Introduction & Objective: The purpose of this study was to investigate the effectiveness of Mindfulness Intervention on increasing the self-efficacy of neurological overeatingin Tehran. Method: This research is a semi-experimental design with pre-test and post-test design with control group. The statistical population of this study was outpatient outpatients with neurological overload referred to two nutrition clinics in Tehran during 1397. The final sample size of this study was 30 neurological overeatingsubjects who were selected by purposeful sampling and randomly assigned to two experimental groups (15 subjects) and control (n = 15). The Mindfulness Therapy Package was implemented in the form of 8 weekly 90-minute sessions on the development group. The research tool was the general self-efficacy scale of Sherer et al. (1982). Data were analyzed using covariance analysis. Findings: The results showed no significant difference between the experimental and control groups. And mindfulness therapy did not affect the self-efficacy of patients with neurological overeating. Discussion and conclusion: It is suggested that psychologists and counselors use the results in causative and behavioral and psychological problems of patients with neurological overeating. Manuscript profile

  این پژوهش با هدف بررسی تأثیر معنادرمانی گروهی بر افسردگی و امید در دانشجویان اجرا شد. پژوهش، مطالعه نیمه تجربی، پیش آزمون- پس آزمون- پیگیری با گروه گواه و جامعه آماری شامل دانشجویان کارشناسی دانشگاه شهید چمران اهواز در سال 1387 بودند که از میان آنان 40 نفر با نمرات افسردگی بالا در پرسشنامه افسردگی بک (1972) و امید پایین در مقیاس امید میلر (1988) به شیوه نمونه‌گیری چندمرحله‌ای انتخاب و سپس به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (20نفر) و گواه (20نفر) قرار گرفتند. گروه آزمایش در 10 جلسه معنادرمانی گروهی شرکت کرد. سپس، پس ‌آزمون و پیگیری یک ماهه روی هر دو گروه آزمایش و گواه اجرا گردید. نتایج تحلیل کواریانس نشان داد بین میانگین نمره‌های پس آزمون و پیگیری گروه آزمایش و گواه تفاوت معنی داری وجود داشت به این معنا که در گروه آزمایش میانگین افسردگی در کمتر و میانگین امید بیشتر بود (001 / 0 p < ). Manuscript profile

‌ هدف: یژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر شفقت به خود و فرزندپروری ادراک شده در تفکر خلاق نوجوانان انجام شده است. روش: طرح پژوهش حاضر توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش در برگیرنده کلیّۀ دانش‌آموزان پسر پایۀ دوم دورۀ دوّم متوسطه است که در سال تحصیلی 97-1396 در دبیرستان‌های منطقه دو شهر تهران بود. 313 دانش‌آموز به روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شدند. ابزار گردآوری اطلاعات در پژوهش حاضر شامل پرسشنامه ادراک از سبک فرزندپروری والدین (گرولینگ و همکاران، 1997)، پرسشنامه شفقت به خود (نف، 2003) و پرسشنامه سنجش خلاقیت (عابدی،1984) بود. سپس، داده‌ها توسط نرم‌افزارSPSS.v21 و آزمون‌های آماری ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون گام به گام تجزیه‌ و تحلیل شد. یافته‌ها: بر اساس یافته های پژوهش، ارتباط معناداری بین برخی مؤلفه های سبک های فرزندپروری ادراک شده و شفقت به خود با تفکر خلاق نوجوانان وجود دارد. همچنین، نتایج تحلیل رگرسیون گام به گام نشان داد مؤلفه های سبک های فرزندپروری ادراک شده و شفقت به خود در مجموع 17 درصد تغییرات تفکر خلاق نوجوانان را پیش بینی می کنند. نتیجه‌گیری: با توجه به یافته های پژوهش، سبک های فرزندپروری و شفقت به خود نقش مهمی در تفکر خلاق نوجوانان دارند. مضامین نظری و کاربردی نتایج ارائه شده در پژوهش حاضر مورد بحث قرار گرفته است. Manuscript profile

پژوهش حاضر به ‌منظور بررسی تأثیر مداخله‌ی آموزش اختصاصی سازی خاطرات بر بهبود مهارت حل مسئله و حافظه زندگینامه‌ای بیماران مبتلا به اختلال دوقطبی با ویژگی‌های سایکوتیک و با روش نیمه آزمایشی انجام شد. به‌ منظور دستیابی به اهداف پژوهش از میان کلیه بیماران مبتلا به اختلال دوقطبی با ویژگی‌های سایکوتیک مجموعه‌ی سرای احسان (مرکز نگهداری بیماران روانی مزمن) در حومه‌ی شهر تهران، نمونه‌ای به حجم 30 نفر (15 نفر جهت اجرای درمان آموزش اختصاصی سازی خاطرات و 15 نفر گروه گواه) با روش نمونه‌گیری هدفمند انتخاب شدند. برای جمع‌آوری داده‌ها آزمون حافظه زندگی‌نامه‌ای، پرسشنامه توانایی حل مسئله استفاده شد. مداخله نیز پروتکل آموزش اختصاصی سازی خاطرات بود. جهت آزمون فرضیه اصلی پژوهش از آزمون مانکوا استفاده شد. نتایج نشان داد مداخله بر مهارت حل مسئله و حافظه زندگینامه‌ای بیماران گروه آزمایش اثر معناداری دارد؛ بنابراین مداخله‌ی آموزش اختصاصی سازی خاطرات بر بهبود مهارت حل مسئله و حافظه زندگینامه‌ای بیماران مبتلا به اختلال دوقطبی با ویژگی‌های سایکوتیک مؤثر بود. Manuscript profile