فهرس المقالات Colloquial Language

• حرية الوصول المقاله
  • صفحة الملخص
  • نص كامل
  
  1 - زبان عامیانه در آثار علی‌محمّد افغانی
  علی دهقان فاطمه حمام چی
  گرایش تاریخ داستان‌نویسی ایران، تاریخ انقلاب در زبان نیز هست؛ زبانی که پس‌از مشروطیت با شیوه گفتار مردم عادی آمده، خود را از بیان پرتکلّف و بیهودة لفظی (زبان مجلسی) رهایی داده است. در آثار علی‌محمّد افغانی، این ویژگی‌ دیده می‌شود. افغانی از نویسندگان دهة چهل است. نوشته‌ أکثر

  گرایش تاریخ داستان‌نویسی ایران، تاریخ انقلاب در زبان نیز هست؛ زبانی که پس‌از مشروطیت با شیوه گفتار مردم عادی آمده، خود را از بیان پرتکلّف و بیهودة لفظی (زبان مجلسی) رهایی داده است. در آثار علی‌محمّد افغانی، این ویژگی‌ دیده می‌شود. افغانی از نویسندگان دهة چهل است. نوشته‌های او با توجّه به سبک و ساختار آن‌ها جزء داستان‌های اقلیمی و ناحیه‌ای قرار می‌گیرند. در این نوع از داستان‌نویسی، توجّه به توصیفات محلّی و آداب و رسوم و صحبت‌کردن به زبان عامیانه پایه و اساس داستان به‌شمار می‌آید. در مقالة حاضر با ارائه معنی و مفهوم کلی از زبان و گونه‌های زبانی، به تبیین زبان عامیانه و میزان کاربرد این زبان در رمان‌های افغانی می‌پردازیم. تفاصيل المقالة
• حرية الوصول المقاله
  • صفحة الملخص
  • نص كامل
  
  2 - بررسی تفاوت زبانِ نخستین نمایشنامه های ترجمه شده با نمایشنامه های ترجمه شده معاصر در ایران
  المیرا سلیمانی راد علی خزاعی فر مسعود خوش سلیقه
  در حوزه ترجمه نمایشنامه و تئاتر، دو رویکرد کلی مطرح است: یکی تلقی نمایشنامه بعنوان یک اثر ادبی و ترجمه آن با پیش فرض‌های متون ادبی و دیگری ترجمه برای اجرا. هر کدام از این رویکردها منجر به استفاده از ساختارها و زبان خاصی در ترجمه می شود. زبانی که به دو دسته اجرایی و غیر أکثر

  در حوزه ترجمه نمایشنامه و تئاتر، دو رویکرد کلی مطرح است: یکی تلقی نمایشنامه بعنوان یک اثر ادبی و ترجمه آن با پیش فرض‌های متون ادبی و دیگری ترجمه برای اجرا. هر کدام از این رویکردها منجر به استفاده از ساختارها و زبان خاصی در ترجمه می شود. زبانی که به دو دسته اجرایی و غیر اجرایی تقسیم شده است. تحقیق حاضر به بررسی تفاوت زبانِ نخستین نمایشنامههای ترجمه شده در ایران و نمایشنامه های ترجمه شده در دوره معاصر میپردازد. بدین منظور طبق نمونه گیری هدفمند، سه نمایشنامه از هر دوره انتخاب و از منظر زبان محاوره و زبان معیار مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته اند. نتایج نشان می دهد، علیرغم اینکه نخستین ترجمه ها اقتباسی از اصل اثر هستند، زبان ترجمهء آنها بین محاوره و رسمی است. با وجود انسجامی که بین جملات وجود دارد تعبیرات و اصطلاحات عامیانه نیز در ترجمه ها دیده میشود. در واقع می توان زبانِ این نمایشنامه ها را شبه محاوره دانست. بررسی نمایشنامه های معاصر نیز نشان می دهد، رویکرد مترجمان معاصر به ترجمه نمایشنامه، رویکرد شکسته نویسی و استفاده از زبان محاوره است. تفاصيل المقالة
• حرية الوصول المقاله
  • صفحة الملخص
  • نص كامل
  
