زمینه و هدف: متالوپروتئینازها (MMP2 وMMP9) نظیرMMP2 و MMP9، ماتریکس خارج سلولی را تجزیه می کنند. سرب (Pb) يک آۀاینده شناخته شده محیطی است که می تواند به فعالیت MMP ها آسیب برساند. هدف از اين مطالعه، بررسی اثرات N–استيل سيتئين، به عنوان یک آنتی اکسیدان، بر بيان ژن هاي MMP2 و MMP9، در کبد رت هاي مواجهه يافته با سرب (Pb) بود. مواد و روش ها: در این مطالعه، 30 رت نر بطور تصادفي در پنج گروه (n=6) : 1)کنترل، 2)دوز حاد سرب ( mg/kg70 )، 3)دوز حاد سرب(mg/kg70)+ دوز پيوسته NAC (mg/kg50 )، 4) دوز مزمن سرب (mg/kg 2) و 5) دوز مزمن سرب (mg/kg2)و دوز پيوسته NAC (mg/kg50) تقسيم بندي شدند. دوز حاد سرب در روز اول مطالعه، و دوز مزمن سرب و مصرف پيوسته NAC هر روز طي چهار هفته به صورت گرفت. N –استيل سيتئين و سرب هردو در آب استريل حل شده و بصورت گاواژ خوراکي در رت ها مصرف گاواژ بود. رنگ آمیزی هماتوکسيلين و ائوزين (H&E) برای مطالعه تغییرات هيستوپاتولوژي استفاده شد. بيان ژن هاي MMP2 و MMP9، با استفاده از RT-PCR کمی ارزیابی شد. نتایج: در کبد رت های مواجهه یافته با سرب (Pb) بخصوص در دوز مزمن، ناهنجاریهای ساختاری و افزایش التهاب مشاهده شد. آنالیز Q-RT-PCR ، نشان داد که ژن هایMMP2 و MMP9 در کبد مواجهه یافته با سرب افزایش و در کبد دریافت کننده NAC بعد از مواجهه با سرب، کاهش بیان داشتند. نتيجه گيري: نتايج ما پيشنهاد مي کند که NAC مي تواند کبد رت ها را از طریق کاهش بیان متالوپروتئینازها بعد از مواجهه با سرب محافظت کند و التهاب و آسیب بافتی را کاهش دهد. Manuscript profile

هدف از این تحقیق، بررسی خواص ضدمیکروبی و مقایسه اثر عصاره سیر و ریفامپین بر روی بیان ژن بیوفیلم icaD بود. دو سویه بیمارگر و یک سویه استاندارد از S. aureus، انتخاب و تأیید گردید. در این تحقیق از تست‌های آنتی‌بیوگرام، پایین‌ترین غلظت مهارکنندگی (MIC) و پایین‌ترین غلظت باکتری‌کشی (MBC) با غلظت‌های مشخصی از آنتی‌بیوتیک ریفامپین و عصاره سیر (قرص گارسین) استفاده گردید. آزمون فنوتیپی بیوفیلم نیز با میکروپلیت 96 چاهکی و با غلظت‌های مختلف ریفامپین و گارسین انجام شد. به دنبال استخراج RNA از نمونه‌های متأثر از ریفامپین و گارسین و نیز شاهد، سنتز cDNA و سپس Real time PCR صورت گرفت و سطح بیان ژن icaD در نمونه‌های مورد مطالعه سنجیده شد. MIC و MBC تحت تیمار ریفامپین و ترکیب گارسین و ریفامپین برای همه سویه‌ها به ترتیب 375 و 750 میکروگرم بر میلی‌لیتر تعیین گردید. بر اساس نتایج Real time PCR، بیان ژن icaD تحت تاثیر عصاره سیر و ریفامپین واقع شده و در سویه‌های مورد مطالعه دچار کاهش معنی‌داری گردید و علاوه بر این، ترکیب ریفامپین و عصاره سیر، منجر به کاهش بیشتری در بیان این ژن شد. براین اساس استفاده از هر یک از دو عصاره سیر و ریفامپین در سویه استاندارد، به ترتیب به میزان ۳۸ و ۵۶ درصد و استفاده توأم از این دو ماده به میزان ۶۷ درصد، بیان ژن icaD را کاهش داد. Manuscript profile

در این پژوهش، تأثیر عصاره سیر و مقایسه آن با آنتی‌بیوتیک جنتامایسین روی سه سویه از باکتری‌های S. aureus بر اساس روش آنتی‌بیوگرام و آزمون‌ MIC مورد سنجش قرار گرفت که نتایج آن تأیید کننده تأثیر ضد استافیلوکوکی عصاره سیر و اثر هم‌افزایی آن با آنتی‌بیوتیک جنتامایسین است. بر اساس آزمون فنوتیپی، اثر عصاره سیر و جنتامایسین به‌تنهایی و توأم با هم بر کاهش میزان تولید بیوفیلم در این باکتری ارزیابی و اثبات شد. وجود ژن icaA در سویه‌های مورد مطالعه توسط PCR به اثبات رسید و با استفاده از تکنیک Real time PCR، میزان بیان ژن icaA تحت تیمار عصاره سیر، جنتامایسین و تیمار توأمان سیر و جنتامایسین نسبت به نمونه‌های بدون تیمار مورد مطالعه قرار گرفت. در مورد سویه استاندارد، جنتامایسین و عصاره سیر به ترتیب باعث کاهش 59 درصدی و 64 درصدی بیان ژن icaA شدند و استفاده توأم این دو ماده، بیان این ژن را به حدود 25 درصد نمونه کنترل کاهش داد به عبارت دیگر منجر به کاهش 75 درصدی بیان این ژن گردید. این تیمارها در مورد سویه ‌های پاتوژن نیز تأثیر زیادی بر کاهش بیان icaA نشان دادند به طوری که استفاده همزمان عصاره سیر و جنتامایسین توانست بیان این ژن را به 11 درصد نمونه بدون تیمار کاهش دهد و به عبارتی منجر به کاهش 89 درصدی بیان icaA گردد. نتایج تمام این آزمون‌ها حاکی از تأثیر مطلوب عصاره سیر در مقابل باکتری S. aureus بود. Manuscript profile

