بیان مساله: پایداری اجتماعی در معماری بر ویژگیهای کیفی فضا و روابط متقابل نیازهای انسان و فضای زندگی متمرکز میشود و میتواند برکنش ها و روابط اجتماعی افراد تاثیرگذار باشد، از این دیدگاه دانشکده های معماری نیازمند توجه خاص از لحاظ ویژگیهای کیفی فضایی هستند تا ضمن فراه چکیده کامل
بیان مساله: پایداری اجتماعی در معماری بر ویژگیهای کیفی فضا و روابط متقابل نیازهای انسان و فضای زندگی متمرکز میشود و میتواند برکنش ها و روابط اجتماعی افراد تاثیرگذار باشد، از این دیدگاه دانشکده های معماری نیازمند توجه خاص از لحاظ ویژگیهای کیفی فضایی هستند تا ضمن فراهم نمودن رضایتمندی دانشجویان، به لحاظ اجتماعی پایدار باشند.سوال پژوهش: بررسی این موضوع که مولفههای پایداری اجتماعی کدامند و چگونه میتوان از این ویژگیها در جهت افزایش مطلوبیت فضایی دانشکدههای معماری بهره برد، سوالات اصلی این مقاله میباشند.هدف پژوهش: هدف پژوهش حاضر آن است که به ارزیابی مولفههای پایداری اجتماعی در ارتقا کیفیت و مطلوبیت فضایی دانشکده معماری بپردازد.روش پژوهش: در پژوهش حاضر که به روش کیفی و تحلیل محتوا ارائه گردیده، ضمن بیان نظریات مختلف در حوزه پایداری اجتماعی بر مبنای مطالعات کتابخانهای و اسنادی، چالشهای فضاهای آکادمیک معماری تشریح و در نهایت در جهت ارتقا کیفی فضای آموزشی دانشکدههای معماری با رویکرد پایداری اجتماعی مکان مدلی ارائه میگردد.نتیجه گیری: یافتهها و تحلیل محتوای پژوهش نشان می دهد افزایش سطح کیفی فضاها با ایدههای معمارانه همچون : فرم و هندسه فضایی، دسترسیهای مناسب و خوانا، ابعاد مناسب و تناسبات فضایی، کیفیت مناسب مصالح، تهویه مناسب، نورپردازی صحیح و پیش بینی فضاهای مشارکتی، در افزایش تعاملات اجتماعی، حس دلبستگی و تعلق به مکان، همبستگی و هویت موثر خواهند بود و به عبارتی فضای آموزشی را از لحاظ اجتماعی به سمت پایداری سوق می دهند.
پرونده مقاله