نگرانی فزاینده در مورد آلودگی محیط زیست باعث افزایش تقاضا برای مواد زیست‌تخریب‌ پذیر در سراسر جهان گشته است. برای جلوگیری از آسیب‌های محیط زیست، کاهش هزینه‌ها و جایگزین نمودن پلیمرهای مصنوعی، از پلیمرهای طبیعی در ساخت کامپوزیت استفاده می شود. در این پژوهش خواص زیست تخریب پذیری و حرارتی کامپوزیت چوب پلاستیک مورد بررسی قرار گرفت. برای ساخت نمونه ها از آرد چوب‌ راش‌ با نسبت‌ وزنی‌ 40 درصد و اندازه ذرات با مش 80 به عنوان‌ تقویت کننده‌ ماده‌ زمینه‌ استفاده‌ شد. پلیمر مورد مطالعه‌ برای زیست تخریب پذیر نمودن کامپوزیت، پلی هیدروکسی‌ بوتیرات بود. از نشاسته‌ با درصد وزنی‌ 8 و 12 درصد به‌عنوان‌ کوپلیمر، از نانورس به منظور بهبود خواص مکانیکی و مالییک اندرید به عنوان جفت کننده استفاده‌ شد. نمونه‌ ها با استفاده‌ از اکسترودر دو مارپیچه‌ مخلوط‌ و با دستگاه‌ تزریق‌ ساخته‌ شدند، سپس تحت‌ آزمون های وزن سنجی حرارتی و آزمون گرماسنجی روبشی تفاضلی و زیست تخریب پذیری قرار گرفتند. در خواص حرارتی با حضور آرد چوب به عنوان پرکننده و دیگر افزودنی ها دمای تخریب حدود 250 درجه سانتی گراد حاصل شد که نسبت به بیوپلیمر PHB که در محدوده 95 درجه سانتی گراد می‌باشد، بهبود نشان داد. دمای انتقال‌ شیشه ای بالا رفت و این مقدار در پلیمر خالص 5 و در نتایج حاصله از کامپوزیت تا 68 درجه افزایش نشان داد، در حالی که دمای ذوب و بلورینگی در هر دو کاهش یافت. در آزمون زیست تخریب پذیری نمونه های حاوی PHB خواص‌ تخریب پذیری مناسبی‌ نشان‌ دادند. کاهش وزن در اثر تخریب آرد چوب، نشاسته و پلیمر طبیعی توسط موجودات ریز خاک اتفاق افتاد. نمونه های کامپوزیت تولید شده در این پژوهش کاملاً زیست تخریب پذیر می باشند. Manuscript profile

یکی از شایع ترین بیماری های بالینی، زخم شدن پوست است که به عنوان آسیب به ساختار یا یکپارچگی بافت پوست تعریف می شود. نانوآب ژل می‌تواند با حبس کردن دارو یا بارگذاری داروها به رهاسازی پایدار دارو کمک کنند و درنتیجه موجب بهبود زخم شوند. آب ژل یک شبکه آب دوست سه بعدی است که در آب یا محلول های آبی نامحلول و قادر به جذب آب یا سایر سیال های زیستی است که می تواند موجب بهبودی زخم شود. نانوآب ژل های گوناگونی برای بالابردن کیفیت زخم پوش ها تهیه شده اند. همچنین، در رهایش دارو هم، نانوآب ژل ها کاربرد دارند. مزیت آب ژل‌ها نسبت به زخم پوش های سنتی، توانایی آن‌ها در فرایند بهبود زخم است. آب ژل ها به دلیل ویژگی های یگانه خود، موجب شده اند زخم پوش های مدرن زخم، بیشینه معیارهای کیفی را داشته باشند. از ویژگی یگانه نانوآب ژل ها می توان به توانایی جذب ترشحات زخم، حفظ محیط مرطوب، تبادل گاز، برداشتن زخم پوش از سطح زخم بدون درد و آسانی جابه جایی برای جراحی، اشاره کرد. در این پژوهش، مروری بر کاربرد نانوآب ژل ها در بهبود عملکرد زخم پوش ها، و دارورسانی به همراه بررسی ویژگی پادباکتری، معرفی زخم پوش های تجاری و سازوکارهای بهبود زخم پرداخته شده است. Manuscript profile

یکی از بهترین روش‌ها برای استخراج سریم از فروسیلیکومنیزیم، استفاده از حلال‌های آلی است. در این مطالعه، از یک روش سریع، حساس و انتخاب پذیر طیف‌نورسنجی برای تعیین مقدار بسیار کم سریم موجود در فروسیلیکومنیزیم، استفاده شده است. بر این اساس، چندین حلال آلی مورد بررسی قرار گرفته و معرف کلروفرم به‌عنوان بهترین حلال برای استخراج سریم موجود در فروسیلیکومنیزیم انتخاب شده و درصد استخراج 95/5% گزارش شده است. عامل‌های تاثیر گذار بر استخراج، شامل حجم حلال، مدت تماس فاز آبی و آلی و pH مورد مطالعه قرار گرفته و شرایط بهینه استخراج شامل 11 میلی لیتر معرف کلروفرم، مدت 3 دقیقه و pH برابر با 10/7 به‌دست آمده است. به منظور بررسی دقت روش مذکور، نتایج روش با نتایج مواد استاندارد تایید شده با استفاده از دستگاه پلاسمای جفت شده القایی (ICP) و فلورسانس پرتو ایکس (XRF) مورد مقایسه قرار گرفت و تفاوت بسیار کمی به‌دست آمد. بنابراین، روش پیشنهاد شده با صحت و دقت بالا برای تعیین سریم به‌کار گرفته شد. Manuscript profile