ددر این پژوهش، تاثیر ضدمیکروبی عصاره‌های دو گیاه کهن‌دار و زنجبیل علیه Staphylococcus aureus و نیز اثر آنها بر بیان ژن انتروتوکسین sea مورد بررسی قرار گرفت. از دو سویه استاندارد و پاتوژن از S. aureus دارای ژن انتروتوکسین sea و عصاره‌های کهن‌دار و زنجبیل به‌صورت قرص‌های آماده با غلظت مشخص استفاده شد. آزمون ضد‌میکروبی عصاره‌ها به‌صورت آغشته‌سازی دیسک انجام شد و سپس حداقل غلظت مهارکنندگی و کشندگی این دو عصاره بر اساس آزمون‌های MIC و MBC ارزیابی شد و از غلظت SubMIC این عصاره‌ها به‌منظور بررسی اثر تیمار عصاره‌ها بر بیان ژن انتروتوکسین sea استفاده گردید. سپس استخراج RNA و سنتز cDNA و در نهایت Real time PCR انجام و نتایج حاصل از آن تفسیر شد. نتایج حاصل از انتشار از دیسک و MIC نشان داد که عصاره زنجبیل دارای اثر ضدمیکروبی است. تفسیر نتایج Real time PCR نیز نشان داد که عصاره زنجبیل بیان ژن انتروتوکسین sea در سویه استاندارد ATCC 25923 را به صفر رساند و آن را کاملا مهار کرد. این عصاره بیان ژن موردنظر در سویه پاتوژن را نیز بسیار کاهش داد و بیان این ژن نسبت به نمونه بدون تیمار به 4 درصد رسید. اما عصاره کهن‌دار باعث افزایش چشمگیر بیان ژن sea شد. این عصاره بیان ژن مورد‌نظر در سویه استاندارد و پاتوژن را به‌ترتیب حدود 55 و 9 برابر افزایش داد. با توجه به نتایج این پژوهش، زنجبیل می‌تواند کاندیدای خوبی برای مقابله با عفونت‌های ناشی از S. aureus باشد. Manuscript profile

کنژوگه کردن نانوذرات فلزی با تیوسمی کاربازید یا مشتقات آن می توند منجر به بهبود پایداری و قابلیت ضدسرطانی آنان از طریق القاء آپوپتوزیس در سلول‌های سرطانی شود. بنابراین، هدف از این مطالعه سنتز نانوذرات اکسید روی عامل دار شده با گلوتامیک اسید کنژوگه شده با تیو سمی کاربازید (Zn@Glu/TSC) و سپس ارزیابی قابلیت ضد سرطانی آنان از طریق سنجش سمیت سلولی و بیان ژن‌های دخیل در تنظیم آپوپتوزیس در سلول‌های آدنوکارسینومای معده (AGS) است. ویژگی‌های فیزیکی-شیمیایی نانوذرات سنتز شده از طریق آنالیزهای FT-IR، میکروسکوپ الکترونی نگاره و گذاره و اندازه‌گیری پتانسیل زتا تعیین گردید. میزان سمیت سلولی و دوز مهاری میانه نانوذرات بر سلول‌های AGS از طریق آزمایش MTT تعیین گردید. سپس میزان بیان ژن‌های caspase-3، bax و bcl-2 در سلول‌های مواجهه یافته با نانوذرات از طریق آزمایش Real time PCR مورد ارزیابی قرا گرفت. نتایج نشان داد که نانوذرات ساخته‌شده کروی بوده و دارای اندازه 10 تا 90 نانومتر بودند. ماهیت ذرات توسط طیف‌سنجی FT-IR تائید شد و مقدار پتانسیل زتا نیز mV 7/11- به دست آمد. نانوذرات ساخته‌شده در غلظت‌های µg/mL 62/15 و بالاتر به‌طور چشمگیری باعث کاهش زنده‌مانی سلول‌های AGS شدند و مقدار دوز مهاری میانه µg/mL 90 به دست آمد. همچنین، در سلول‌های مواجهه یافته با نانوذرات بیان ژن‌های caspase-3 و bax به میزان 67/1 و 80/1 برابر افزایش داشت درحالی‌که میزان بیان ژن bcl-2 به میزان 70/0 برابر در مقایسه با سلول‌های کنترل کاهش معنی‌دار داشت. Manuscript profile