Transformation and Evolution of the Narrative of Abdullah ibn Abi Sarh in Religious and Literary Texts

Subject Areas :

Seddighe Soleymani ¹ , Yousef Ali Abbasabad Ali Abbasabad ² , Hossein Arian ³

1 - Associate Professor, Payame Noor University, Tehran, Iran
2 - Associate Professor, Payame Noor University, Tehran, Iran.
3 - Associate Professor, Department of Persian Language and Literature, Zanjan Branch, Islamic Azad University, Zanjan, Iran (corresponding author).

Received: 2024-07-10 Accepted : 2025-03-18 Published : 2025-04-07

Keywords: Qur’an, Distortion, Non-Distortion, Abdullah ibn Abi Sarh.,

Abstract :

This article first examines Abdullah ibn Abi Sarh and his reaction to the verses describing the creation of humans in Surah Mu’minun. It then explores the reports about him and the type of description various writers and literary figures have provided regarding his actions. The question is whether these accounts have endorsed his actions, allowing humans to behave in such a manner and express such reactions, or whether his behavior has been criticized, seen as a sign of ignorance and the dominance of the evil self. Two key hypotheses are present in this study: 1. A person named Abdullah ibn Mas’ud existed, and after hearing the beautiful verses of the Qur’an, he was inspired and engaged in such actions. The Prophet (pbuh) wisely prevented such behavior, not allowing the Qur’an to be recited based on personal desires; 2. Abdullah ibn Abi Sarh did not engage in such actions; however, Qur’anic scholars and commentators recorded this in history to show the threats to the preservation of the Qur’an and the struggle of the Prophet (pbuh) and Imam Ali (as) against such actions. The findings of this research support or reject these hypotheses. The research method is content analysis. In this approach, the existing resources are studied and the necessary information on the topic is gathered to analyze and examine it.

References:

ابن عبد¬الحکم، عبدالرحمن بن عبدالله مصری. (1411ق.). فتوح مصر و اخبارها، قاهره، مکتبـﺔ ندبولی.
بلاذری، احمد بن یحیی. (1998م.). فتوح¬البدان، بیروت، دار و مکتبـﺔ الهلال.
بل، ریچارد. (1382). درآمدی بر تاریخ قرآن، (بازنگری و بازنگاری ویلیام مونتگمری وات)، ترجمة بهاء¬الدین خرمشاهی، قم، سازمان اوقاف و امور خیریه.
ترمذی، محمد بن عیسی. (1410 ق.). الجامع الصحیح، بیروت، دار الحیاء التراث العربی.
رامیار، محمود. (1384). تاریخ قرآن، تهران، امیرکبیر.
زرین¬کوب، عبدالحسین. (1382). نردبان شکسته، تهران، سخن.
زمانی، کریم. (1398). شرح جامع مثنوی معنوی (دفتر اول)، تهران، اطلاعات.
سيوطي، جلال¬الدين. (1414 ه.). الاتقان في علوم القرآن، بيروت، دار ابن كثير.
شهیدی، سیّدجعفر. (1351). «عبدالله بن ابی سعد»، یغما، ش 293، 658- 667.
طباطبایی، سید محمد حسین. (1417ق.). المیزان فی تفسیر القرآن، قم، دفتر انتشارات اسلامی جامعة مدرسین حوزة علمیة قم.
طبرسی، فضل بن احمد. (1372). مجمع البیان لعوم القرآن، تهران، ناصرخسرو.
عتیق نیشابوری، ابوبکر. (1381). تفسیر سورآبادی (تفسیر التفاسیر)، به تصحیح سعیدی سیرجانی، تهران، فرهنگ نشر نو.
فیضی، محمدعلی. (1341). دیانت اسلام (از مجموعة تاریخ ادیان)، طهران، بی¬نام.
محمدی، محمدعلی. (1402). «خوانشی انتقادی از گزارش¬های تاریخی تغییر قرآن توسط عبدالله بن ابی سرح»، نشریة علمی پژوهشی مطالعات تاریخ اسلام، سال پانزدهم، شماره 56، بهار، 147- 172.
معرفت، محمدهادی. (1382). تاریخ قرآن، تهران، سمت.
ــــــــــــــــــ . (1388). التمهید فی علوم القرآن، قم، التمهید.
مولوی، جلال¬الدین محمد. (1382). مثنوی معنوی، به تصحیح رینولد ا. نیکلسون، تهران، هرمس.
میبدی، ابوالفضل رشیدالدین. (1376). کشف¬الاسرار و عدة¬الابرار، معروف به تفسیر خواجه عبدالله انصاری، به سعی و اهتمام علی اصغر حکمت، تهران، امیرکبیر.
ناصری طاهری، عبدلله. (1379). فاطمان در مصر، قم، پژوهشکدة حوزه و دانشگاه.
نصیری، محمد. (1389). تاریخ تحلیلی صدر اسلام، قم، دفتر نشر معارف.
واحدی، ابوالحسن علی بن احمد. (1411ق.). اسباب¬النزول القرآن، تحقیق کمالا بسیونی، بیروت، دار الکتب العلمیـﺔ.
هجویری، ابوالحسن علی بن عثمان. (1383). کشف¬المحجوب، مقدمه، تصحیح و تعلیقات دکتر محمود عابدی، تهران، سروش.
یعقوبی، احمد بن اسحاق. (1382). تاریخ یعقوبی، مترجم، ابراهیم آیتی، تهران، علمی و فرهنگی.