  3 - جستاری در وام‌واژه‌های ترکی در زبان محاوره‌ای شعر مشروطه
  یعقوب نوروزی
  10.30495/irll.2023.1965260.1520
  یکی از مهم ترین ویژگی‌های سبکی شعر عصر مشروطه را می‌‎توان مردمی‌شدن زبان شعر این دوره دانست. در این دوره، شعر هر چه بیشتر به زبان مردم نزدیک شد و واژگان محاوره‌ای و گفتاری بسیاری به زبان شعر راه یافت. درصد واژه‌های ترکی در زبان محاوره‌ ای فارسی به سبب تعاملات گسترده أکثر

  یکی از مهم ترین ویژگی‌های سبکی شعر عصر مشروطه را می‌‎توان مردمی‌شدن زبان شعر این دوره دانست. در این دوره، شعر هر چه بیشتر به زبان مردم نزدیک شد و واژگان محاوره‌ای و گفتاری بسیاری به زبان شعر راه یافت. درصد واژه‌های ترکی در زبان محاوره‌ ای فارسی به سبب تعاملات گسترده بین زبان ترکی و فارسی، در مقایسه با زبان ادبی، بالاست و این نزدیکی زبان شعر به زبان محاوره، سبب نفوذ و رسوخ هر چه بیشتر لغات ترکی در شعر مشروطه شد که گرایش به کاربرد زبان محاوره‌ای داشت. بررسی شعر مشروطه از جهت ورود واژه‌های ترکی نشان می‌دهد که در این دوره، برخلاف دوره ‌های قبل، بسامد واژه‌های ترکی که در زبان محاوره‌‎ای فارسی کاربرد داشته بر واژه‌های کهن ترکی رایج در متون نظم و نثر، فزونی می‌گیرد. اگر در گذشته واژه‌های کهن ترکی چون طغرا، یارغو، یَزَک و غیره کاربرد داشتند؛ در دورۀ مشروطه واژه‌های رایج در زبان زندۀ معاصر فارسی که ناشی از ارتباطات روزمرۀ زبان ترکی و فارسی است، بیشتر می‌شود و درصد واژه‌های ترکی بالاست. این پژوهش که به شیوۀ توصیفی- تحلیلی انجام شده است با بررسی کاربرد واژه‌های ترکی برگرفته از زبان محاوره‎ای فارسی در شعر چند شاعر دورۀ مشروطه، هم وام‎گیری از زبان ترکی در این دوره و هم ارتباط این وام‎گیری زبانی با محاوره‌گرایی زبان شعری شاعران مشروطه را آشکار می‌سازد. با توجه به نتایج این تحقیق می‌توان گفت که حضور واژه‌های عامیانه ترکی در راستای عامه‌گرایی زبانی شعر مشروطه است. تفاصيل المقالة
• حرية الوصول المقاله
  • صفحة الملخص
  • نص كامل
  
  4 - A Study of Translation of Fillers and Catch Phrases in Two Persian Translations of The Catcher in the Rye
  مرضیه صفاری محمود هاشمیان
  Considering the formality of language, colloquial language is one of the language levels that might be used by the author for an effective characterization and making the atmosphere of the story. This language has different features such as the use of short, ungrammatic أکثر

  Considering the formality of language, colloquial language is one of the language levels that might be used by the author for an effective characterization and making the atmosphere of the story. This language has different features such as the use of short, ungrammatical sentences, repetition, hesitation, catch phrases, and fillers. These features should be reflected in translation thoroughly. In this study, we focused on the fillers and catch phrases as a subpart of colloquial expressions in particular. Fillers are the sounds, words, and phrases used to fill pauses in speaking. Catch phrases, on the other hand, are the expressions used repeatedly to represent a person’s ideas or points of view. These two subparts of colloquial language have the feature of “repetition” in common and this feature should be maintained in the process of translation. In this study, the frequency of the strategies used in the translation of the fillers and catch phrases,applied by the Persian translators of the Catcher in the Rye,(i.e., Karimi, 2002, and Najafi, 1998) were computed to see how the translators dealt with repeated expressions and how the style and content of TTwere affected. The analysis of the data indicated that repetition, as one of colloquial stylistic aspects of the text, is lost when the translator uses the strategies of “repetition” “cancelling” and “omission.” تفاصيل المقالة
• حرية الوصول المقاله
  • صفحة الملخص
  • نص كامل
  
