستم دوپامینرژیک و سیستم ملانوکورتینرژیک در کنترل اخذ غذا در جوجه‌های تخمگذار وجود دارد. Manuscript profile

این مطالعه با هدف بررسی اثربخشی داربست نانوکامپوزیتی دی اکسید تیتانیوم برای بازسازی نقص های استخوان ران در خرگوش انجام شد. تاثیر داربست نانوکامپوزیتی دی اکسید تیتانیوم بر فرآیند بهبودی استخوان شکسته شده در نقیصه استخوانی بررسی گردید. 18 خرگوش سفید نر بالغ نیوزیلندی با وزن 3 کیلوگرم مورد مطالعه قرار گرفتند. یک نقص سیلندری با قطر 6×5 میلی متر در استخوان ران خرگوش ها ایجاد شد. حیوانات به سه گروه آزمایشی3 تایی تقسیم شدند. گروه‌های آزمایشی پس از ایجاد نقص، شامل شاهد منفی، شاهد مثبت (هیدروکسی آپاتیت) و تیمار (دی اکسید تیتانیوم) بودند. در روزهای 15 و 45 پس از جراحی حیوانات معدوم و از محل نقص استخوانی نمونه برداشته و در فرمالین 10% بافری قرار گرفت. مقاطع 5 میکرومتری پس از رنگ آمیزی عمومی و تریکروم مورد ارزیابی قرار گرفتند. بهبود التهاب در روز 15 و تشکیل استخوان جدید در روز 45 در گروه نانوکامپوزیت از نظر واحد ترمیمی استخوان سازی و کاهش میزان التهاب بهترین بود. داربست نانوکامپوزیتی دی اکسید تیتانیوم عملکرد التام بخش معنی داری در بازسازی نقیصه استخوانی داشت. Manuscript profile