در این پژوهش گرافن نانومتخلخل با روش ته‌نشینی بخارشیمیایی روی نانوکاتالیست روی اکسید متخلخل سنتز شد و فرایند به‌دست ‌آمده به کمک میکروسکوپ الکترونی روبشی، میکروسکوپ الکترونی عبوری، پراش پرتو X و جذب سطحی هم‌دمای برونر-امت-تلر مورد شناسایی قرار گرفت. جذب دو نمونه نفت خام روی این گرافن نانومتخلخل مورد مطالعه قرار گرفت. با توجه به بالا بودن حجم حفره‌ها cm3/g 17/1 و مساحت سطح ویژه بالا m2/g 410 و کوچک بودن ابعاد حفره‌ها، ظرفیت جذب بالاست. حداکثر ظرفیت جذب گرافن نانومتخلخل برای دو نمونه نفت خام (الف) و (ب) به ترتیب g جاذب g /نفت 105/39 و 102/17 بوده است.نفت خام جذب شده روی این نانوجاذب می‌تواند با سه روش گرمادهی، استخراج با حلال و صاف کردن با خلاء بازیابی شود. ظرفیت بازیابی با سه روش گفته شده به ترتیب 99/01، 98/50 و 98/05 درصد است. با این سه روش می‌توان نفت خام را از نانوجاذب جدا کرد و جاذب را دوباره مورداستفاده قرار داد. با توجه به کارایی بالا و قابلیت شکل‌پذیری این نانوجاذب می‌توان از آن به‌عنوان جاذبی مناسب برای حذف لکه‌های نفتی استفاده کرد. Manuscript profile

در سال‌های اخیر، تزریق آب، یکی از روش‌های ازدیاد برداشت نفت (EOR)، بسیار مورد توجه قرار گرفتهاست. این فرایند زمانی مؤثرتر خواهد بود که آب تزریق شده، همراه با افزودنی‌هایی که منجر به کاهش کشش بین سطحی یا تغییر ترشوندگی شوند، غنی شود. در این پژوهش، چهار مایع یونی آب‌دوست تهیه و با استفاده از 1HNMR وتجزیه عنصری CHN شناسایی شدند. این مایع‌های یونی شامل 1- (اکتیل، دسیل، دودسیل و تترادسیل) -3-متیل ایمیدازولیم کلرید هستند. افزون‌بر این، ویژگی‌های فیزیکی و شیمیایی آن‌ها مانند چگالی، گرانروی، ضریب شکست و pH در گستره دمایی 10 تا °C 90 اندازه‌گیری شد. این مواد، به عنوان افزودنی برای کاهش کشش بین سطحی در فرایند تزریق آب مورد استفاده قرار گرفتند. غلظت بحرانی میسل (CMC) و کشش بین سطحی (IFT) مابین آب دریای غنی‌شده با مایع یونی و نفت خام به عنوان تابعی از غلظت مایع یونی، به‌دست آمد. نتایج نشان داد که با توجه به کاهش کشش بین سطحی و مقدار مصرف بسیار کم، مایع‌های یونی می‌توانند انتخاب خوبی برای فناوری EOR باشند. هر چه طول زنجیره آلکیل در بخش کاتیونی مایع یونی بلندتر باشد، مقادیر IFT و CMC کاهش می‌یابند. به‌طوری‌که، تنها با مصرف ppm50 از [C14mim][Cl] مقدار کشش بین سطحی به mN.m-1 65/0رسید. Manuscript profile

With the aim of facilitating the harvest and accelerating the formation of the separator layer of the fruit with the peduncle, an experiment was conducted with ascorbic acid as one of the synergists of ethylene. This experiment was conducted in the form of randomized complete blocks in 3 replications and 8 treatments based on the concentration of ascorbic acid. The present study showed: a significant difference was observed between the design blocks. However, in statistical calculations, ascorbic acid did not show a significant effect on the separation of fruits, but according to observations, the use of ascorbic acid accelerated and increased the production of ethylene in the plant, so that at a concentration of 2500 ppm, the lowest force to separate the fruit from the branch we experienced. In other words, the direct use of ascorbic acid on the fruit-bearing branch with the appropriate concentration was not ineffective in facilitating the separation of the fruit from the tree, and it requires more repeated experiments. To facilitate the separation of mesocarp from endocarp, acetylene gas was used as one of the synergisms of ethylene. The experiment was conducted as a randomized complete block design with 3 replications and 4 treatments based on acetylene concentration. This study showed that acetylene gas has a significant effect on the ease of walnut mesocarp separation by accelerating fruit ripening. As a result, by using this gas as an ethylene synergy, a higher percentage of quality nuts and walnut kernels with a bright color are obtained. Manuscript profile