Common Techniques in Indian Style Poetry and Karikalamator in Creating a Caricature Atmosphere

Subject Areas : Persian Language & Literature

Leila Mohammadnejad Kalkanari ¹ , Hosein Parsaei ² , Hesam Ziaee ³

1 - Department of Persian Language and Literature, Qaemshahr Branch, Islamic Azad University, Qaemshahr, Iran
2 - Department of Persian Language and Literature, Qaemshahr Branch, Islamic Azad University, Qaemshahr, Iran
3 - epartment of Persian Language and Literature, Qaemshahr Branch, Islamic Azad University, Qaemshahr, Iran

Received: 2023-12-28 Accepted : 2025-09-22 Published : 2025-09-04

Keywords: Humor, Indian style, language games, figure of speech.,

Abstract :

Karikalamator is one of the emerging currents of contemporary literature; which is one of the subcategories of humor and comparison. Followers of this trend use language games as a special trick to create humorous atmospheres. Some people have related the background of Karikalamator to western literature. The prevalence of short humorous sentences in newspapers and magazines of the second Pahlavi era strengthened this argument. If we analyze the characteristics and methods of making Karikalamator; this possibility can be raised; the root of which can be found in educational and mystical texts and Indian style poems. In this article, we found the common techniques of making humor in Hindi style poems and caricature. And we showed how these poets and writers have used these tricks to create a humorous atmosphere. After analyzing the samples, we came to the conclusion that they have used techniques such as ambiguity, irony, good explanation, exaggeration, and paradox to achieve this goal.

References:

اکسیر، اکبر (1387). نیم‌نگاهی به مجموعه طرح و کاریکلماتور ماه نگران زمین است. روزنامۀ اطلاعات. 83، شمارۀ 24314.
آرین‌پور، یحیی (1375). از صبا تا نیما. تهران: زوار.
آزادیخواه، محمدعلی (1390). خوشمزه‌ترین میوۀ درخت. تهران: آموت.
آملی، طالب (1346). کلیات اشعار طالب آملی. تصحیح طاهری شهاب. تهران: کتابخانه سنایی.
بهرام‌پورعمران، احمدرضا (1397). رفتنت برایم آمد نداشت. تهران: مروارید.
بیدل، میرزاعبدالقادر (1341). کلیات بیدل. پوهنی: مطبعه اسد.
تبریزی، صائب (1384). دیوان صائب تبریزی. به کوشش محمد قهرمان. تهران: علمی و فرهنگی.
تنها، امیر (1390). کاریکلماتور بالای 18 سال. تهران: افرا.
حسینی، سیدحسن (1387). بیدل، سپهری، سبک هندی. تهران: سروش.
الحموی، ابوبکر علی (1304). خزانه الدب و غایه الارب. قاهره: المطبعه الخیریه.
راستگو، سیدمحمد (1368). خلاف‌آمد. کیهان فرهنگی. 6 (9)، 29-33.
سادات‌اشکوری، کاظم (1378). یادی از پرویز شاپور، تلاشی برای راهیابی به دنیای طنز. ماهنامۀ آزما. 5، 56-55.
سلیم تهرانی، محمدقلی (1349). دیوان کامل سلیم تهرانی. تصحیح رحیم رضا. تهران: ابن سینا.
شاپور، پرویز (1386). قلبم را با قلبت میزان می‌کنم. تهران: مروارید.
شمیسا، سیروس (1381). نگاهی تازه به بدیع. تهران: میترا.
صفا، ذبیح‌الله (1382). تاریخ ادبیات ایران. ج. 5. تهران: فردوس.
طالبیان، یحیی؛ تسلیم‌جهرمی، فاطمه (1391). کاریکلماتور در گستره ادبیات فارسی. تهران: فصل پنجم.
علی‌خان، سراج‌الدین (1383). تذکرۀ مجمع‌النفایس. به کوشش زیب‌النسا علی‌خان. اسلام‌آباد: مرکز تحقیقات فارسی ایران و پاکستان.
فتوحی، محمود (1379). بلاغت تصویر. تهران: سخن.
کرهانی‌شیرازی، روح‌الله (1395). نان گرسنه. تهران: ماه باران.
کشمیری، غنی (1362). دیوان غنی کشمیری. به کوشش احمد کرمی. تهران: پارت.
کلیم کاشانی، ابوطالب (1336). دیوان کلیم کاشانی. تصحیح پرتو بیضایی. تهران: خیام.
کهنمویی‌پور، ژاله و دیگران (1381). فرهنگ توصیفی نقد ادبی. تهران: دانشگاه تهران.
گلچین معانی، احمد (1369). کاروان هند. ج. 1. مشهد: آستان قدس رضوی.
گلکار، عباس (1398). قفس خالی پر از آزادی است. تهران: نیلوفر.
گل‌هاشم، سهراب (1395). قلم کم‌حرف. تهران: افراز.
مخلص کاشانی، میرزامحمد (1379). دیوان مخلص کاشانی. تصحیح حسن عاطفی. تهران: میراث مکتوب.
نصرآبادی، میرزامحمدطاهر (1317). تذکرۀ نصرآبادی. تهران: ارمغان.
واعظ کاشفی سبزواری، کمال‌الدین حسین (1369). بدایع الافکار فی صنایع الاشعار. ویرایش میرجلال‌الدین کزازی. تهران: مرکز.
وحیدیان کامیار، تقی (1379). بدیع از دیدگاه زیبایی‌شناسی. تهران: نیل.
همایی، جلال الدین (1389). فنون بلاغت و صناعات ادبی. تهران: اهورا.