Discourse of the Islamic Revolution and drawing an alternative model for the government

Subject Areas : Iranian Political Research

Ataollah Afsordeh ¹ ( Ph.D of political science, Islamic Azad University, Science and Research Branch, Kermanshah Branch, Kermanshah, Iran. )
Shiva Jalalpoor ² ( Assistant Professor of Political Science, Islamic Azad University, Ahvaz Branch, Ahvaz,Iran. )
Hamed Ameri Golestani ³ ( Assistant Professor of Political Science, Islamic Azad University, Ahvaz Branch, Ahvaz, Iran )
Hamed Mohagheghnia ⁴ ( Assistant Professor of Political Science, Islamic Azad University, Ahvaz Branch, Ahvaz, Iran. )

Received: 2019-09-02 Accepted : 2019-09-02 Published : 2019-08-23

Keywords: ایران, انقلاب اسلامی, Islamic Revolution, دولت, Government, Islamic Republic, اسلام سیاسی, Political Islam, ولایت فقیه,

Abstract :

The Islamic Republic of Iran, as a new government, has complexities, and it is important to understand and understand these complexities and the relationship between "Jihadist political Islam" and "Republicanism". It is also important to gain this understanding in order to better understand the functioning of the Islamic Republic of Iran and to understand these complexities these principles must be recognized and their origin properly understood. Accordingly, the main purpose of this article is to understand the basic foundations of government in the Islamic Republic of Iran. This article analyzes the foundation of the government in the Islamic Republic based on the method of Laclau and Mouffe's discourse and examines it in the form of alternative discourse for other competing discourses. Accordingly, the central sign of the discourse of the Islamic Revolution is "Jihadist political Islam" which is manifested by the establishment of the Islamic Republic in the jurisprudence of the province. The government in the Islamic Republic of Iran has drawn a paradigm shift from all previous models. This was due to the development of the discourse following the Islamic Revolution and the centralization of the Velayat-e Faqih. Therefore, it should be borne in mind that the political system based on the jurisprudence of the jurisprudence is an alternative to all its earlier discourse patterns and those of its rival discourses.

References:

1. اخوان کاظمی، بهرام (1391). نقد و ارزیابی تحلیل گفتمانی لاکلا و کاربرد آن در سیاست. سیاست، 24: 1-20.


2. اسماعیلی، محمدجواد؛ شجاعی‌زند، علیرضا؛ ساعی، علی؛ یزدانی‌مقدم، احمدرضا (1395). جایگاه تحلیل گفتمان در بررسی اندیشۀ انقلاب اسلامی (مقایسه با چارچوب تحلیلی ایدئولوژی). جامعه‌شناسی تاریخی، 8(1): 31-58.


3. افتخاری، اصغر (١٣٨٢). جامعه‌شناسی وحدت از دیدگاه امام خمینی(ره). تهران: معاونت سیاسی سازمان عقیدتی سیاسی نیروی انتظامی.


4. ایزدهی، سجاد (1392). مبانی آزادی و الزامات آن در عرصۀ سیاسی. مطالعات انقلاب اسلامی،10(32): 30-9.


5. بهروزلک، غلامرضا (١٣٨٤). ویژگی‌های مکتب سیاسی امام خمینی چیست؟. پرسمان، ٣٣: 2-3


6. بهروزلک‌، غلامرضا (1386). جهانی شدن و اسلام سیاسی در‌ ایران. تهران: پژوهشگاه فرهنگ‌ و اندیشۀ‌ اسلامی.


7. پورگرجی، محمودعلی(1393). گفتمان اسلام سیاسی در انقلاب اسلامی ایران. رهیافت انقلاب اسلامی،27: 61-78


8. تاجیک، محمدرضا (1383). گفتمان، پادگفتمان و سیاست. تهران: مؤسسۀ توسعۀ علوم انسانی.


9. جمشیدی‌راد، محمدصادق؛ محمودپناهی، محمدرضا (1391). مفهوم اسلام سیاسی در انقلاب اسلامی ایران. پژوهشنامۀ انقلاب اسلامی(دانشگاه همدان)، 2(1): 127-149.


