The Literary and Artistic Function of ( Aa – alef in Farsi ) in the works of Azarbaijani Style Poets ( Khagani Shervani – Nezami Ganjavi – Mojiroddin Bilagani – Falaki Shervani )

Subject Areas : Abstract Articles

Gholamreza  Heidari ¹ (Assistant Professor, Department of Persian Language and Literature, Abhar Branch, Islamic Azad University, Abhar, Iran)

Received: 2017-06-06 Accepted : 2017-10-14 Published : 2019-02-20

Keywords: poetry, poets, Keywords: alef, Azarbaijani style,

Abstract :

Abstract          Aa or alef is the first letter in the Farsi and the Arabic language and the first letter in jamal and abjad system which denotes " one " and it is the code of " thoor " month ( Ordibehesht ). In mystical, grammatical and philosophical  literature it is an allusion to the unique existence of God, the great omnipotent abstract and unquestionable soul. Because of this specific stance, it is the most prolific letter in constructing the theme and poetic atmosphere and meaningful interpretations in the great poets of azarbaijani style like Khagani Shervani, Nezami Ganjavi, Mojiroddin Bilagani and Falaki Shervani. In most of their poems " alef " means: previous, leader, chairman and famous. It also denotes the harmonic, inflexible, direct and graceful stature. In some other occasions it means honor, pride, thinness, weakness , uprising and endurance. Alef loves its own stature, it is rebellious and has lippy character; but at the same time it is silent. It is considered the poorest element. It brings to mind nakedness, joy carelessness, bondness and adornment . It also incarnates the solitude, and loneliness, righteousness and purity. Alef is motionless. The whole letters and numbers revolve around it. Alef is the first letter of creation. At the same time it shows minuteness.  It is one of the most prolific attributances in the Persian literature and the poets have linked the throne, crescent, club, pen, finger, cypress, and slimness to alef. We have tried , in this article, to elaborate the function of alef in the Azarbaijani style poets.

References:

فهرست برخی منابع و مآخذ:

1-  بیلقانی، مجیرالدّین، (1358)، دیوان مجیرالدین بیلقانی، تصحیح و تعلیق محمّد آبادی، مؤسّسة تاریخ و فرهنگ ایران.

2- خاقانی شروانی، افضل‌الدّین، (1373)، دیوان خاقانی، تصحیح ضیاءالدّین سجّادی، تهران، زوّار. 

3- خلف تبریزی، محمّدحسین، (1362)، برهان قاطع، به اهتمام معین، تهران، امیرکبیر، چاپ چهارم.

4-  دهخدا، علی اکبر، (1377)، لغتنامه، زیر نظر محمّدمعین و جعفرشهیدی، تهران، مؤسّسة لغتنامة دهخدا و دانشگاه تهران، چاپ اوّل.       

5-  رامپوری، شرف‌الدّین، (1363)، فرهنگ غیاث اللغات، به کوشش منصور ثروت، تهران، امیرکبیر، چاپ اوّل.

6-  سجّادی، سیّد جعفر، (1362)، فرهنگ لغات و اصطلاحات و تعبیرات عرفانی، چاپ اوّل، تهران، طهوری.

7-  سجّادی، سیّد ضیاء، (1374)، فرهنگ لغات و تعبیرات خاقانی، تهران، زوّار، چاپ اوّل.

8-  فلکی شروانی، ابوالنظام نجمالدّین محمّد،(1345)، دیوان فلکی شَروانی، به اهتمام و تصحیح طاهری شهاب، تهران، ابن سینا.

9-  معین، محمّد، (1375)، فرهنگ معین، تهران، امیرکبیر، چاپ نهم.

10-  نظامی گنجوی، ابومحمد، (1370)، کلیّات خمسة نظامی گنجوی، به تصحیح وحید دستگردی، تهران، امیرکبیر.