  5 - تحلیل و بررسی غزل گفتار ایران (بر اساس آثار آرش آذرپیک)
  مهوش سلیمان پور احمد خیالی خطیبی لطیفه سلامت باویل
  «غزل گفتار» در شعر معاصر، جزو جریانهای پسا‌سیمینی به حساب می‌آید. غزل گفتار به لحاظ مضمون و فرم در ادبیات معاصر نوآور بوده و جایگاه خاص خود را به دست آورده است. این نوع نوشتار با هم‌افزایی قالب غزل و دکلماسیون طبیعی یعنی زبان گفتار، در اوزان سیمینی به کامیابی فراوانی در أکثر

  «غزل گفتار» در شعر معاصر، جزو جریانهای پسا‌سیمینی به حساب می‌آید. غزل گفتار به لحاظ مضمون و فرم در ادبیات معاصر نوآور بوده و جایگاه خاص خود را به دست آورده است. این نوع نوشتار با هم‌افزایی قالب غزل و دکلماسیون طبیعی یعنی زبان گفتار، در اوزان سیمینی به کامیابی فراوانی در نزدیک کردن زبان غزل به دکلماسیون طبیعی زبان بدون درغلطیدن به ورطۀ عامیانه‌نویسی و محاوره‌نویسی، داشته است و تأثیر غزل روایی سیمین بهبهانی، با اصالت دادن به گفتگو و دیالوگ‌محور شدن شعر به وجود آمده است و به جای استفاده از مضامین تکراری و سوز و گدازهای عاشقانه_عارفانه، تصاویر ناب اندیشه و منِ انسانی_اجتماعی خود را دست مایۀ اصلی غزل گفتار ساخته و از این رهگذر، به هم‌افزایی، شعر (قالب غزل) و داستان رسیده است. با توجه به اینکه آذرپیک عناصر جوهری کلمه را می‌شناسد با ارتباط بی‌واسطه با آن‌ها، این عناصر را با مراقبۀ شناور هم‌افزا به سوی قالب غزل و عناصر داستان در غزلش به هم‌افزایی می‌رساند. در این نوشتار با مرور دو مجموعه «دوشیزه به عشق باز می‌گردد» و «لیلا زانا» شاخصه‌های شعر گفتار مورد بررسی قرار خواهد گرفت. نتیجه نشان می¬دهد دیالوگ¬های موجود در اشعار، بدون شکستن کلمات، مخفف¬سازی، ترکیب¬سازی پیچیده و عدم کاربرد آرایه¬ها، دکلماسیون طبیعی زبان را شکل داده است. تفاصيل المقالة
• حرية الوصول المقاله
  • صفحة الملخص
  • نص كامل
  
  6 - بررسی ویژگی‌های نثر روزنامه‌نگاری ده‌خدا
  محمدنوید بازرگان علی غلامی
  با پیروزی انقلاب مشروطه، روزنامه‌نگاری از انحصار دربار خارج شد و شیوة متکلف آن در انزوا قرار گرفت. به این ترتیب هم‌زمان با خارج شدن زبان به عنوان ابزار قدرت از سلطة دربار، آزادی بیان نیز دوران کوتاه درخشش خود را آغاز کرد. ده‌خدا که از بزرگ‌ترین نویسندگان و ادبای عصر خود أکثر

  با پیروزی انقلاب مشروطه، روزنامه‌نگاری از انحصار دربار خارج شد و شیوة متکلف آن در انزوا قرار گرفت. به این ترتیب هم‌زمان با خارج شدن زبان به عنوان ابزار قدرت از سلطة دربار، آزادی بیان نیز دوران کوتاه درخشش خود را آغاز کرد. ده‌خدا که از بزرگ‌ترین نویسندگان و ادبای عصر خود بشمار می‌رفت، در مبارزة سیاسی به ابزار زبان و قلم توسّل جست. او گونه‌های زبانی موجود در فضای جامعه را در نثر خود معرفی کرد و در مقابل زبان تک صدایی دربار قرار داد. وی با بهره‌گیری از زبان محاوره‌ای، فاصله‌ای را که قرن‌ها میان زبان گفتار و نوشتار ایجاد شده بود، از میان برد و راه را برای ساده‌سازی سبک نگارش فارسی هموار ساخت. این نوشتار به بررسی سبک نثر روزنامه‌نگاری ده‌خدا پرداخته و شیوه‌هایی که وی در مبارزة زبانی خویش از آنها استفاده نموده، نشان داده است. تفاصيل المقالة