10. جوان آراسته، حسین (1380الف). مبانی حاکمیت در قانون اساسی. حکومت اسلامی،21: 69-112.


11. جوان آراسته، حسین (1380ب). نقد و نظر: بازخوانی امامت، حکومت و توزیع قدرت در قانون اساسی. حکومت اسلامی،22: 196-215.


12. حسینی‌زاده، محمدعلی (1386). اسلام سیاسی در ایران. قم: انتشارات دانشگاه مفید.


13. حقیقت، صادق؛ حسین‌زاده، محمدعلی (1387). گفتمان در رهیافت و روش در علوم سیاسی. به اهتمام عباس منوچهری. تهران: انتشارات سمت.


14. خمینی، روح‌الله (1378). صحیفۀ امام. تهران. مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی، ج9.


15. سعید، بابی (1379). هراس بنیادین اروپامداری و ظهور اسلام‌گرایی. ترجمه غلامرضا جمشیدی‌ها، موسی عنبری. تهران: انتشارات دانشگاه تهران.


16. سلطانی، علی‌اصغر (1383). تحلیل گفتمان به مثابه نظریه و روش. علوم سیاسی، 8(28): 153-180.


17. سمیعی اصفهانی، علیرضا؛ کیانی، امران (1394). پیروزی و ناکامی گفتمان اسلام سیاسی (تجربه‌ای متفاوت در ایران 1979 و مصر2012). سیاست، 45(2): 6-24.


18. عامری گلستانی، حامد؛ قادری، نفیسه‌سادات (1391). نگاهی گفتمانی به اسلام‌هراسی. پژوهش‌های سیاسی جهان اسلام،2(4): 129-153.


19. فلسفی، نصرت‌الله (1386). جایگاه دموکراسی در نظام جمهوری اسلامی ایران. حقوق اساسی،8: 151-212.


20. فیرحی، داود (1384). شیعه و دموکراسی مشورتی در ایران. دانشکدۀ حقوق و علوم سیاسی، 67: 137-158.


21. مارش، دیوید؛ استوکر، جری (١٣٧٨). روش و نظریه در علوم سیاسی. ترجمه امیرمحمد حاجی‌یوسفی، تهران: انتشارات پژوهشکدۀ مطالعات راهبردی.


22. مک‌دانل، دایان (1380). درآمدی بر نظریه‌های گفتمان. ترجمه حسینعلی نوذری. تهران: انتشارات فرهنگ گفتمان.


23. میرزایی، محمد؛ ربانی خوارسگانی، علی (1393). ایدئولوژی، سوژه، هژمونی، و امر سیاسی در بستر نظریۀ گفتمان. غرب‌شناسی بنیادی، 5(1): 23-46.


24. نظری، علی‌اشرف؛ سازمند، بهاره (1387). گفتمان هویت و انقلاب اسلامی ایران. تهران: انتشارات مرکز اسناد انقلاب اسلامی.


25. هزاوه‌ای، مرتضی (1391). انقلاب اسلامی، بیداری اسلامی و آیندۀ اسلام سیاسی در منطقه. پژوهشنامه انقلاب اسلامی،1(4): 113-144.


26. هنری، یدالله؛ آزرمی،علی (1392). بررسی و تحلیل فرایند استقرار و انسجام‌یابی گفتمان انقلاب اسلامی ایران براساس نظریۀ گفتمان لاکلا و موفه. پژوهشنامۀ انقلاب اسلامی(دانشگاه همدان)، 2(4):339-360.

