هدف از پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی درمان ماتریکس و واقعیت درمانی نوین گروهی بر خود کنترلی و سازگاری اجتماعی در مردان وابسته به مت آمفتامین تحت درمان با داروی بوپرنورفین بود. پژوهش حاضر از نوع آزمایشی با طرح پیش آزمون -پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری شامل تمامی مردان وابسته به مت آمفتامین، تحت درمان نگهدارنده با بوپرنورفین مراجعه کننده به مراکز ترک اعتیاد شهر تهران در زمستان 1397 بودند. 45 نفر به روش نمونه‌گیری هدفمند انتخاب و به صورت کاملا تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه گمارده شدند. ابتدا خود کنترلی و سازگاری اجتماعی از طریق پرسشنامه خود کنترلی تانجی (2004) و پرسشنامه سازگاری اجتماعی بل (1961) ، ارزیابی شدند، گروه نخست، درمان ماتریکس و گروه دوم، واقعیت درمانی گروهی دریافت کردند؛ گروه سوم فقط تحت درمان نگهدارنده با بوپرنورفین بودند. متغیرها مجدداً در پس آزمون ارزیابی شد. نتایج پژوهش نشان داد هردو درمان بر خود کنترلی و سازگاری اجتماعی بیماران اثر بخش بود (01/0>P) همچنین تفاوت اثربخشی دو درمان معنادار بود (01/0>P) و درمان ماتریکس در سازگاری اجتماعی اثربخشی بیشتری داشت (01/0>P). اما اختلاف معنی داری بین اثر بخشی دو درمان بر خودکنترلی وجود نداشت. با توجه به اینکه الگوی ماتریکس تلفیقی از برنامه‌های شناختی-رفتاری، مهارتهای مقابله ای، آموزش خانواده و گروههای همیار می‌باشد، توصیه می‌شود در درمان بیماران وابسته به مت آمفتامین استفاده شود. تفاصيل المقالة

هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی نقش تعدیل‌کننده اضطراب امتحان در تأثیر آموزش هم‌شاگردی بر اهمال‌کاری تحصیلی: فایده اضطراب امتحان بود. جامعه آماری شامل کلیه دانش‌آموزان دختر دوره دوم متوسطه بهبهان در سال تحصیلی 98-1397 بودند که با استفاده از روش نمونه‌گیری هدفمند تعداد 6۰ نفر به عنوان افراد اهمال‌کار تحصیلی انتخاب شدند و به صورت تصادفی، ۳۰ نفر در گروه ‌آزمایشی (۱0 نفر گروه اضطراب امتحان بالا، ۱0 نفر گروه اضطراب امتحان متوسط و 10 نفر گروه اضطراب امتحان پایین) و 30 نفر در گروه‌های کنترل (۱0 نفر گروه اضطراب امتحان بالا، ۱0 نفر گروه اضطراب امتحان متوسط و 10 نفر گروه اضطراب امتحان پایین) قرار گرفتند. به منظور گردآوری اطلاعات از پرسشنامه اضطراب امتحان و اهمال‌کاری تحصیلی استفاده شد. روش تحقیق آزمایشی از نوع پیش‌آزمون و پس‌آزمون با یک گروه آزمایشی و یک گروه کنترل (هر گروه دارای سه زیرمجموعه شامل اضطراب امتحان بالا، متوسط و پایین) بود. داده‌ها با استفاده از آزمون آماری آنکوا مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج پژوهش نشان داد که آموزش هم‌‌شاگردی دردانش‌آموزان با اضطراب امتحان بالا و متوسط مؤثر بوده اما در دانش‌آموزان با اضطراب امتحان پایین تأثیری نداشت. همچنین نتایج نشان داد که متغیر اضطراب امتحان به طور معناداری تأثیر آموزش هم‌شاگردی بر اهمال‌کاری تحصیلی را تعدیل می‌کند تفاصيل المقالة