1. Akhavan Kazemi, B. (2012). Critique and evaluation of Laclau's discourse analysis and its application in politics. Politics, 24: 1-20. [in persian]


2. Ameri Golestani, H.; Ghaderi, N. S. (2012). A Discourse on Islamophobia. Political Studies in the Islamic World, 2 (4):129-153. [in persian]


3. Behrouzlak, G.(2005). What are the characteristics of Imam Khomeini's political school?. Question, 2: 2-3. [in persian]


4. Behrouzlak, G. (2007). Globalization and Political Islam in Iran. Tehran: Institute of Islamic Culture and Thought. [in persian]


5. Eftekhari, A. (2003). The Sociology of Unity from Imam Khomeini's Viewpoint. Tehran: Political Deputy of the Political Conservative Organization of the Police Force. [in persian]


6. Esmaili, M. J.; Shojaei Zand, A.; Saei, A.; Yazdani Moghaddam, A.R. (2016). The Position of Discourse Analysis in the Study of Islamic Revolution Thought (Compared to the Analytical Framework of Ideology). Historical Sociology, 8 (1): 31-58. [in persian]


7. Falsafi, N. (2007). The Status of Democracy in the Islamic Republic of Iran. Fundamental Rights, 8: 151-212. [in persian]


8. Feirahi, D.(2005). Shia and Advisory Democracy in Iran. Faculty of Law and Political Science, 67:137-158. [in persian]


9. Haghighat, S.; Hosseinzadeh, M. A. (2008). Discourse on Approaches and Methods in Political Science. By Abbas Manouchehri. Tehran: SAMT Publications. [in persian]


10. Hazavei, M. (2012). Islamic Revolution, Islamic Awakening and the Future of Political Islam in the Region. Journal of Islamic Revolution,1 (4):113-144. [in persian]


11. Honari, Y.; Azarmi, A. (2013). Investigating and Analyzing the Process of Establishing and Consolidating the Discourse of the Islamic Revolution of Iran Based on the Laclau and Mouffe Discourse Theory. Journal on Islamic Revolution (Hamadan University),2(4):339-360. [in persian]


12. Hosseinizadeh, M. A. (2007). Political Islam in Iran. Qom: Mofid University Press. [in persian]


13. Izadhi, S. (2013). The Foundations of Freedom and Its Implications in the Political Field. Islamic Revolution Studies,10(32):9-30. [in persian]


14. Jamshidi Rad, M. S.; Mahmoudpanahi, M. R.(2012). The Concept of Political Islam in the Islamic Revolution of Iran. Journal on Islamic Revolution (Hamadan University),2(1):127-149. [in persian]


15. Javan Arasteh, H. (1380b). Criticism: Re-reading the Imamate, government and power distribution in the constitution. Islamic State, 22: 196-215. [in persian]


16. Javan Arasteh, H. (2001a). Foundations of sovereignty in the constitution. Islamic State,21: 69-112. [in persian]


17. Khomeini, R. (1999). Imam Sahifa.Tehran: Institute for Organizing and Publishing Imam Khomeini's Works, Vol. 9.


18. Macdonell, D. (2001). Theories of Discourse: An Introduction. Translated by Hossein Ali Nozari. Tehran: Culture of Discourse Publications. [in persian]


19. Marsh, D. & Stoker, G. (1999). Theory and Methods in political sciences. Translated by Amir Mohammad Haji Yousefi. Tehran: Institute for Strategic Studies Research. [in persian]


20. Mirzaei, M.; Rabbani Khorargani, A. (2014). Ideology, subject, hegemony, and politics in the context of discourse theory. Fundamental Western Studies, 5(1):23-46. [in persian]


21. Nazari, A.A.; Sazmand, B. (2008). The Discourse of Iranian Identity and the Islamic Revolution. Tehran:Islamic Revolution Documentation Center Publications. [in persian]


22. Pourgorji, M. A. (2014). The Discourse of Political Islam in the Islamic Revolution of Iran.Islamic Revolution Approach,27:61-78. [in persian]


23. Samiei Esfahani, A.; Kiani, A. (2015). The Victory and Failure of Political Islam Discourse (A Different Experience in Iran 1979 and Egypt 2012). Politics,45 (2):6-24. [in persian]


24. Sayyid, Bobby (2000). A fundamental fear: Eurocentrism and the emergence of Islamism. Translated by Gholamreza Jamshidi and Musa Anbari.Tehran:Tehran University Press. [in persian]


25. Soltani, A. A. (2004). Discourse analysis as theory and method. Political Science, 8(28):153-180. [in persian]


26. Tajik, M. R. (2004). Discourse, antagonism and politics. Tehran: Institute for Development of Human Sciences.[in persian]